ΚΑΤΑ καιρούς αναδύεται από την αφάνεια το όραμα –κατ’ άλλους αυταπάτη και κατ’ άλλους ουτοπία -, η προβολή της Ολυμπιακής Εκεχειρίας. Συνήθως σχετίζεται με κάποιο άλλο, πολύ πιο ρεαλιστικής όψης γεγονός. Πρόσφατο δείγμα η υπογραφή από την ηγεσία της ΚΕΔΕΔ, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Δήμου Ολυμπίας (ευνόητα πρόθυμου σε κάθε εκδήλωση που προβάλλει το λίκνο του Αθλητισμού) κοινής διακήρυξης για την προώθηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας.
ΟΠΩΣ δήλωσε ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ, δήμαρχος Αμαρουσίου κ. Γ. Πατούλης, «η σημερινή απόφαση πρέπει να επικαιροποιηθεί, να κατοχυρωθεί και να γίνει κτήμα όλων των δήμων και των πολιτών της χώρας ώστε να ανοίξει τα πανιά της στην Ευρώπη και στη διεθνή κοινότητα». Πάει καλά. Το ερώτημα όμως αφορά τις πιθανότητες πρακτικής απόδοσης που έχει το εγχείρημα, και τούτο γιατί στο όχι μακρινό παρελθόν ανάλογες εκδηλώσεις έμειναν στα χαρτιά, στις ωραίες πλην ανεδαφικές προθέσεις.
ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ τα πεπραγμένα ως σήμερα, οι από διάφορους φορείς και πλευρές διακηρύξεις παρέμειναν στο θεωρητικό πεδίο. Συνεπώς εκ των πραγμάτων μια τόσο μεγαλεπήβολη και αναμφίβολα ανθρωπιστικού έρματος ιδέα παραμένει στη σφαίρα του ονείρου, δεν λέμε θερινής νυκτός, αλλά ενός ουτοπικού ρομαντισμού. Τούτο σημαίνει ότι η έννοια της Ολυμπιακής Εκεχειρίας πρέπει να κλειδωθεί τελεσίδικα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;
ΚΑΜΙΑ ιδέα δεν πρέπει να ακυρώνεται τελεσίδικα. Αλλά και στην προκειμένη περίπτωση η Ολυμπιακή Εκεχειρία (πρώτιστα αφορά την ευαισθησία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής) παραμένει μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα. Φυσικά, όπως κάθε τι σπουδαίο που έχει κληροδοτηθεί από τους «αρχαίους ημών προγόνους», πρέπει να παραμένει στον ευρύτατο χώρο της Γνώσης και της Ιστορικής Μνήμης.
ΑΝ ΘΕΛΗΣΟΥΜΕ να προσεγγίσουμε ρεαλιστικά το θέμα θα δούμε ότι και το ελάχιστο που μπορεί να προκύψει εκπορεύεται από την πολιτική ηγεσία των εμπλεκομένων σε αιματηρές διαμάχες πλευρών (χωρών και όχι μόνο). Ας μην ξεχνάμε πόσο ίδρωσε το αφτί των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ενωσης με το «σαμποτάζ» εκατέρωθεν των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας (1980) και του Λος Αντζελες (1984). Πόσω μάλλον όταν ρέει το αίμα (σε μέγιστο ποσοστό αθώων ανθρώπων) σε περιοχές όπου παίζονται γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών της Γης. Και κάτι ακόμη, ουσιώδες. Να μην ξεχνάμε ότι η αρχαία Ολυμπιακή Εκεχειρία ως βασικό κίνητρο είχε τη διακήρυξη –και εφαρμογή στην πράξη –ότι όλες οι πόλεις-κράτη αποτελούσαν αναπόσπαστα μέλη του Ελληνισμού.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
