Ζητείται οικογένεια προς… ενοικίαση!

«Από μάνα δεν υπάρχει τίποτα στην αγορά. Από πατέρα κάτι γίνεται. Ναι, ναι, πραγματικά, δεν αστειεύομαι… Βρήκα μόνο έναν πατέρα κι αυτόν με χίλια βάσανα…». Ποιος δεν έχει διασκεδάσει άραγε με τις ατάκες του Ντίνου Ηλιόπουλου στο γνωστό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Μερικοί το προτιμούν κρύο»; Ερωτευμένος νέος ο ίδιος στην εν λόγω ταινία, που οι κοινωνικές συμβάσεις της εποχής (ανύπανδρη αδελφή) τον εμποδίζουν να παντρευτεί την αγαπημένη του, η οποία όμως πιέζεται αντιστοίχως από το δικό της οικογενειακό περιβάλλον. Προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημά του, αναγκάζεται να καταφύγει σε «δανεικό» πατέρα ώστε να ξεγελάσει τα αδέλφια της συντρόφου του, την οποία σχεδιάζει να νυμφευθεί κρυφά από τους δικούς του…

Μια σύντομη περιήγηση στην ελληνική κινηματογραφική ανθολογία του ’60 και του ’70 έρχεται να καταδείξει πως το μοντέλο της «ενοικίασης» κάποιου μέλους της οικογένειας δεν είναι μοναδικό και συναντάται τόσο σε κωμικές όσο και σε δραματικές εκδοχές. Σε μια από αυτές, η παραστρατημένη επαρχιωτοπούλα υπόσχεται χρήματα σε κάποιον αμφιβόλου ηθικής νέο προκειμένου να παραστήσει τον σύζυγό της στον πατέρα της, ο οποίος αγνοεί την πραγματική ζωή της κόρης του. Σε κάποια άλλη, η απελπισμένη μητέρα «νοικιάζει» έναν σωσία του νεκρού συζύγου της με σκοπό να παίξει τον ρόλο του πατέρα της μικρής κόρης της η οποία πέφτει άρρωστη μετά τον χαμό του πραγματικού…

Καθώς τα χρόνια περνούν, το μοντέλο επιβιώνει στον κινηματογράφο ακολουθώντας τις κοινωνικές εξελίξεις, χωρίς βεβαίως να αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό εφεύρημα. Χαρακτηριστική η γαλλική ταινία «Μια οικογένεια προς ενοικίαση» («Un famille a louer») του Ζαν Πιερ Αμερίς (2015). Ο καταθλιπτικός από τη μοναξιά του Πολ Αντρέ, ένας πλούσιος αλλά συνεσταλμένος άνθρωπος, προσφέρεται να «νοικιάσει» την οικογένεια μιας καλοστεκούμενης γυναίκας με δύο παιδιά με αντάλλαγμα τη διευθέτηση των χρεών της…

Συμβαίνουν άραγε αυτά στην πραγματική ζωή; αναρωτιέται εύλογα κανείς. Και αν συμβαίνουν, ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη και οι συνέπειές τους; Ο 36χρονος Ιάπωνας Ισίι Γουίτσι έχει μιαν απάντηση στο ερώτημα. Η εταιρεία του –ονόματι Family Romance –παρέχει προς ενοικίαση επαγγελματίες ηθοποιούς προκειμένου να υποδυθούν στην πραγματική ζωή μέλη της οικογένειας, φίλους, συναδέλφους ή ό,τι τέλος πάντων ζητήσει ο πελάτης! Η φράση «περισσότερο από αληθινό» αποτελεί το μότο της εταιρείας, η οποία δραστηριοποιείται εδώ και οκτώ χρόνια, με τον ιδρυτή της να πιστεύει και να διακηρύττει ότι ναι μεν τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν αγάπη, έχουν όμως τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν την απαραίτητη «βιτρίνα» σε μια κοινωνία όπου η τελευταία μοιάζει να είναι το παν. Ο ίδιος και οι περί τους 800 συνεργάτες του –μωρά, έφηβοι, μεσήλικοι ή άτομα τρίτης ηλικίας –είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να παίξουν έναντι αμοιβής τον ρόλο του συζύγου, του πατέρα, του παιδιού, του «κολλητού», ακόμα και του… βαρυπενθούντος σε κηδείες!

Ο Γουίτσι θεωρεί πως η εταιρεία του βοηθά αποτελεσματικά τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν βαρειές απώλειες ή σοβαρά ελλείμματα στη ζωή τους. Παίρνοντας ως δεδομένο ότι στην εποχή μας ο κόσμος αισθάνεται όλο και μεγαλύτερη μοναξιά, ο 36χρονος προβλέπει λαμπρό μέλλον τόσο για την επιχείρησή του όσο και για άλλες αντίστοιχες, καθώς «οι ανθρώπινες σχέσεις α λα καρτ εξελίσσονται σε νέο κανόνα ζωής…».

Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του όταν πριν από μερικά χρόνια κάποια γνωστή του, ανύπανδρη μητέρα, αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα. Θέλησε να εγγράψει τον γιο της σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο, όπου όμως δεν τον έκαναν δεκτό λόγω του ότι δεν υπήρχε πατέρας. Ο Γουίτσι προθυμοποιήθηκε να υποδυθεί αυτός τον ρόλο του πατέρα, «μόνο και μόνο για να παίξω με τα όρια της άδικης και άνισης ιαπωνικής κοινωνίας», όπως εξηγεί στο αμερικανικό περιοδικό «The Atlantic».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τα κατάφερε. Ολο αυτό όμως τον έκανε να εμπνευστεί την επιχείρησή του. Η πρώτη του «επιτυχία» δεν άργησε να έλθει. Υποδύθηκε τον πατέρα μιας 12χρονης η οποία είχε γίνει αντικείμενο bullying στο σχολείο επειδή επίσης δεν είχε πατέρα. Η μητέρα της τον «νοίκιασε» και έκτοτε, εδώ και οκτώ ολόκληρα χρόνια, παίζει σταθερά τον ρόλο για τον οποίο πληρώνεται. «Είμαι ο μοναδικός πατέρας που έχει γνωρίσει» παραδέχεται μιλώντας στο ίδιο περιοδικό.

Εξηγεί ότι η νεαρή κοπέλα πιστεύει πως πρόκειται για τον αληθινό της πατέρα καθώς η μητέρα δεν της έχει πει την αλήθεια. Ο Γουίτσι αναγνωρίζει πως, αν κάποια στιγμή ανακαλύψει την αλήθεια, το κορίτσι κατά πάσα πιθανότητα θα σοκαριστεί. «Ωστόσο, αν η πελάτισσά μου δεν αποκαλύψει την αλήθεια, είμαι υποχρεωμένος να συνεχίσω να παίζω τον ρόλο αδιάλειπτα. Αν η κόρη παντρευτεί, θα πρέπει να λειτουργήσω ως πατέρας στον γάμο και στη συνέχεια να παίξω τον ρόλο του παππού» λέει με αφοπλιστική, αν όχι σοκαριστική ειλικρίνεια. Στο πλαίσιο αυτό πάντοτε ρωτά τους πελάτες του αν είναι προετοιμασμένοι να υποστηρίξουν το εγχείρημά τους, αν έχουν την αντοχή να συνεχίσουν το ψέμα τους με απλά λόγια. Παραδέχεται πως αυτό είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εταιρεία του.

Ομολογεί πως το ρίσκο να ανακαλύψει η συγκεκριμένη κοπέλα κάποια μέρα την αλήθεια είναι πραγματικά μεγάλο. Στην εταιρεία του, λέει, κάθε ηθοποιός μπορεί να έχει μόνο πέντε οικογένειες. Είναι κανόνας απαράβατος. Οχι μόνο για λόγους διατήρησης της μυστικότητας όσο και γιατί ο πελάτης ζητά πάντοτε τον ιδανικό σύζυγο ή πατέρα. Αυτός είναι πραγματικά ένας δύσκολος ρόλος, ένα απαιτητικό εγχείρημα…

Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; Υπάρχει μια λίστα προτιμήσεων όπου σημειώνονται τα πάντα: χτένισμα, γυαλιά, γένια, αίσθηση της μόδας… Ο πελάτης μπορεί να διαλέξει αν θέλει κάποιον με στυλ κλασικό ή μοντέρνο, κάποιον τρυφερό ή αυστηρό, κάποιον ομιλητικό ή απόμακρο ύστερα από μια κοπιαστική ημέρα στη δουλειά…

Η μητέρα της περί ης ο λόγος κοπέλας ζητούσε έναν «πατέρα» ιδιαίτερα ευγενικό ο οποίος δεν θα εκνευριζόταν ποτέ και θα ήταν σε θέση να δώσει σοφές συμβουλές. Ο Γουίτσι παραδέχεται πως του ήταν δύσκολο να δημιουργήσει αυτόν τον χαρακτήρα. Ο ίδιος δεν είναι παντρεμένος και δεν έχει παιδιά. Στην αρχή λοιπόν δεν θεωρούσε τον εαυτό του κατάλληλο για τον συγκεκριμένο ρόλο. Ωστόσο είδε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και σιγά σιγά «έχτισε» την πατρική φιγούρα μέσα από αυτές…

Μιλώντας για τις ώρες που περνά με την «κόρη» του λέει πως αρκετές φορές βγαίνουν για φαγητό ή για ψώνια. Η μητέρα καταβάλλει περί τα 200 δολάρια για τέσσερις ώρες συν τα «έξοδα παραστάσεως». Ο ίδιος έχει πει στην κοπέλα ότι πλέον διατηρεί άλλη οικογένεια, οπότε δεν μπορεί να βρίσκεται μαζί της συνέχεια…

Υπάρχουν άραγε στιγμές που αισθάνεται πραγματικά ο εαυτός του; «Οταν βρίσκομαι με την οικογένειά μου, την πραγματική μου οικογένεια» απαντά ο Γουίτσι, παραδεχόμενος όμως ότι και σε αυτές τις στιγμές ο «εσωτερικός διάλογος» είναι σκληρός. Αυτό το διάστημα δεν έχει κάποια πραγματική ερωτική σχέση. Οσο για το ενδεχόμενο να δημιουργήσει οικογένεια, λέει ότι αφενός μεν αισθάνεται «χορτάτος», αφετέρου έχει πολλά πράγματα να διαχειριστεί. Υπάρχουν φορές που η πελάτισσα του ζητά να είναι μαζί της στην αίθουσα τοκετού τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί της. Προτιμά να το ζητήσει από αυτόν παρά από τους γονείς της. Εχει δεχθεί ακόμα και προτάσεις γάμου. Πώς αντιδρά σε τέτοιες περιπτώσεις; Θυμίζει στις γυναίκες πως δεν είναι ερωτευμένες με τον ίδιο αλλά με μια… φόρμα παραγγελίας!

Ομολογεί πως ο ρόλος του πατέρα είναι από τους αγαπημένους του. Του αρέσει να παίζει με παιδιά, ακόμα κι όταν αισθάνεται εξουθενωμένος. Αυτός άλλωστε είναι και ο τύπος του πατέρα που θαυμάζει. Ο ρόλος όμως που πραγματικά προτιμά να παίζει –αν και δεν του συμβαίνει συχνά –είναι αυτός του γαμπρού. «Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς μιας κοπέλας την πιέζουν φοβερά να παντρευτεί, αν και στην πραγματικότητα είναι, π.χ., λεσβία. Ετσι προετοιμάζουν έναν ολόκληρο γάμο όπου τα πάντα, εκτός από την οικογένεια της πελάτισσας, είναι ψεύτικα. Οι φίλοι και όλοι οι άλλοι είναι ψεύτικοι. Η δική μου πλευρά είναι ψεύτικη… Πενήντα ψεύτικοι άνθρωποι που υποκρίνονται κάτι πραγματικό».

Θεωρεί πως η επιχείρησή του ταιριάζει ιδιαίτερα σε μια κοινωνία σαν την ιαπωνική. Και αυτό γιατί στη χώρα του υπάρχει, κατά τη γνώμη του, έλλειμμα επικοινωνίας. «Σε μια συζήτηση, για παράδειγμα, δεν εκφράζουμε τον εαυτό μας, τη γνώμη μας, τα συναισθήματά μας. Πρώτα έρχονται οι άλλοι και μετά οι επιθυμίες μας. Οι οικογένειες, επίσης, μικραίνουν. Κάποτε ήταν μεγάλες σε αριθμό, τώρα τρώει κανείς μόνος του».

Δηλώνει αισιόδοξος για το μέλλον της επιχείρησής του καθώς η ζήτηση ολοένα μεγαλώνει. Πολλοί άνθρωποι, ας πούμε, θέλουν να εμφανίζονται δημοφιλείς στα social media. Ο Γουίτσι αναφέρει την περίπτωση ενός πελάτη που πλήρωσε κάποτε ένα τεράστιο ποσό μόνο και μόνο για να… πετάξει με πέντε υπαλλήλους της εταιρείας του στο Λας Βέγκας και να τραβήξει φωτογραφίες προκειμένου να τις αναρτήσει στο Facebook!

Ακόμα και οι ηθοποιοί οι οποίοι συμμετέχουν στην επιχείρηση τυχαίνει να «νοικιάζουν» άλλους σε περιπτώσεις που θέλουν να εντυπωσιάσουν. Πιστεύει πως ο κόσμος είναι άδικος και η επιχείρησή του έρχεται να διορθώσει την αδικία, να συμβάλει στην ισορροπία της κοινωνίας. Συμφωνεί πως κανένας δεν μπορεί να αποφύγει την αλήθεια για πάντα, αφού κάποια στιγμή έρχεται στην επιφάνεια. «Η ευτυχία δεν είναι αιώνια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία. Το παιδί είχε πατέρα όταν τον χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Μπορεί να ήταν μια σύντομη περίοδος και αργότερα να έμαθε την αλήθεια, αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι τη στιγμή που το είχε ανάγκη είχε τη δυνατότητα μιας πραγματικά σημαντικής εμπειρίας;».