Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στη χώρα γνωρίζουν ότι η ελληνική πολιτική κυριαρχείται από κεφαλαιώδη ελλείμματα, κραυγαλέες αντιφάσεις και μοναδικά εξουσιαστικά σύνδρομα.
Η ατελής διαχείριση της μεγάλης οικονομικής κρίσης είναι ενδεικτική και δηλωτική του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Και σε αυτό ακριβώς οφείλεται, κατά κοινή παραδοχή, η πολύχρονη παραμονή στο βαθύ τούνελ της ύφεσης και της διαρκούς υποχώρησης.
Η περίπτωση μάλιστα της τρέχουσας διακυβέρνησης είναι προδήλως η χαρακτηριστικότερη. Ο κ. Τσίπρας ήλθε στην εξουσία κατακεραυνώνοντας τους πάντες και τα πάντα, κυριαρχούμενος από πλήθος αντιμνημονιακών αυταπατών και ψευδαισθήσεων, όπως ο ίδιος ομολόγησε σε μια στιγμή ειλικρίνειας.
Καθοδηγούμενος δε από δήθεν ηρωικές αντιλήψεις επέλεξε πολιτική, συνεργάτες και συμμάχους, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η πολιτική που επιχείρησε να εφαρμόσει στο πρώτο εξάμηνο του 2015 απεδείχθη απολύτως ανεδαφική, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει εν μιά νυκτί, αδειάζοντας στην κυριολεξία τους βασικότερους των συνεργατών του. Μετέπειτα απηλλάγη από τους διαφωνούντες συνεργάτες προκηρύσσοντας αιφνιδιαστικά εκλογές, αλλά διατήρησε τον ετερόκλητο και σε προφανή ιδεολογική και πολιτική απόσταση σύμμαχό του.
Ταυτόχρονα αποδέχθηκε ένα πρόγραμμα που ούτε ο ίδιος πίστευε ούτε ο σύμμαχός του υπεράσπιζε με θέρμη. Και το κόμμα του επίσης απεχθανόταν την ιδέα να υποστηρίξει την πολιτική που μέχρι χθες καθύβριζε και εμπράκτως εναντιωνόταν.
Παρά ταύτα έζησαν μέρες δόξας και μεγαλείου. Κάποια στιγμή μάλιστα πίστεψαν ότι είναι άτρωτοι, πως αυτοί θα κάνουν ό,τι θέλουν και οι υπόλοιποι θα χορεύουν στον ρυθμό τους.
Γι’ αυτό και υπήρξαν αμετροεπείς, εκδικητικοί και ασύδοτοι.
Δεν διανοήθηκαν να επιζητήσουν υποτυπωδώς τη συναίνεση, ούτε καν να συνομιλήσουν στο πλαίσιο ενός πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου, όπως τώρα συμβαίνει στη Γερμανία και στις άλλες προηγμένες και θεσμικά κατοχυρωμένες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Ωστόσο καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, που λέει και ο λαός μας.
Με τον καιρό οι αντιφάσεις ανεδείχθησαν, δεν μπορούσαν άλλωστε να κρυφτούν. Εφεραν καθυστερήσεις, γέννησαν αμφιβολίες, προκάλεσαν αναστολές, ακυρώσεις και απογοητεύσεις μεγάλες. Και μαζί βεβαίως φανέρωσαν την ιδιοτέλεια των προσώπων και των συμμάχων τις πομπές.
Η φθορά είναι φανερή πλέον διά γυμνού οφθαλμού. Και η αντιστροφή των τάσεων σχεδόν απίθανη.
Ο Πρωθυπουργός είναι δέσμιος πια των επιλογών του και βεβαίως των συμμάχων του. Είναι δεμένος μαζί τους, δεν μπορεί να τους αρνηθεί και δεν έχει εναλλακτικές.
Τις αναζητεί βεβαίως, αλλά δεν τις βρίσκει γιατί έκοψε τις γέφυρες με την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη στην προσπάθειά του να την ενσωματώσει και να την απορροφήσει. Τώρα που εκείνη αναγεννήθηκε προφανώς δεν θα τείνει χείρα βοηθείας στον διώκτη της.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής για τον κ. Τσίπρα. Θα ακολουθήσει την κακή του μοίρα, που ίδιος προπαρασκεύασε.
Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κρίση του λαού. Τα διεθνή βραβεία, είτε σθένους είτε ευελιξίας, που απολαμβάνει ουδένα έσωσαν.
Ας είναι βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός δεν θα είναι επιεικής μαζί του. Γιατί απλούστατα τον περιφρόνησε, τον αγνόησε και θέλησε να τον παραπλανήσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
