Δεν ξέρω ποια το είπε πρώτη, αλλά εδώ και μία δεκαετία το ακούω να επαναλαμβάνεται, σαν σουξέ από αυτά που δεν λένε να βγουν από τις λίστες των ραδιοφωνικών airplay: «Δεν υπάρχουν άντρες». Ακούγεται σαν συμπέρασμα, σαν χρησμός, σαν κραυγή κορυφαίας του Χορού σε αρχαία τραγωδία. Είναι συχνά η επικεφαλίδα μιας ολόκληρης διατριβής που ακολουθεί. «Εχουν χαθεί τα αληθινά αρσενικά». «Αυτοί που σήμερα δηλώνουν άντρες δεν έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να τους προσέξεις». «Κανείς τους δεν ξέρει πώς να αναστατώσει μια γυναίκα». Τα ακούω συνέχεια –κυρίως από όσες την ίδια στιγμή αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ακόμη και ο Τζουζέπε Τορνατόρε να αντιμετωπίζει κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση.
Η ιστορία του Γουάινσταϊν ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα των ανδρικών φοβιών, όχι γιατί ο κινηματογραφικός παραγωγός είναι αθώος, αλλά γιατί οι περιπέτειές του έρχονται να προσθέσουν ακόμη περισσότερες αρσενικές ανασφάλειες. Αρχικά η ιστορία ήταν αμιγώς και σκληρά αμερικανική. Οι πουριτανικές ΗΠΑ βλέπουν στο πρόσωπο του παραγωγού τον δαίμονα που επιβεβαιώνει όσα οι ίδιες πίστευαν για τον κόσμο του θεάματος: για τους ιεροκήρυκες της ηθικολογίας, ο Γουάινσταϊν αποτελεί την απόδειξη πως το Χόλιγουντ είναι ο τόπος που πρέπει να λάβει χώρα η Αποκάλυψη, ώστε να καεί συθέμελα από έναν εκδικητή Θεό και αγγέλους με πύρινες ρομφαίες. Η άλλη Αμερική, η προοδευτική, νιώθει την ανάγκη να συμπαρασταθεί στις γυναίκες που αποκάλυψαν όσα λέγονταν πίσω από κλειστές πόρτες και ενθαρρύνει όποιον έχει κάτι να πει: τον χτυπά στοργικά στην πλάτη, ώστε να κάνει την εξομολόγησή του δημόσια.
Ολα αυτά είναι πολύ αµερικάνικα, προβλέψιμα και απόλυτα κατανοητά. Οταν, όμως, αυτές οι ιστορίες παγκοσμιοποιούνται, όλα αρχίζουν να μπερδεύονται: αν στις ΗΠΑ οδηγηθεί στο δικαστήριο ο παραγωγός που μάλλον ήθελε να γίνει προαγωγός, το συμπέρασμα που βγαίνει στην υπόλοιπη οικουμένη είναι ότι ο άντρας πρέπει να μάθει πλέον να ζει προσέχοντας, πάνω από όλα, μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις του. Αν δεν θέλει ενδεχομένως να έρθει αντιμέτωπος με προβλήματα, δεν χρειάζεται να τις εκφράζει: όταν αυτός αποθεώνει ένα γυναικείο κορμί, ό,τι πει μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του.
Πλέον ο άντρας οφείλει να αναρωτιέται διαρκώς για το ποια είναι τα όριά του, δηλαδή πόσο λιγότερο άντρας πρέπει να είναι, για να μη βρεθεί να απολογείται για την αθυροστομία του, τις πρωτοβουλίες του, τη ροπή του προς το κυνήγι του θηλυκού, τη λίμπιντό του. Δεν είναι τυχαίο πως αυτός ο μπαγαμπόντης ο Κέβιν Σπέισι, όταν ο Αντονι Ραπ τον κατηγόρησε ότι του την είχε πέσει βάρβαρα χωρίς να σεβαστεί ότι ήταν 14 χρόνων, εν είδει άμυνας διάλεξε να βγει από την ντουλάπα. «Είμαι gay» είπε, δηλαδή όχι άντρας. Και δεν θέλω να με κατηγορείτε για πράγματα που κάνουν οι άντρες, φώναξε. Ανενδοίαστα και υστερικά. Ετσι κι αλλιώς, κανείς άντρας δεν θα του φώναζε «σκάσε»: μπορεί κι αυτό να θεωρηθεί παρενόχληση, και μάλιστα βίαιη.
Δεν υπάρχουν άντρες, όσες το λένε έχουν τελικά δίκιο. Δεν υπάρχουν γιατί βρίσκονται υπό διωγμό. Η ματιά τους απαγορεύεται να κεντράρει γυναικείες καμπύλες και γάμπες και πρέπει να στρέφεται αποκλειστικά σε βυζαντινές εικόνες: αν γίνεται, όλοι πρέπει να κάνουν μπροστά στο πλήθος και τον σταυρό τους για να μην μπει σε καμιά θεούσα η ιδέα ότι κοιτάζουν λάγνα την Αγία Αικατερίνη. Τα αστεία τους πρέπει να μην είναι σεξιστικά, εκτός αν τα λένε μεταξύ τους στο ΚΨΜ, μακριά από γυναικόπαιδα. Πρέπει όλοι τους να έχουν κολλητές και όταν αυτές τους ζητάνε να τους ανεβάσουν το φερμουάρ του φορέματος οφείλουν να μπορούν να το κάνουν με τη μέθοδο Μπράιγ, χωρίς να βλέπουν. Πρέπει, τέλος, να μάθουν να ζουν χωρίς μάτια, χωρίς χέρια –αν γίνεται, και χωρίς καρδιά. Αν αυτή σπαρταρά από πόθους και υποφέρει από λατρείες, ένοχη είναι σίγουρα.
Δεν υπάρχουν άντρες: το πόρισμα υπήρξε σωστό. Να δω τι θα κάνετε, κορίτσια, τώρα που μείνατε μόνες σας…
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
