Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Δεν θέλω να επαναπαυθώ στις δάφνες μου»

Παρών πέντε δεκαετίες. Χωρίς σταματημό. Χιλιάδες συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, δεκάδες προσωπικά άλμπουμ και συμμετοχές· ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν έχει βρει μόνο το ελιξίριο της δημιουργικής νεότητας, αλλά είναι και υπεύθυνος για ένα σύνθημα που ακούγεται από εκατοντάδες στόματα σε κάθε του live: «Βασίλη, ζούμε για να σε ακούμε». Σύνθημα που δεν το φωνάζουν μόνο οι φίλοι του, που τον ακολουθούν πιστά αυτές τις δεκαετίες, αλλά και οι νέοι που προστίθενται κάθε χρόνο. Είναι ίσως από τους λίγους ερμηνευτές που έχει τόσο στενή σχέση με τη νεολαία και αποκτά συνεχώς «οπαδούς». Είτε έχεις μεγαλώσει μαζί του είτε τον έμαθες από κάποιον μεγαλύτερο στην παρέα ή την οικογένειά –όπως συνήθως συμβαίνει -, έχει τον τρόπο του να σε κάνει πιστό του φίλο. Αλλωστε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου δεν χωρούν ημίμετρα. Είτε τον αποδέχεσαι είτε όχι.

Προσφάτως κυκλοφόρησε ο νέος του δίσκος με τίτλο «Ολα είναι για μας», σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, ενώ παράλληλα εμφανίζεται στην Ακτή Πειραιώς με τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα και Γιάννη Ζουγανέλη. Για την παράσταση τα λόγια είναι περιττά. Φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες οι τέσσερίς τους από τα παλιά, το μόνο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι ποια και πόσα τραγούδια θα υποχρεωθούν να αφήσουν έξω από το πρόγραμμα. Και δεν θα είναι και λίγα. Το «Ολα είναι για μας» είναι ένας δίσκος α λα… παλαιά. Δίσκος συνθέτη, στιχουργού, ερμηνευτή. Χωρίς φρου-φρου και αρώματα, γήινος, λυρικός και δωρικός, ακουμπά το ροκ και κλείνει το μάτι στο λαϊκό με έναν «ιδιόρρυθμο» τρόπο σύνθεσης. Σήμα κατατεθέν φυσικά η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος μιλά στο «Βήμα της Κυριακής» για τις μουσικές παραστάσεις, το άλμπουμ, την πορεία του στο τραγούδι και τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια αλλά και για την Αριστερά.

Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον τίτλο του άλμπουμ «Ολα είναι για μας» μια προτροπή. «Το θέμα είναι ότι όλα μάς τα έχουν πάρει και όλα τα διεκδικούμε. Είναι μια προτροπή» σημειώνει και συνεχίζει: «Πρέπει να τα διεκδικήσουμε, γιατί αν τα παρατήσουμε, τότε θα παρατήσουμε και την ίδια τη ζωή. Μας έχουν πάρει τον αέρα που αναπνέουμε, μας έχουν αδειάσει τις τσέπες, μας έχουν αδειάσει από συναισθήματα –μόνο η κατάθλιψη μένει -, μας έχουν πάρει την ανθρωπιά μας, μόνο αριθμοί είμαστε. Και πρέπει να γίνουμε ξανά άνθρωποι». Και αφού μας έχουν πάρει τόσο πολλά, γιατί δεν υπάρχει αντίδραση; «Ολοι αυτοί που μεγάλωσαν στη Μεταπολίτευση βίωσαν μια ζωή –κατ’ επίφαση έστω –πλούσια. Και απείχαν τελείως από την πολιτική σκέψη. Δεν τους ενδιέφερε καθόλου, καθώς είχαν λεφτά δανειζόμενοι από τις τράπεζες (μέχρι και μπουζουκοδάνεια έπαιρναν!). Ζούσαν μια πολύ «ελαφρά» ζωή, χωρίς να αναρωτιούνται πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά, τι τους συνέβαινε… Δεν κοίταξαν καν μέσα τους να βρουν τον εαυτό τους. Ηθελαν να φτιάξουν μια πλαστή ταυτότητα, ντυμένοι πάντα με φίρμες ρούχων, με μοντέλα στην τηλεόραση, με κοιλιακούς. Ολο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι απαίδευτοι πολιτικά και τώρα να μην ξέρουν τι τους γίνεται. Δεν ξέρουν από πού τους ήρθε αυτή η κρίση και παράλληλα αναπτύσσουν το μίσος. Γι’ αυτό βλέπουμε σήμερα τις Ακροδεξιές της Ευρώπης να αυξάνουν τους αριθμούς τους».

Παρά τα προβλήματα που βλέπει αλλά και υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, κάπου αχνοβλέπει ένα φως. Παρ’ όλο που θέλει δουλειά, κυρίως από την Αριστερά. «Η Αριστερά δυστυχώς έχει μείνει σε παλιές ιδεοληψίες, έχει κολλήσει ρομαντικά σε παλιές καταστάσεις. Δεν έχουμε μια σύγχρονη Αριστερά που να βλέπει την κατάσταση, να καθοδηγεί και να πηγαίνει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Βλέπεις τα ίδια συνθήματα, τους ίδιους τρόπους. Παρ’ όλα αυτά δεν χάνω το κουράγιο μου, θα βρεθεί ο τρόπος».

Οπως δεν έχουν χάσει το… κουράγιο τους και οι φίλοι του να τον ακολουθούν κοντά 45 χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας. Δεν είναι και λίγο. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δίνει τη δική του ερμηνεία όχι μόνο για τη σχέση του με τους παλιούς του φίλους, αλλά και για αυτή με τους πολύ νεότερους. «Οφείλεται στην αληθινή σχέση που έχω με το υλικό που τραγουδάω. Πάντα ήθελα να λέω κάτι περισσότερο από το υλικό που τραγουδάω, για αυτό και έχω τραγουδήσει πολύ περισσότερη ποίηση από συναδέλφους μου. Για αυτό και συνεργάστηκα με τα ιερά τέρατα της ποίησης και της μουσικής. Πιστεύω ότι τα τραγούδια αυτά είναι διαχρονικά και έτσι διαδίδονται από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Δεν είναι επιδερμικά, φτιάχτηκαν από ανάγκη για έκφραση και από την πλευρά των ποιητών και από την πλευρά των συνθετών». Κατά κάποιον τρόπο απαντά και για το νέο του άλμπουμ «Ολα είναι για μας». Σε αυτό συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Οδυσσέα Ιωάννου –είναι ο ερμηνευτής που έχει τραγουδήσει τα περισσότερα τραγούδια του –και για πρώτη φορά με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη. «Πάντα θέλω να κάνω δουλειές που να είναι καινούργιες. Τώρα, ο Καραμουρατίδης είναι ένας νέος σχετικά συνθέτης, πάρα πολύ ευαίσθητος. Αυτό, σε συνδυασμό με τους στίχους του Οδυσσέα, οι οποίοι είναι πολύ ουσιαστικοί και με πολλά επίπεδα νοήματος, χωρίς να είναι στεγνά ερωτικοί –είναι περισσότερο κοινωνικο-ερωτικοί και αμιγώς κοινωνικοί -, είχε ως αποτέλεσμα αυτόν τον δίσκο με τον οποίο είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Καιρό είχα να κάνω κάτι τέτοιο. Οι ακροατές τού άλμπουμ θέλω να πάρουν την ευαισθησία του Θέμη Καραμουρατίδη και τη γνώση του Οδυσσέα Ιωάννου».

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη συζήτησή μας παρουσιάζεται γεμάτος ενέργεια, όρεξη και διάθεση να «κυνηγήσει» νέα πράγματα και κυρίως να μην εφησυχάζει. «Κάθε φορά που βγάζω έναν δίσκο, νιώθω ότι είναι ο πρώτος μου δίσκος» τονίζει ο ίδιος και συνεχίζει: «Κάθε φορά που κάνω μια παράσταση, αισθάνομαι ότι είναι η πρώτη μου παράσταση. Δεν νιώθω καθόλου κουρασμένος. Η μουσική, το τραγούδι, οι συναυλίες, οι παραστάσεις είναι η ίδια μου η ζωή. Δεν θέλω να τα παρατήσω, δεν θέλω να επαναπαυθώ στις δάφνες μου. Ετσι νομίζω ότι θα έπιανα μια θέση στην ουρά για το νεκροταφείο. Είναι η ίδια μου η ζωή, ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, οι κεραίες μου που είναι τεντωμένες, οι συναισθηματικές κεραίες μου που είναι επίσης τεντωμένες. Δεν μπορείς να βλέπεις αυτά που γίνονται και να γυρίζεις την πλάτη σου απλά επειδή έχεις τη δυνατότητα».

Οσον αφορά τις παραστάσεις στην Ακτή Πειραιώς, είναι καθ’ όλα έτοιμος μαζί με την υπόλοιπη παλιοπαρέα. «Στο live θέλω να μαζευόμαστε, να λέμε τα καλά μας και τα κακά μας, να ανταλλάσσουμε συναισθήματα και να προχωράμε λίγο πιο ευαίσθητοι και λίγο πιο διεκδικητές των δικαιωμάτων μας. Να μαζευόμαστε και να περνάμε καλά. Είναι μια κίνηση ενάντια στη μιζέρια, γι’ αυτό και η ύπαρξη του Ζουγανέλη και του Σταρόβα. Εγώ και ο Λαυρέντης έχουμε πολλά τραγούδια, 800 έχω πει εγώ, 150-200 ο Λαυρέντης, θα έχουμε υλικό για όλες τις ατμόσφαιρες, για όλα τα γούστα».