Ο υπουργός Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου και η διευθύνουσα σύμβουλος του εποπτευόμενου από το υπουργείο Παιδείας Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης, Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ), κ. Ελένη Γιαννακοπούλου, κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλουν να υποβάλουν υποψηφιότητα, προς την Ακαδημία Αθηνών, για να τιμηθούν με βραβείο δημοκρατικής και θρησκευτικής ευαισθησίας. Και είναι βέβαιο, ότι το αίτημά τους «θ’ απορριφθεί παμψηφεί μετά πολλών επαίνων», όπως γράφει, στον σπαρταριστό ποιητικό του λόγο, ο Γεώργιος Σουρής.
Διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο, σας προειδοποιώ, ότι δεν πρέπει να παρασυρθείτε από την εντύπωση ότι ευθυμογραφώ. Απεναντίας, γελάμε για να μην κλάψουμε, για το κατάντημα εκπροσώπων του κατ’ εξοχήν θεμελιώδους θεσμού της Παιδείας, που είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ο κύριος Γαβρόβλου περιφρόνησε, ως Κωνσταντινοπολίτης, την παράδοση αμέτρητων συμπατριωτών του, που ετίμησαν τον ελληνισμό, στα γράμματα, στις τέχνες, αλλά και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, από τα κέρδη των οποίων εκχώρησαν ένα μεγάλο κομμάτι, ως βοήθεια προς το έθνος υπό μορφήν ιστορικών ευεργεσιών. Με μια αηθέστατη επίθεση εναντίον του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) αποπειράθηκε να διακωμωδήσει ένα υπέροχο καλωσόρισμα των πρωτοετών φοιτητών, με κείμενο συντεταγμένο από τους φοιτητικούς συλλόγους του ΠΑΜΑΚ και όχι από τον καθυβριζόμενο πρύτανη με αγοραίες εκφράσεις του υπουργού (όπως προκύπτει από το τηλεοπτικό ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ), που στρέφονται επιπολαίως κατά του πρύτανη ΠΑΜΑΚ.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο χαρακτηρισμός του κειμένου του καλωσορίσματος των νεοεισερχόμενων φοιτητών, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ως «αρλουμπολογία», εξισώνει την… ευφράδεια του κ. Γαβρόγλου με τα αγοραία «εξ αμάξης» των Ελευσινίων και επί των ημερών μας με τις χυδαιότητες της μπαρμπουτιέρας, με τις «ζαριές»…
Ας δούμε λοιπόν, τι ακριβώς χαρακτηρίζει ως πρυτανικές «αρλουμπολογίες» ο κ. Γαβρόγλου… Ξεκινάμε από το κείμενο των φοιτητών, που το αποδίδει στον πρύτανη: «Εμείς οι φοιτητές του ΠΑΜΑΚ, καθώς ξεκινάμε τις σπουδές μας, διαβεβαιώνουμε ότι θα συνδράμουμε στη γνώση, θα διατηρήσουμε τις αξίες του πανεπιστημίου και θα υιοθετήσουμε τη νοοτροπία της αριστείας, μέσα από τη μελέτη και την έρευνα (…) Θα φροντίσουμε να δρούμε με αξιοπρέπεια, ήθος και θα συμβάλλουμε στη διατήρηση του περιβάλλοντος, ποιότητας, ελευθερίας, δημοκρατίας, αξιοκρατίας και προσωπικής ανάπτυξης».
Αν όλοι οι παραπάνω, επιβεβλημένοι από την ακαδημαϊκή και δημοκρατική-πολιτισμική δεοντολογία στόχοι, ενοχλούν τόσο πολύ τον κ. Γαβρόγλου, ώστε να τους αποκαλεί «χωρίς όρια», «αρλουμπολογία», αυτό ίσως να σημαίνει ότι λειτουργεί πίσω από τις πλάτες της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας η αναβίωση του χαμένου «τρίτου» εμφυλιοπολεμικού «γύρου» 1946-1949, οσοδήποτε και αν ο κ. Γαβρόγλου προσπαθεί να απαλύνει το εμπαθέστατο κείμενό του, διανθίζοντάς το, με ανάρμοστους με τα καθήκοντά του «αστεϊσμούς», του τύπου «αρλουμπολογία».
Το δε περίεργο είναι ότι οι «ομοϊδεάτες» του κ. Γαβρόγλου, που ζουν υπό την ομηρία του «χαμένου παραδείσου» του σταλινισμού, (οσοδήποτε και αν εμφανίζονται με το λίφτινγκ του χρουστσοφικού αναθεωρητισμού), δεν το βάζουν ακόμη κάτω. Έστω και αν, στην ίδια τη Μέκκα και τη Μεδίνα του «υπαρκτού» σοσιαλισμού (Μόσχα και Πεκίνο) ήδη από το 1990 συνετάγη η έστω και άτυπη ληξιαρχική πράξη αυτοδιάλυσης του στρατιωτικού κομμουνιστικού Συμφώνου της Βαρσοβίας και του αντίρροπου προς την ΕΟΚ ανατολικού οικονομικού συνασπισμού της ΚΟΜΕΚΟΝ.
Από την άποψη αυτή, πρέπει, πλέον, να εντάσσονται οι νοσταλγοί του «χαμένου παραδείσου» στη σέκτα των πολιτικών… παλαιοημερολογητών! Εκείνο όμως, που όπως προκύπτει, από την επίθεση του υπουργού Παιδείας, φαίνεται να τον ενοχλεί ιδιαιτέρως, είναι η απόφαση των πρυτανικών αρχών να καλούν την αστυνομία, όταν το άσυλο της πανεπιστημιακής κοινότητας έχει μετατραπεί σε άσυλο των κάθε λογής εξωπανεπιστημιακών καθαρμάτων, που διακινούν και χρησιμοποιούν ναρκωτικά, που έχουν μετατρέψει διδακτικές αίθουσες σε παρασκευαστήρια εκρηκτικών αλλά και σε υπνωτήρια των αλητηρίων. Και επιπλέον, που όλοι αυτοί οι μασκοφόροι συμμορίτες απαγορεύουν τη σωστή λειτουργία των ΑΕΙ, ξυλοκοπώντας και διαπομπεύοντας καθηγητές και διδασκομένους ή και αδειάζοντας στα πρυτανικά γραφεία καλάθια με ακάθαρτα χαρτιά τουαλέτας!
Όσο για την εκτροπή της εριτίμου διευθύνουσας συμβούλου του ΕΟΠΠΕΠ κυρίας Ελένης Γιαννακοπούλου, το επεισόδιο είναι γνωστό: Εισέβαλε στο γραφείο μιας υφισταμένης της, άρπαξε (σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Πρώτου Θέματος») τον σταυρό από τον λαιμό της και μαζί με κάποιες θρησκευτικές εικόνες τα πέταξε όλα στον κάλαθο των αχρήστων, αποκαλώντας όλα αυτά τα σύμβολα «παπαριές». Ήδη έχει ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον της. Δεν αποκλείεται με την ισοπεδωτική τζιχαντική φόρα της, η εν λόγω κυρία, ν’ αποκαλέσει «παπαριές» και την ασκηθείσα εναντίον της από τον εισαγγελέα ποινική της δίωξη. Βεβαίως, η ίδια αρνείται τις κατηγορίες που τις αποκαλεί «στοχοποίηση». Ίδωμεν…
________________
Υ.Γ.: Παπαριά ονομάζεται ένα φυτό που μοιάζει, σύμφωνα με τη φυτολογία, με την αχλαδιά. Αλλά τα παπάρια (συνηθέστατη έκφραση χυδαίας φρασεολογίας χαμαιτυπείων) προφανέστατα είναι τα ανδρικά γεννητικά μόρια. Εάν τελικά η υπόθεση της εριτίμου κυρίας Γιαννακοπούλου φτάσει στο ακροατήριο, ίσως δοθεί στη λέξη η τελική ερμηνεία… Πάντως, ή έτσι ή αλλιώς η κυβερνητική ευφράδεια δίνει και παίρνει…
