Με την εφαρμογή του αξιοκρατικού κανόνα «πρώτος μεταξύ ίσων», που κληροδοτήθηκε από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και διαδόθηκε σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος σχεδίασε και υλοποίησε υποδειγματικά την ετυμηγορία της Κυριακής 12 Νοεμβρίου 2017, που έφερε αντιστοίχως, στην πρώτη και δεύτερη θέση, για τη διεκδίκηση της αρχηγίας, στη νέα κεντρώα προοδευτική παράταξη, τη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Εκτός απροόπτου, η κυρία Γεννηματά φέρεται, ως η βεβαία αρχηγός του αναγεννόμενου ιστορικού σοσιαλδημοκρατικού χώρου, στην επόμενη αναμέτρηση στις 19 Νοεμβρίου 2017. Και η 20η του λήγοντος μηνός επωμίζει την κόρη του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά αλλά και όλα τα στελέχη της υπό συγκρότηση μεγάλης σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, με ένα ιστορικό αλλά και βαρύτατο φορτίο ευθύνης όπως:
1: Το ξεκαθάρισμα, μέσα από συλλογικές εκτιμήσεις και συνδιαλλαγές, της ιδεοπολιτικής ταυτότητας της υπό συγκρότηση σοσιαλδημοκρατικής, κεντρώας προοδευτικής παράταξης. Και αυτό, χωρίς να παραγνωρίζεται, ότι αρχική μήτρα αυτού του μεγάλου και ιστορικού πολιτικού κινήματος, υπήρξε και θα παραμένει στην Iστορία μας, η Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 2014, που ήταν και η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΠΑΣΟΚ.
2: Η με κάθε τρόπο τεκμηριωμένη απομυθοποίηση των κάθε λογής υποκλοπών και παραχαράξεων αυτής της βαριάς πολιτικής κληρονομιάς του ΠΑΣΟΚ, από τυχοδιωκτικούς πυρήνες, που συγκροτούν το σημερινό ψευδο-αριστερο-ακροδεξιό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Στο σημείο αυτό αξίζει να υπομνησθεί ότι η κυρία Γεννηματά, παρασυρόμενη άλλοτε από την αγαθή διάθεσή της για συνένωση τυπικά και φαινομενικά συγγενών, αλλά στην πραγματικότητα ασύμβατων πολιτικών μοσχευμάτων με τον κορμό του ιστορικού κραταιού σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ και άλλοτε από επιπόλαιες αλλά και ριψοκίνδυνες «συμβουλές» προσώπων-«συνδέσμων» της ιστορικής παράταξης με την Μεφιστοφελική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εξέφρασε έστω και αποσπασματικά, αλλά δημοσία, τη γνώμη της για «συνεργασίες» με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τελεία και παύλα λοιπόν, σε παρόμοια φλερτ, ολέθρια για το μέλλον της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και εν γένει του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, που θεωρεί απορριπτέα μοσχεύματα παρόμοια μορφώματα ολοκληρωτικών καθεστώτων, με κοινοβουλευτικό μανδύα. Και ας το ξεκαθαρίσουμε: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η κυρία Γεννηματά, ήδη έχει ανυποχώρητα αποκηρύξει κάθε μορφή από παρόμοιες παρά φύσιν πολιτικές συνευρέσεις, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για το θυμοσοφικό αξίωμα «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»…
3: Πριν από κάθε καταστατική διακήρυξη της νέας κεντρώας προοδευτικής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, να προηγηθεί μια αυτοκριτική για το κατά συρροήν λάθος του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, να προωθεί και ν’ αξιοποιεί αριθμητικά ισχνές δυνάμεις του αριστεροφανούς πολιτικού περιθωρίου εν ονόματι μιας πολιτικής πολυφωνίας όμως, αναμεμιγμένης με τα φάλτσα και τις παραφωνίες, αλλά και έξεις του αυτοανατραπέντος σταλινικού και νεοσταλινικού ολοκληρωτισμού.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων προσώπων, από το χώρο αυτό, που διακρίθηκαν για την εντιμότητά τους, οι υπόλοιποι ευεργετηθέντες, όχι μόνον ναρκοθετούσαν τη διευρυντική διάθεση του ΠΑΣΟΚ, αλλά απεναντίας μπήκαν με τις ευλογίες των επιγόνων του περιθωριακού 3% του ΣΥΝ στην εμπροσθοφυλακή ενός ΣΥΡΙΖΑ που αυτοανακηρύχθηκε, σε ένα είδος αδελφοκτόνου Ροβεσπιέρου εναντίον όλων των Πασοκογενών, που με επιπολαιότητα συμπαρατάχθηκαν ως άλλοι ανόητοι γενίτσαροι στο άρμα του αλλοπρόσαλλου σημερινού κυβερνώντος μορφώματος.
Θα είμαστε όμως άδικοι εάν δεν χαρακτηρίζαμε την προδικτατορική ΕΔΑ ως το μοναδικό παράδειγμα αριστερού δημοκρατικού κόμματος με λαϊκομετωπική συνείδηση και πρακτική. Είναι το κόμμα, που στις εκλογές του 1964 απέσυρε σε 25 εκλογικές περιφέρειες τους υποψηφίους του, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την περιφανή εκλογική νίκη της Ενώσεως Κέντρου με 54%, για την κατάργηση της φαυλοκρατίας και του αστυνομικού κράτους της εποχής. Η ΕΔΑ δεν ζήτησε τότε το παραμικρότερο πολιτικό αντάλλαγμα.
Παρά την εναγώνια αναμονή για την κυοφορούμενη νέα σοσιαλ-δημοκρατική παράταξη του Προοδευτικού Κέντρου, ο γράφων, τις παραμονές της καθόδου των εκλογέων της στις κάλπες, την 12η Νοεμβρίου 2017, διατύπωσε και δημοσία την πρόβλεψη ότι η ψηφοφορία αυτή θα ξεπεράσει και τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι οι υποψήφιοι, για την αρχηγία της νέας παράταξης, υπολόγιζαν τον αριθμό των ψηφοφόρων στο maximum των 100.000… Ένα πρώτο συμπέρασμα από την ανέλπιστη αυτή προσέλευση ήταν, ότι παλαιά επιφανή στελέχη της Δημοκρατικής Παράταξης υπήρξαν θύματα μιας μοιρολατρείας στα περίπου 4-5 χρόνια της αντιπολιτευτικής και κυβερνητικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Και το δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνον «ευκολόπιστος και χιλιοπροδομένος», σύμφωνα με το στίχο του Διονυσίου
Σολωμού, αλλά και λαός των απροσμένων μεγάλων εκπλήξεων!
Αυτές ακριβώς οι εκπλήξεις με τις ουρές των 212.000 ψηφοφόρων πειθανάγκασαν προχτές το βράδυ τον Αλ. Τσίπρα να εκτραπεί πανικόβλητος, σε μια μακρόσυρτη τηλεοπτική υμνωδία της κυβερνώσας φαυλοκρατίας, διανθισμένη από χυδαία υβρεολόγια κατά των αντιπάλων. Αυτό το νέο σήριαλ θα παιχτεί σε πολλές ακόμη συνέχειες, μέχρι τελικής πτώσεως, του αλαζόνος υψηπετούς Ικάρου… Κρίμα για το παιδί…
Υ.Γ.: 1) Όμως τη μεγαλύτερη έκπληξη μας την επεφύλαξε ο άλλοτε λαλίστατος επίσημος φιλοσυριζαϊκός κλόουν Λάκης Λαζόπουλος, δηλώνοντας απεριφράστως στο «Πρώτο Θέμα»: «Τον Αύγουστο του 2018 δεν θα βγούμε από το μνημόνιο. Θα αλλάξουμε κελί»…
2) Είναι προς το συμφέρον της ψευδοανώνυμης ταξιαρχίας των τρολλ, που καθοδηγούνται από τους γνωστούς «Μπέρια» και «Γκέμπελς» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να παύσουν να βρίζουν και να συκοφαντούν τους δημοκρατικούς πολίτες του πολιτικού, πνευματικού και δημοσιογραφικού χώρου. Αλλά και προς το συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συμμαζέψει το ταχύτερο, όλον αυτόν τον θρασύδειλο και μίσθαρνο υπόκοσμο. Διαφορετικά, θα δεκαπλασιάζονται οι ουρές των δημοκρατικών πολιτών της 12ης Νοεμβρίου. Και θα πολλαπλασιάζονται τα γεμάτα πανικό και ηττοπάθεια φαιδρά σόου με τα πρωθυπουργικά απολογητικά διαγγέλματα. Εδώ δεν είναι ούτε Άγκυρα ούτε Καράκας!
