Η χορήγηση αδειών σε κρατουμένους δεν είναι κάτι σπάνιο, ούτε αποτελεί ελληνική επινόηση. Προβλέπεται στα σωφρονιστικά καθεστώτα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι για τα εγκλήματα της τρομοκρατίας υπάρχει ειδική νομοθεσία, με ξεχωριστές προβλέψεις, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα αυτών.
Είναι ακόμη γνωστό ότι στην Ιταλία, η οποία στη δεκαετία του 70 και του 80 αντιμετώπισε το πιο διευρυμένο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων, εφαρμόστηκαν ειδικά μέτρα και προβλέφθηκαν ευεργετικές διατάξεις για τους μεταμεληθέντες τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών και άλλων ένοπλων οργανώσεων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα μεταμεληθέντες τρομοκράτες δούλευαν καθημερινά εκτός φυλακών και επέστρεφαν στα κελιά τους το βράδυ.
Η περίπτωση Κουφοντίνα ωστόσο είναι ξεχωριστή, για να μην πούμε μοναδική.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας συμμετείχε σε τουλάχιστον 11 δολοφονικές ενέργειες της 17 Ν, στις περισσότερες των οποίων πρωταγωνίστησε, ήταν, με άλλα λόγια, αυτός που πυροβόλησε εναντίον των θυμάτων.
Υπήρξε, κατά πάσα βεβαιότητα, ψυχρός, κατ’ επανάληψη, εκτελεστής, ένα είδος σίριαλ κίλερ και γι’ αυτό έφερε το προσωνύμιο «φαρμακοχέρης».
Επιπλέον ουδέποτε δήλωσε τη μεταμέλειά του, ούτε καν εξέφρασε λύπη για τα θύματά του.
Διεκήρυξε μόνο το τέλος της 17 Ν και ουδέποτε αρνήθηκε τον ένοπλο αγώνα. Και βεβαίως δεν παρέδωσε το εμβληματικό 45άρι, παρά το έκρυψε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αποτελεί ένας είδος παρακαταθήκης στις επόμενες γενιές.
Υπήρξε με άλλα λόγια και παραμένει αμετανόητος.
Προσπάθησε μάλιστα συστηματικά να υποστηρίξει όλα αυτά τα χρόνια ότι διώκεται για τις ιδέες του και όχι για τις ειδεχθείς πράξεις του
Δεκαπέντε χρόνια μετά την βαριά καταδίκη του – έντεκα φορές ισόβια – επικαλείται τους νόμους της αστικής Δημοκρατίας, την οποία πολέμησε με το χειρότερο τρόπο, προκειμένου να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του και να φροντίσει τη μελισσοκομική δραστηριότητα που είχε εγκαταλείψει μετά τη σύλληψή του.
Είναι φανερό ότι το θράσος περισσεύει. Πολύ περισσότερο όταν εκεί έξω υπάρχουν πρόσωπα που ακόμη μετρούν τις συνέπειες των δολοφονικών πράξεών του.
Δικαίως λοιπόν ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων. Και ας μην επικαλούνται αυτός και οι ομοϊδεάτες του της Δημοκρατίας τις αρχές και τις ανοχές της.
Η Δημοκρατία όντως δεν εκδικείται’, παραμένει μεγάθυμη και ανεκτική ακόμη και έναντι των ορκισμένων εχθρών της.
Ωστόσο δεν είναι ηλίθια…
