Στη φετινή επέτειο της εξέγερσης στο ΕΜ Πολυτεχνείο, το γεγονός που όχι απλώς εσκίασε τη σημασία της επετείου, αλλά επιπλέον προβίβασε τη χώρα μας διεθνώς, στην πρώτη θέση της ατιμωρησίας των μασκοφόρων συμμοριτών του παρακρατικού υποκόσμου, ήταν η απόπειρα δολοφονίας της 55χρονης δικηγόρου και καθηγήτριας της Εγκληματολογίας στο γαλλικό πανεπιστήμιο Paris II Αναστασίας Τσουκαλά.
Ο τηλεοπτικός φακός απαθανάτισε το φονικό χτύπημα, με ισχυρή πολεμική φωτοβολίδα κατά της καθηγήτριας. Το σχετικώς μακράς διάρκειας στιγμιότυπο με τη φλεγόμενη πολεμική φωτοβολίδα καρφωμένη στο πόδι της δικηγόρου, που ούρλιαζε χωρίς κανένας να μπορεί να τη σβήσει, αυτή η σκηνή, που θα αδυνατούσε να την σκηνοθετήσει και ένας από τους κορυφαίους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες βίας, έκανε το γύρο του κόσμου.
Όλοι αναρωτιούνται, μήπως το επόμενο χτύπημα θα είναι επί τόπου θανατηφόρο και εάν και τότε η Εισαγγελία θα διατάξει …προκαταρκτική, έστω και επείγουσα εξέταση ή θ’ ασκήσει μήνυση, κατ’ αρχήν, κατά παντός υπευθύνου, με το συνήθως γνωστό και απογοητευτικό αποτέλεσμα, να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση…
Πότε, επιτέλους, στους «πάντες υπεύθυνους» θα περιληφθούν, στις ποινικές διώξεις και τα αρμόδια για την πάταξη της τρομοκρατίας, τα αδρανούντα πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας;
Η διακεκριμένη ελληνίδα πανεπιστημιακή καθηγήτρια, νοσηλεύεται για πέμπτη ημέρα διασωληνωμένη, σε σοβαρή κατάσταση στον Ευαγγελισμό. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η κυρία Τσουκαλά έχει διοριστεί από τον Μάιο του 2016 αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελετών Ασφαλείας, με απόφαση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα. Ο ίδιος ο υπουργός στιγμάτισε σε δήλωσή του αυτή τη δολοφονική απόπειρα. Και καιρός θα ήταν, αφού η παρακρατική τρομοκρατία ήδη άρχισε να χτυπά τις κυβερνητικές πόρτες, όπως επίθεση κατά στελεχών του υπουργείου του, γιατί όχι και η εξευτελιστική…ειρηνική επέλαση του χαϊδεμένου από την κυβέρνηση «Ρουβίκωνα» στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καιρός λοιπόν θα ήταν ο κ. Τόσκας να διαχωρίσει δημοσία τη θέση του από τα …Βούτσια χαϊδολογήματα των παρακρατικών… «Ρομπέν» των πόλεων και να επιλέξει:
– Ή τον τερματισμό του συγκαλυπτικού συμβιβασμού με τους συμμορίτες του παρακράτους, με επιχείρηση σκούπα στα Εξάρχεια και σε όλους του θύλακες και τα κρησφύγετα των ταραχοποιών, μηδέ των πανεπιστημιακών ή πολυτεχνικών κτιρίων εξαιρουμένων…
– Ή την άμεση αποχώρησή του από το Συριζανελικό υπουργικό συμβούλιο και την επίδοσή του στα νέα «καθήκοντα» της αρθρογραφίας στον τύπο, όπως ήδη πράττει ο παραιτηθείς προκάτοχός του στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, (θύμα και αυτός των κυβερνητικών φλερτ με τα ασύλληπτα [γνωστά-άγνωστα] χαϊδεμένα παιδιά της κουκούλας, των κοκτέιλ Μολότοφ ή της φονικής πολεμικής φωτοβολίδας)… Έτσι, θα πληθαίνουν οι αιτήσεις εγγραφής, στα μητρώα των δημοσιογραφικών σωματείων, πολιτικών με περιπετειώδες πολιτικό παρελθόν, ή και με δείγματα φιλόδοξης οψιμάθειας και ασθμαίνοντος επικοινωνιακού κύρους…
– Η παρ’ ολίγον αποδημία εις Κύριον της συμπαθέστατης δικηγόρου και εγκληματολόγου από την ασύδοτη και ατιμώρητη εγκληματική δράση των χαϊδεμένων «μπαχαλάκηδων», καιρός είναι να μας προβληματίσει για την ανάγκη τερματισμού της εξίσωσης της υπερβολικής επιείκειας ορισμένων ΜΜΕ, με την ασυδοσία των ταραχοποιών.
Μήπως λοιπόν καιρός είναι να παύσουν οι χαρακτηρισμοί των κακοποιών με τις κουκούλες, τα ρόπαλα, τις πέτρες κ.α. απλώς ως … «νεαρών», εξευτελίζοντας, με την ανοχή αυτή το πλειοψηφικό τμήμα της νεολαίας μας, που έχει μηδενική σχέση με τον ασύλληπτο υπόκοσμο των Εξαρχείων, ή των κατειλημμένων αιθουσών του ΕΜ Πολυτεχνείου και άλλων σχολών; Γιατί στα ρεπορτάζ αυτών των ΜΜΕ, η προσωπικότητα αυτών των αντικοινωνικών και εγκληματικών στοιχείων να ταυτίζεται με τις έννοιες «αναρχικός» και «αντιεξουσιαστής», ενώ θα ήταν ορθότερο ν’ αποκαλούνται τρομοκράτες, ταραξίες, συμμορίτες, ταραχοποιοί και εφόσον συλλαμβάνονται για επ’ αυτοφώρω κακουργήματα να χαρακτηρίζονται αδίστακτοι δολοφόνοι;
Οι επεξηγήσεις αυτές κρίνονται αναγκαίες, διότι η απόλυτη ταύτιση του αναρχικού και του αντιεξουσιαστή με τους δολοφόνους διευρύνουν το πλάτος εννοιών, όχι πάντα σχετιζόμενων με τα φονικά εγκλήματα του κοινού ποινικού νόμου.
Κάποιοι θα μας κατηγορήσουν ότι ψάχνουμε ψήλους στα άχυρα. Όμως από του σημείου αυτού μέχρι τα χονδροειδή εννοιολογικά, εκφραστικά και γνωσιολογικά λάθη υπάρχει τεράστια διαφορά. Κάποτε επικρατούσε η άποψη ότι η δημοσιογραφική γλώσσα των εφημερίδων είναι ένα ασφαλές υπόδειγμα σωστής ελληνικής γλώσσας. Σήμερα όμως, σε ποιο σημείο προόδου βρισκόμαστε;
Υ.Γ.: Ένα ακόμη δείγμα επιπόλαιης και ασυγχώρητης παρερμηνείας λέξεων, που σχετίζονται με θανάσιμα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι η κακοποίηση και παραχάραξη της έννοιας «εκτέλεση». Εκτελώ σημαίνει ότι ως ένοπλο εκτελεστικό-φονικό απόσπασμα του κράτους εφαρμόζω τη δικαστική απόφαση, σύμφωνα με το νόμο (όπου αυτός ισχύει) της θανατικής ποινής. Επομένως, η λέξη «εκτέλεση» με περίσσευμα παχυλής άγνοιας χρησιμοποιήθηκε από κάποια έντυπα στην περίοδο της τρομοκρατικής δράσης της 17 Νοέμβρη για να χαρακτηρίζει τα δολοφονικά χτυπήματα αυτής της οργάνωσης και μάλιστα σε χώρα της Ε.Ε. όπου έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Με παρόμοιες όμως παρερμηνείες εξισώνονται οι φονιάδες του κοινού ποινικού νόμου με τους δικάζοντες δικαστές…
