Μαρίζα Ρίζου: «Είναι σοκαριστικά όμορφο να χαμογελάμε»

Οπως και να το κάνουμε, οι… φωτεινοί άνθρωποι σου φτιάχνουν τη διάθεση. Σου φτιάχνουν το κέφι και σε κάνουν να βλέπεις το υπόλοιπο της ημέρας σου με χαρά και αισιοδοξία. Η τραγουδοποιός Μαρίζα Ρίζου είναι η προσωποποίηση της χαράς. Και δεν αναφέρομαι στα τραγούδια της, αλλά στην προσωπικότητά της. Εξωστρεφής και δυναμική, έπειτα από καμιά ώρα συζήτησης μαζί της αισθάνεσαι ότι η ημέρα σου θα γίνει ωραιότερη. Μια συζήτηση που έγινε για «Το Βήμα της Κυριακής» με αφορμή τις παραστάσεις στο Passport Κεραμεικός, αλλά έφθασε μέχρι την ψυχανάλυση.

Εναν χρόνο μετά τις περσινές επιτυχημένες εμφανίσεις της, η Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει στο Passport στις 29 Νοεμβρίου και 2 και 9 Δεκεμβρίου, έτοιμη να μεταμορφώσει τα φθινοπωρινά μας βράδια με τους ρυθμούς, τις μελωδίες και την απολύτως επικοινωνιακή σκηνική της παρουσία.

Λαμπερή, θεατρική, ρυθμική και χειμαρρώδης, αλλά και συναισθηματική και εσωστρεφής όταν χρειάζεται, η τραγουδοποιός μάς καλεί να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, αλλά κυρίως να ονειρευτούμε μαζί της. Οπως εξάλλου λέει και το ομότιτλο τραγούδι που έγραψε πρόσφατα για τη θεατρική παράσταση της «Μαντάμ Σουσού», «Αν πρώτα δεν ονειρευτείς βλαξ, πώς θα το ζήσεις;».

Με τραγούδια όπως το «Μια άλλη ευτυχία», «Πετάω», «Είναι μικρή η ζωή», «Πάμε μια βόλτα», «Η μπόσα νόβα του Ησαΐα», που ανήκουν στην προσωπική της δισκογραφία και προέρχονται από τα άλμπουμ «Γλυκό πρωί» (2014) και «Μεγάλη γιορτή» (2016), αλλά και πολύ αγαπημένα της κομμάτια άλλων, μεταμορφωμένα όμως και ενταγμένα στον προσωπικό της ήχο, φτιάχνει ένα κράμα μεσογειακής αύρας, λάτιν αρωμάτων και θεατρικής τρέλας, στοιχείο που όσοι την έχουν δει έστω και μία φορά live ξέρουν καλά ότι τη χαρακτηρίζει.

Η τραγουδοποιός, που μπορεί απρόβλεπτα και αναπάντεχα ανάμεσα στα τραγούδια να κάνει stand up comedy και αμέσως μετά να πει το «Ζητάτε να σας πω» και να μας συγκινήσει μέχρι δακρύων, σημειώνει στη συνέντευξή της ότι «στη ζωή μου τα θέλω όλα στο φως. Θέλω φως. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να μιζεριάσω και να δυσανασχετήσω, αλλά δεν το κάνω. Δεν μπορώ τη μιζέρια. Δεν την ανέχομαι. Το θέμα είναι να πεις μια ωραία κουβέντα στον άλλο, να βρεις το ωραίο στη ζωή. «Δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας» που έλεγε ο μπαμπάς μου. Υπάρχει μια καθημερινή πάλη στη ζωή. Απλώς πολλές φορές ξεχνιόμαστε και παραιτούμαστε. Και η τάση μας είναι να πάμε στην γκρίνια. Είναι η πρώτη τάση του ανθρώπου. Αλλά εγώ λέω όχι στην γκρίνια και τη μιζέρια. Να χαμογελάμε. Εχεις σκεφτείς πόσο… σοκαριστικά όμορφο είναι να χαμογελάσεις σε κάποιον στον δρόμο; Το κάνω και τους βλέπω να σοκάρονται…». Και πριν προλάβεις να ρωτήσεις μήπως αυτή η στάση ζωής μπορεί να είναι έως και παρεξηγήσιμη, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, έρχεται η… πληρωμένη απάντησή της: «Τι σημαίνει όμως όλο αυτό που κάνω, ότι είμαι κάποιο χαζοχαρούμενο; Εγώ δεν έχω λόγους να φρικάρω; Δεν το αφήνω όμως. Δεν θα με νικήσει».

Η Μαρίζα Ρίζου, τόσο ως άτομο όσο και ως συνθέτρια, στιχουργός, ερμηνεύτρια, θέλει να βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Επιζητεί το πάθος και γυρίζει την πλάτη της στην πλήξη. «Πιστεύω ότι χρειάζονται τα πάθη. Μας κινητοποιούν και μας κάνουν να μην πλήττουμε. Και εγώ συχνά πλήττω». Το τραγούδι –κυρίως επί σκηνής –τη λυτρώνει: «Οταν τραγουδώ έχω ένα αίσθημα πληρότητας, το οποίο είναι πολύ λυτρωτικό αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα. Στις εμφανίσεις μου, στις συναυλίες, λέω ιστορίες τριών λεπτών. Κάθε τρία λεπτά και μια νέα ιστορία την οποία πρέπει να υποδυθείς. Και δεν είναι ένα θεατρικό έργο όπου έχεις έναν ρόλο από την αρχή έως το τέλος, αλλά καμιά τριανταριά. Αυτό κάπου είναι και ψυχασθένεια. Είναι τρομακτικό όμως. Επειδή νιώθω τέτοια πληρότητα, τέτοια παντοδυναμία, η οποία είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Η αίσθηση της πληρότητας είναι μια ουτοπία. Πρέπει να κρατάμε την ουσία».

Η μουσική, τα τραγούδια της Μαρίζας Ρίζου «φωτογραφίζουν» πλήρως την προσωπικότητά της. Είναι σαφώς εξωστρεφής, αλλά κάπου-κάπου υπάρχει και κάτι μαύρο. Η ίδια δίνει και τα ποσοστά. «Είμαι 80% εξωστρεφής και 20% μαύρο. Υπάρχουν και στιγμές που θέλω να είμαι μόνη μου. Απολύτως μόνη μου. Δεν θέλω κανέναν δίπλα μου». Και όπως σημειώνει και η ίδια, το λέει σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα της. Δεν κρύβεται. «Μου αρέσουν οι άνθρωποι που λένε την αλήθεια. Να είναι ειλικρινείς και αυτό που έχουν να σου πουν να σ’ το πουν στα ίσια. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται και να μην καταπιεζόμαστε σε αυτό, φθάνει να μην υπάρχει κακία ή κακεντρέχεια. Την κακία δεν μπορώ να την αντιληφθώ. Οι άνθρωποι που έχουν κακία δεν έχουν τη σεξουαλική ζωή που θα ήθελαν, δεν κοιμούνται με αυτούς που θα ήθελαν, δεν έχουν τη ζωή που θα ήθελαν. Πρέπει να είσαι στα αλήθεια πολύ δυστυχισμένος για να ξοδέψεις χρόνο ώστε να βλάψεις τον άλλο».

Η παράσταση της Μαρίζας Ρίζου στο Passport είναι φωτεινή, ζωντανή και έχει ως στόχο, όπως σημειώνει και η ίδια, το… χάσιμο. «Θα ήθελα το κοινό να χαθεί, να φύγει από το Passport και ο κάθε θεατής – ακροατής μέσω τραγουδιού ή τραγουδιών να πάει στο σύμπαν του. Θέλω τα τραγούδια μου να τον πάνε στο… θέμα του λυτρωτικά».

29 Νοεμβρίου, 2 και 9 Δεκεμβρίου στο Passport Κεραμεικός Upstairs (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, Αθήνα). Tηλ. κρατήσεων 210-5222.203, www.pass-port.com.gr

Ωρα έναρξης: 22.30. Τιμές εισιτηρίων: 13 ευρώ (με μπίρα ή κρασί στο bar) – 20 ευρώ (με ποτό σε τραπέζι).

Συμμετέχουν Αγγελος Αϊβάζης – κιθάρες/γιουκαλίλι, Βαγγέλης Κατσαρέλης – τρομπέτα, Δημήτρης Κουζής – βιολί, μαντολίνο, Γιώργος Κωστελέτος – τύμπανα, Γιώργος Μουχτάρης – κοντραμπάσο, Μάρκος Χαϊδεμένος – πιάνο/επιμέλεια ενορχηστρώσεων.

Σκηνοθετική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Κατσιάνος και Γιάννης Παξεβάνης.

Φωτισμοί: Γιώργος Φωκιανός.

Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη. Συντονισμός παραγωγής: Σίσσυ Νικολαΐδη.