Διπλό μήνυμα από τις ΗΠΑ για τον ΟΛΘ

Ζωτικός χώρος – περαιτέρω απεξάρτηση από τη ρωσική επιρροή – deals. Πίσω από αυτό το τρίπτυχο μπορεί κανείς να διαβάσει την προ ημερών παρέμβαση του αμερικανού πρεσβευτή Τζέφρι Πάιατ στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου για τον ΟΛΘ.

Η φράση του την περασμένη Δευτέρα ότι «στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι ασαφές ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιώτες επενδυτές και από πού προέρχονται τα χρήματά τους» δεν εξέπληξε τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ωστόσο η αναφορά και μόνο δημιουργεί ζήτημα στη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ που θα πρέπει να ψάξει καλύτερα τις διαδρομές και τον προορισμό των κεφαλαίων τα οποία απαιτούνται για να ολοκληρωθεί η αγοραπωλησία του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.

Σε μια στιγμή όπου ειδικά η Βόρεια Ελλάδα έχει αποκτήσει εξαιρετική βαρύτητα για τις ΗΠΑ και την προώθηση της πολιτικής ενεργειακής απεξάρτησης της ευρύτερης περιοχής από τη Ρωσία, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, από τις βασικές εμπορικές και διαμετακομιστικές πύλες για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, πρόκειται να παραχωρηθεί σε μια κοινοπραξία όπου ο έχων κυρίαρχο ρόλο Ιβάν Σαββίδης είναι «φιλικά» διακείμενος στα ρωσικά συμφέροντα. Πρόκειται για το σχήμα που απαρτίζεται από το γερμανικό επενδυτικό κεφάλαιο Deutsche Invest Εquity Partners (ποσοστό 47%), τη γαλλικών συμφερόντων Terminal Link (33%) και την Belterra Investments (20%), συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος την Τετάρτη το απόγευμα, κατά την επίσκεψη του στο κανάλι «Ε» μαζί με τον υπουργό Αμυνας Πάνο Καμμένο, αναφέρθηκε και στην εξαγορά του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικά είπε «είναι μια επένδυση, μια εξαγορά που δεν χάρηκα, γιατί έρχονται τα κόμματα (της αντιπολίτευσης) και δημιουργούν εμπόδια για την ανάπτυξη μιας ήδη προβληματικής επιχείρησης».

Είναι σαφές ότι η απόκτηση του λιμανιού από τη συγκεκριμένη κοινοπραξία ενοχλεί τις ΗΠΑ, καθώς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αποτελεί μια στρατηγική υποδομή.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης έχει και υψηλή στρατιωτική σημασία και για το ΝΑΤΟ. Το ερώτημα είναι γιατί ο Τζέφρι Πάιατ επέλεξε το συγκεκριμένο timing για να εκφράσει την αμερικανική ενόχληση, η οποία έχει μεταφερθεί εδώ και μήνες στην κυβέρνηση.

Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με αυτό καθαυτό το γεγονός μεταβίβασης του 67% του ΟΛΘ. Μέσα στις δύο επόμενες εβδομάδες αναμένεται να υπογραφεί η συμφωνία μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και επενδυτή, μετά η συμφωνία θα κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή και στις αρχές του νέου έτους προγραμματίζεται να γίνει και τυπικά η μεταβίβαση του λιμανιού στην κοινοπραξία.

Ο δεύτερος λόγος είναι πιο σύνθετος. Ο αμερικανός πρέσβης έκρινε προφανώς ότι το συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου είναι το κατάλληλο βήμα ώστε να στείλει ένα μήνυμα προς την κυβέρνηση (αλλά και τον ρωσικό παράγοντα), εν όψει των κρίσιμων από στρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας ιδιωτικοποιήσεων που έπονται: κατ’ αρχάς του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και σε δεύτερη φάση της πώλησης ποσοστού της ΔΕΠΑ (γνωστό από παλιά το ενδιαφέρον της Gazprom), αλλά και ποσοστού των ΕΛΠΕ, για τα οποία ακούγεται κατά καιρούς ότι ενδιαφέρονται ιρανικά ή και ρωσικά κεφάλαια. Ειδικά για το θέμα της Αλεξανδρούπολης, όπου η προκήρυξη του διαγωνισμού τοποθετείται μέσα στο 2018, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το σχέδιο δημιουργίας στα ανοιχτά του λιμανιού πλωτού σταθμού LNG από την αμερικανική Tellurian Energy. Είναι επομένως προφανές ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα τυχόν παραχώρηση του λιμανιού σε ρωσικά συμφέροντα.

Στην πράξη, το μήνυμα της Ουάσιγκτον είναι διπλό. Το ένα του σκέλος είναι ότι η Ελλάδα αποκτά ολοένα και πιο βαρύνοντα γεωστρατηγικό ρόλο στην περιοχή για τις ΗΠΑ, λόγω και της ιδιαίτερα απρόβλεπτης στάσης της Τουρκίας. Το άλλο είναι ότι σε μια τέτοια συγκυρία όπου οι ΗΠΑ έχουν δώσει σημαντικό χώρο και χρόνο στην κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα επιθυμούσαν τη δημιουργία στην Ελλάδα ενός εξαρτώμενου από ρωσικά συμφέροντα επιχειρηματικού συστήματος.

Αλλωστε στα ραντάρ των ΗΠΑ πληθαίνουν τα σήματα για αυξανόμενη ρωσική παρέμβαση στα εσωτερικά των βαλκανικών χωρών, καθώς η σύσφιγξη των σχέσεών τους με τη Δύση, σημαίνει μείωση της ενεργειακής τους εξάρτησης από τη Μόσχα, που σήμερα φτάνει ως και το 90%.