Στις 2 Νοεμβρίου 1977, η ελληνική πρωτεύουσα θρήνησε 40 νεκρούς σε μια νεροποντή λίγων μόνον ωρών. Σαράντα ακριβώς χρόνια αργότερα, πάλι από μια νεροποντή βρήκαν φρικτό θάνατο 15 άτομα στη Μάντρα Αττικής. Τόσο η Αθήνα, όσο και η Μάντρα ανήκουν στο νομό Αττικής. Και ο νομός αυτός κατάντησε από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα η ίδια η πρωτεύουσα της Ελλάδας. Δηλαδή ένας πολεοδομικός υδροκέφαλος χωρίς εγκέφαλο!
Μιλάμε επομένως για μια «Αθήνα» των 5 έως 6 εκατομμυρίων ψυχών απλωμένη σαν ένα πελώριο χταπόδι, από τη Μεγαρίδα μέχρι τον Ευβοϊκό και από τις Ερυθρές και τα Βίλλια μέχρι το Σούνιο και το Λαύριο. Μια τσαπατσούλικη χωροταξία και ρυμοτομία που μας έχει καταντήσει διεθνώς περίγελους. Ακόμη και σε γειτονικές βαλκανικές χώρες, (πλην Αλβανίας), στο ίδιο το προηγούμενο καθεστώς τους, κατόρθωσαν να τηρήσουν τους κανόνες μιας πολιτισμένης και τεχνοκρατικώς υποδειγματικής πολεοδομίας και χωροταξίας, αλλά και σεβασμού προς την κληρονομιά του παλαιού, ιστορικού, υποδειγματικώς δομημένου και αρχιτεκτονικώς περισπούδαστου χώρου (Σόφια, Βουκουρέστι, Κλουζ, Ντουμπρόβνικ και αμέτρητα άλλα σημεία της Βαλκανικής).
Αυτή λοιπόν η πρωτεύουσά μας, σήμερα, μοιάζει με μια απέραντη τσιμέντινη φαβέλα, γιατί όχι και με κάτι σαν τις κοραλλιογενείς ατόλες. Δηλαδή ένας σχηματικά τερατώδης κοραλλιογενής βράχος με εκατομμύρια τρύπες-φωλιές (σπίτια, πολυκατοικίες) η μία δίπλα στην άλλη, χωρίς τις ανάσες ενός πράσινου αδόμητου χώρου.
Μιλάμε όμως και για μια «Ελλάδα αθηναιοποιημένη», όπως ευφυέστατα δήλωνε ο αείμνηστος πολεοδόμος και αρχιτέκτονας Κώστας Μπίρης και από τους πρώτους υπουργούς περιβάλλοντος της μεταδικτατορικής Ελλάδας.
Τι κατόρθωσε λοιπόν αυτή η Ελλάδα της μεταπολεμικής και μεταχουντικής περιόδου, με τη μετατροπή σε λεωφόρους και πλατείες (!) των ρεματιών και των αντικλίνων που τα διαμόρφωσε η ίδια η φύση, μέσα σε εκατομμύρια ετών ως αγωγούς όχι μόνον απορροής των ομβρίων υδάτων προς τη θάλασσα και προς τις λίμνες, αλλά και άρδευσης χιλιάδων εκταρίων καλλιεργήσιμης γης; Απάντηση: Απλώς μια τρύπα στο νερό!
Αρκούν άραγε τα ρέκβιεμ, οι επικήδειες και γεμάτες δάκρυα και κατάρες επιμνημόσυνες τελετές για τα αδικοχαμένα στις πλημμύρες αδέρφια μας, αλλά και εκείνες οι κλαυσίγελες παρουσίες της ίδιας της υπεύθυνης πολιτικής και ακαδημαϊκής ηγεσίας, σ’ αυτές τις τελετές, ή για το θεαθήναι στους χώρους των θεομηνιών;
Ειλικρινά χαρακτηρίζω πολύ επιτυχημένη τη λέξη «θεομηνία». Η μήνις, η οργή των Θεών. Πανάρχαιη λέξη που έλκει την καταγωγή της από τις εποχές της φυσιολατρείας και κατ’ άλλους του παγανισμού, ή «ο Θεός εν τη φύσει» σύμφωνα με τον Φλαμαριόν.
Αυτή λοιπόν η Φύση αυτοδικαίως εκδικείται, όπως άκουσα εντελώς πρόσφατα σε τηλεοπτική τουσυνέντευξη να μιλά ο φωτισμένος καθηγητής Χρήστος Ζερεφός, για αυτές τις ασυγχώρητες τσαπατσουλιές.
Γιατί άραγε εκδικείται η φύση; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα δοθεί περιέργως με τις ερωτήσεις: Τι έκανε η πολιτική, η τεχνοκρατική και ακαδημαϊκή ηγεσία για να σταματήσει το κακό; Τι έπραξε ο «εθνάρχης» Κων. Καραμανλής κατά την προδικτατορική περίοδο, ως υπουργός Δημοσίων Έργων; Μετέτρεψε ή όχι τις ιστορικότερες και αρχαιότερες υπέροχες ρεματιές, τα χιλιοτραγουδισμένα ρυάκια και τα ποτάμια της πρωτεύουσας σε πλατείες και λεωφόρους; Μετατράπηκαν με τις «θεομηνίες» σε καταρράκτες του …Ιγκουασού και της Βικτωρίας όλες αυτές οι «πλατείες» και οι «λεωφόροι», σαρώνοντας περιουσίες και πνίγοντας 40 ανθρώπους στην Αθήνα, το Νοέμβριο του 1977 και άλλους 15 το Νοέμβριο του 2017 στη Μάνδρα; Είναι να ξεχνά κανείς και τους 43 νεκρούς στην μπαζωμένη Αθήνα του 1961, από μια νεροποντή διάρκειας 50 λεπτών της ώρας στις 5 Νοεμβρίου αυτού του χρόνου;
Χωρίς καμιά αμφιβολία, όλες αυτές οι θεομηνίες οφείλονται στο μπάζωμα ποταμιών, ρεματιών και ρυακιών, στο 20% του εδάφους της Αττικής. Η ίδια η πολιτική ηγεσία του Τεχνικού Επιμελητηρίου, με την αδιαφορία και τη σιωπή του, αλλά και η ασύνταχτη ακαδημαϊκή ηγεσία φέρνουν εξ αδιαιρέτου την ευθύνη. Ο ίδιος ο Αντώνης Τρίτσης, παρά τα αναμορφωτικά του οράματα, αναγκάστηκε να νομοθετήσει το αντίδοτο «της παρηγοριάς», «Δώστε και σώστε», ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την de jure νομιμοποίηση των μπαζωμένων ρεματιών, ποταμιών και αντικλίνων. Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις (ακόμη και η ανεκδιήγητη πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση τα ίδια πράττει…) Τι να πει έπειτα κανείς και για την περιφερειάρχη Αττικής, τη συμπαθέστατη σταρ των προεκλογικών φωτογραφιών της, που γέμισε μ’ αυτές την Αττική, από το Κριεκούκι μέχρι το Σούνιο; Η κυρία Ρένα Δούρου λοιπόν, με τις επινίκειες εκλογικές ζεϊμπεκιές στα Προπύλαια, απέδωσε την καθυστέρηση της αντιπλημμυρικής θωράκισης, στον προκάτοχό της κ. Γιάννη Σγουρό.
Στη νομική σατιρική γλώσσα, η ατεκμηρίωτη μετατόπιση προσωπικών ευθυνών σε άλλους ανεύθυνους, ονομάζεται «διαβολική απόδειξη». Επομένως, σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή και τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να μετατοπίσουμε την ευθύνη των πραγματικών υπαιτίων για τροχαίες θανατηφόρες παραβάσεις στον μακαρίτη και πολυβραβευμένο εφευρέτη των αυτοκινήτων, το διάσημο γερμανό Νικολάους Όττο (έτος εφεύρεσης 1886)…
Μια επιπλέον απόδειξη, επιπόλαιας επίρριψης ευθυνών σε άλλους, είναι το ότι η ίδια η κυρία Δούρου παραδέχτηκε ότι το πρόβλημα της αντιπλημμυρικής θωράκισης της Αττικής θα μπορούσε να επιλυθεί σ’ ένα εξάμηνο. Γιατί λοιπόν η χαριεστάτη κυρία Ρένα αδράνησε στα τρία χρόνια της μέχρι σήμερα θητείας της;
Στην εναγώνια προσπάθειά μας να γιατρέψουμε το μάλλον ανίατο χωροταξικώς και πολεοδομικώς μέλλον της Αθήνας, ο ίδιος, ο υπέροχος και πολυμήχανος Γιάννης Ξενάκης, όταν ρωτήθηκε σ’ ένα συνέδριο του 1962 πώς θα μπορούσε να λυθεί το πολεοδομικό, ρυμοτομικό και αρχιτεκτονικό χάος της Αθήνας απάντησε: «Χωρίς να καταφεύγω στην εσχατολογία και ως εναλλακτική λύση, θα επρότεινα τον βομβαρδισμό όλου του δομημένου χώρου, εκτός από το ιστορικό κέντρο»!
