Υψηλές τάσεις

Χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά για το καινούργιο κινητό τηλέφωνο (πολύ) γνωστής και (πολύ) μεγάλης εταιρείας που μόλις παρουσιάστηκε με τη μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει. Πάνω από 1.000 ευρώ θα χρειάζεσαι για να το αγοράσεις και πολλοί θα έχουν αρχίσει να κάνουν τους υπολογισμούς τους για το πώς θα το πάρουν στα χέρια τους.

Αλλο ένα προϊόν με το πρωτότυπό του να είναι σχεδιασμένο και κατασκευασμένο (δεν εννοούμε τη μαζική παραγωγή του) χάρη στις προσπάθειες και στις υπερωρίες των ανθρώπων που εργάζονται στη γνωστή μας «Κοιλάδα του Πυριτίου», στην Καλιφόρνια. Και εργάζονται πολύ σε εκείνη την περιοχή της Γης. Τόσο ώστε στους «New York Times» ένα μικρό άρθρο προξένησε τεράστια εντύπωση. Ισως λόγω και του τίτλου του: «Στη Σίλικον Βάλεϊ το 9 με 5 είναι για αυτούς που χάνουν», δηλαδή για τους «losers».

Στο κείμενο πρωταγωνιστούσε και μια άλλη λέξη. Η λέξη «hustle»! Και ο καθένας, ανάλογα με τον βαθμό των γνώσεών του στα αγγλικά (και τις πιο προσωπικές εμπειρίες του, θα συμπλήρωνα), έχει σε διαφορετικό βαθμό εκτίμησης τη λέξη αυτή. Μια όμως από τις πολλές σημασίες που της έχουν δοθεί, ειδικά από τους ανθρώπους της Σίλικον Βάλεϊ, είναι: «δουλειά-δουλειά-δουλειά».

Εχουν τυπωθεί σε καφεπότηρα και φανελάκια συνθήματα όπως «ονειρέψου, δούλεψε-δούλεψε-δούλεψε, κέρδισε, επανάλαβε» και διάφοροι γκουρού έσπευσαν να επωφεληθούν από τη δίψα όσων κάνουν μεγάλα όνειρα ως και να γίνουν Ζούκερμπεργκ ή Τζεφ Μπέζος και με δικό τους τζετ (όχι σκι) ή ελικόπτερο. Στα σεμινάρια διδάσκουν ότι για όλα αυτά χρειάζεται δουλειά πάνω από 18 ώρες και όχι μόνον. Θα πρέπει να ξεχάσεις σπίτι, ελεύθερο χρόνο, διακοπές, ακόμα και κάτι πολύ χειρότερο. Οπως το ζητούσε μια αγγελία για το θέαμα «Planet of the Apps», που υποστηρίζει η προαναφερθείσα (πολύ) γνωστή εταιρεία με το καινούργιο προϊόν, και εκεί πηγαίνουν όσοι έχουν ξεκινήσει δουλειά σε μια ιδέα ζητώντας χρηματοδότηση.

Το πολύ χειρότερο λοιπόν ήταν ότι στο διαφημιστικό για το εν λόγω θέαμα δίπλα στη φωτογραφία ενός υποψηφίου υπήρχε η φράση-προειδοποίηση προς τους υποψηφίους: «Σπάνια καταφέρνω να βλέπω τα παιδιά μου. Αυτό είναι το ρίσκο που πρέπει να πάρεις». Μια προτροπή που ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες ανθρώπων θορυβημένων από την κυνικότητά της αποσύρθηκε. Αλλά αυτό βέβαια δεν αρκεί για να ρίξει τον πυρετό του hustle στη Σίλικον Βάλεϊ και στα πέριξ.

Οι άνθρωποι χτυπούν στα πληκτρολόγιά τους για ατέλειωτες ώρες χιλιόμετρα κώδικα και αισθάνονται μαζί με την υπόλοιπη ομάδα σαν πεζοναύτες σε αποστολή και όσοι αντέξουν. Και εκτός από τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, για να φθάνουν στα χέρια μας κάποια καταναλωτικά προϊόντα πρέπει πλέον να υποφέρουν και τα παιδιά του… Πρώτου Κόσμου; Hustle και do-do-do λοιπόν, η μελωδία της ευ(δυσ)τυχίας.