Το στοίχημα του έρωτα

Εκδόσεις Μεταίχμιο

σελ. 237, τιμή 12,20 ευρώ

Ενας άντρας και μια γυναίκα. Μια νεαρή και ελκυστική γυναίκα με διακριτική και λεπτά αποτυπωμένη ομορφιά κι ένας κάπως αγριωπός καθώς και κοινωνικά απόκεντρος άντρας λίγο πάνω από τα σαράντα. Οι δυο τους θα συναντηθούν τυχαία σε έναν σταθμό του μετρό για να ξεκινήσουν μια ολιγόμηνη σχέση η οποία γρήγορα θα μετατραπεί κι η ίδια σε έρμαιο της τύχης, καλύπτοντας στο τέλος τα πάντα με μια έντονη αίσθηση κενού και ματαίωσης. Το καινούργιο μυθιστόρημα (στην πραγματικότητα πρόκειται για νουβέλα) του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη αφήνει πίσω τον κόσμο του οικονομικού ζόφου και της κοινωνικής κρίσης που απασχόλησαν τα δύο προηγούμενα βιβλία του (Η πόλη και η σιωπή, 2013, και Το πέρασμα, 2016) για να στραφεί στο ακανθώδες πεδίο των ερωτικών σχέσεων και στους ανύποπτους κινδύνους τους οποίους εγκυμονεί.

Το στοιχείο το οποίο επικρατεί στο σκηνικό της δράσης δεν είναι η Αθήνα της παρακμής και της απόγνωσης αλλά το τοπίο μιας πόλης που μπορεί να φέρει ξανά τους ανθρώπους κοντά, επιτρέποντάς τους να αναμετρηθούν με το στοίχημα του έρωτα: με την ελπίδα μιας καινούργιας ζωής ικανής να κάνει να τρέξει ανανεωμένο αίμα στις φλέβες τους. Κατά πόσο ωστόσο υπάρχει όντως η δυνατότητα για κάτι τέτοιο, σε ποιον βαθμό είναι πράγματι σε θέση ο έρωτας να εκπληρώσει την ουτοπία της χαράς του; Ο σύντομος δεσμός του Πέτρου και της Βασιλικής (εκείνος είναι ανερχόμενος συγγραφέας και εκείνη παιδαγωγός) εκκινεί με τους ευνοϊκότερους οιωνούς. Ο Πέτρος πιστεύει ότι προτού γνωριστούν η Βασιλική έχει προλάβει να τον ανακαλύψει ως συγγραφέα, ενώ η ίδια φαντάζεται πως μπροστά της βρίσκεται ένας άντρας εντελώς διαφορετικός από τις προηγούμενες γνωριμίες της.

Οι εξιδανικευτικές εικόνες σπανίως επαληθεύονται και η συνάντηση της Βασιλικής και του Πέτρου δεν θα αργήσει να διαγράψει μιαν άλλη προοπτική: τη γέννηση ενός έρωτα που θα αποδειχθεί σημείο συμπόρευσης ασύμπτωτων τροχιών σε μια εποχή όπου τα άτομα είτε δυσκολεύονται εξαιρετικά να αποσπαστούν από το εγώ τους είτε εγκαταλείπουν πολύ εύκολα την προσπάθεια να τροφοδοτήσουν την επαφή και να στηρίξουν την επικοινωνία τους. Οι αιτίες που προκαλούν αυτή τη μόνιμη αιώρηση, καθιστώντας τον έρωτα μια τεράστια εκκρεμότητα, μοιάζουν πολυσύνθετες. Η αδυναμία για έναν σταθερό προσανατολισμό οργανικά συνδεδεμένη με έναν βαθιά ανασφαλή εαυτό; Ο αδιάκοπος ανταγωνισμός ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ψάξουν βαθύτερα τον εαυτό τους; Η κακή τύχη που σε περιπτώσεις όπως του Πέτρου και της Βασιλικής βασανίζει τους άτολμους και τους φοβισμένους;

Οπως και να έχει, ο Τζαμιώτης ξεδιπλώνει μια ερωτική ιστορία με πολλές ανατροπές, φιλοτεχνώντας ταυτοχρόνως δύο ανάγλυφα σχηματισμένους (και όχι ακριβώς αντιθετικούς) χαρακτήρες: από τη μια πλευρά ο μάλλον καταθλιπτικός, δυσφορικός και ιδεοληπτικός Πέτρος και από την άλλη η προσγειωμένη, όχι όμως και συμβατική ή ανέγγιχτη από το απροσδόκητο Βασιλική. Αμφότεροι θα χάσουν το τρένο κυριολεκτικώς στο παρά πέντε. Ωραία έχει δουλέψει ο Τζαμιώτης και τον τρόπο με τον οποίο εκθέτει τις δύο διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας του. Οι αφηγηματικές ενότητες του βιβλίου (μία για τη Βασιλική και μία για τον Πέτρο) συμπληρώνουν και φωτίζουν λειτουργικά η μία την άλλη, κρατώντας απαραμείωτο μέχρι και την τελευταία στιγμή το καλοστημένο σασπένς.