Οι Ελληνες έχουμε την αδυναμία να ξεχνάμε εύκολα. Δεν κάνει επομένως εντύπωση το γεγονός ότι τις τραγωδίες από πλημμύρες στον Νομό Αττικής τις θυμόμαστε μόνο όταν ξεσπάσει μια νέα τραγωδία.
Οκτώβριος του 1994 και ο καλυμμένος με δρόμο σε μεγάλο τμήμα του Ποδονίφτης σπάει τα τσιμέντα και τα νερά πνίγουν ακόμη και το ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ, στον Περισσό. Εννέα άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους. Τα θύματα είναι συνολικά εκατοντάδες, με μεγάλες καταστροφές το 1991, το 1989, το 1980, το 1977, το 1961. Ο μακρύς κατάλογος φτάνει μέχρι το 1895… Συνεπώς, τα ερωτήματα είναι ξεκάθαρα. Τι κάνουμε λάθος και πνιγόμαστε; Γιατί δεν υπάρχει λύση απέναντι στα ακραία αυτά φυσικά φαινόμενα; Η απάντηση είναι μία. Η φραγή και ο περιορισμός των δρόμων του νερού, με την ταυτόχρονη εξολόθρευση του φυσικού περιβάλλοντος.
Ο Ιλισσός και η πηγή Καλλιρρόη, που έρρεε σε ένα ιστορικό, όμορφο και γαλήνιο τοπίο, αντί να αναδειχθεί για το καλό της πόλης, έγινε δρόμος. Ο Κηφισός, ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, κατέληξε να ταφεί κάτω από μια λεωφόρο. Αν σκεφτούμε ότι έως τη δεκαετία του 1960 οι Αθηναίοι έκαναν μπάνιο και ψάρευαν στα νερά του, θα συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της καταστροφής. Εως το 1950 η κεντρική πηγή του, στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς, ανέβλυζε 400 κυβικά μέτρα νερό την ώρα. Μικρά παιδάκια έκαναν μπάνιο στις αμπολές και πότιζε τα κτήματα ως τα Πατήσια, που τότε ονομάζονταν ακόμη Παραδείσια! Το Διαβολόρεμα διέσχιζε την οδό Σεβαστουπόλεως έως το 1960. Είχε μόνιμη ροή νερού και στην κοίτη του ζούσαν… καβούρια! Απομεινάρια του τα μεγάλα πλατάνια του δρόμου. Μεγάλη η έκπληξη των κατοίκων, όταν κατά την ανέγερση κτιρίου στην περιοχή των Ελληνορώσων βρέθηκε νερό και καβούρια να ζουν ακόμη στο υπέδαφος. Στο Κολωνάκι, στο τέλος της οδού Λυκαβηττού, υπήρχε μια «διπλή» πηγή που έρρεε μέσα από ένα σπήλαιο. Ηταν οι πηγές του Ηριδανού, ο οποίος εμφανίζεται στον Κεραμεικό. Σε αυτή την πηγή έπλεναν τα ρούχα τους οι παλιές Κολωνακιώτισσες με σκάφες.Ο Κυκλόβορος κατέβαινε την οδό Βαλτινών και στο ύψος της λεωφόρου Αλεξάνδρας υπήρχε παραπόταμός του που σχημάτιζε χαράδρα. Συνέχιζε στην οδό Μάρνη και στο Μεταξουργείο σε ένα μαγευτικό τοπίο με λεύκες, πλατάνια, γεφυράκια και αμέριμνες αγελάδες. Από την άλλη πλευρά της Φωκίωνος Νέγρη ερχόταν το ρέμα Λεβίδι, με τις πλούσιες πηγές του, εκ των οποίων μία βρισκόταν στην οδό Αγίας Ζώνης, στο πλατάνι που υπάρχει ακόμη. Απομεινάρια των ρεμάτων αυτών είναι το ρέμα-οχετός του Προφήτη Δανιήλ, στον Ελαιώνα. Η διήγηση για τα αθηναϊκά ποτάμια είναι σοκαριστική. Είναι μια ιστορία τσιμέντου και κακοποίησης. Η έλλειψη παιδείας μάς οδήγησε σε μια άθλια μεγαλούπολη, αποκομμένη από τη φύση και την Ιστορία. Στο εξωτερικό, τα λάθη που έγιναν διορθώνονται με ριζοσπαστικές αποφάσεις. Πριν από αρκετά χρόνια, στο Λονδίνο, ανοίχτηκε σκεπασμένος παραπόταμος του Τάμεση. Αντίθετα, εδώ στην Ελλάδα οι αρμόδιοι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, περιφερειάρχες και δήμαρχοι, γοητεύονται από τη λογική του τσιμέντου, της ανοχής στη βιομηχανική ρύπανση, στα μπαζώματα και φυσικά στα αυθαίρετα. Και το ερώτημα που τίθεται είναι πότε θα βρεθεί αυτός που θα έχει το πολιτικό σθένος να ανοίξει τα ποτάμια μας και να κάνει την Αθήνα πάλι «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»…
Ο κ. Γιώργος Αποστολόπουλος είναι δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
