Λευτέρης Πετρούνιας: «Είναι νομοτελειακό ότι κάποια στιγμή θα χάσω»

Η ώρα είναι 2.30 το μεσημέρι. Στο κλειστό προπονητήριο της ενόργανης γυμναστικής στον Αγιο Κοσμά ο Λευτέρης Πετρούνιας μόλις έχει τελειώσει την προπόνησή του. Εχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ και πλέον έχει επιστρέψει κανονικά στην αθλητική καθημερινότητά του. Σκυμμένος πάνω από ένα κινητό, με τον προπονητή του Δημήτρη Ράφτη παρακολουθούν ένα βίντεο από αγώνες. Αραγε προετοιμάζουν μια νέα «άσκηση Πετρούνιας»; «Ετοιμάζουμε διάφορα πράγματα. Αν με ρωτήσεις, όμως, αν θέλω να κερδίζω για τα επόμενα πέντε χρόνια ή να βγάλω πέντε ασκήσεις με το όνομά μου, θα σου απαντήσω το πρώτο» μου λέει γελώντας καθώς κατευθυνόμαστε με το αυτοκίνητό του προς το σπίτι του. Εκεί μας υποδέχεται ο σκύλος του, ο Champ. O Λευτέρης με ξεναγεί στον καινούργιο του χώρο. Εχει μόλις δύο εβδομάδες που μετακόμισε εκεί. Πρoτού καθίσουμε στον καναπέ, βάζει μια κούπα καφέ. «Είμαι coffee freak» μου λέει, ξεκινώντας να αφηγείται την ενδιαφέρουσα ζωή του.

Κατακτήσατε για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή πριν από έναν μήνα στο Μόντρεαλ. Στη συλλογή σας ήδη υπάρχει ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Την ίδια στιγμή, διατηρείτε ένα αήττητο σερί από τον Απρίλιο του 2016, το οποίο περιλαμβάνει επτά διαδοχικές νίκες σε ισάριθμους αγώνες στους οποίους λάβατε μέρος. Αλήθεια, υπάρχει πλέον κίνητρο; «Φυσικά, να επαναλάβω αυτές τις επιτυχίες. Πρώτον για να δώσω χαρά στους Ελληνες που καμαρώνουν για την επιτυχία μου –γιατί έχω εισπράξει την αγάπη τους –και δεύτερον για να ικανοποιήσω τον προσωπικό μου εγωισμό. Την ίδια στιγμή, προσπαθώ να σπάσω κάποια προσωπικά ρεκόρ, αλλά και κάποια ρεκόρ στον παγκόσμιο χάρτη της ενόργανης γυμναστικής. Θέλεις, για παράδειγμα, να πραγματοποιήσεις ένα σερί νικών που το έχουν καταφέρει μόνο δέκα αθλητές στον κόσμο. Οταν το σπάσεις αυτό, ακολουθεί ένα σερί που το έχουν κάνει μόνο επτά. Και, τέλος, να πετύχεις κάτι που να το έχεις κατορθώσει μόνο εσύ, να είσαι ο μοναδικός. Οταν φτάσω σε αυτό το σημείο, μπορείτε να με ρωτήσετε ξανά ποιο θα είναι το κίνητρό μου (γέλια)».

Νιώθετε ότι ο Λευτέρης Πετρούνιας πριν από τις μεγάλες επιτυχίες ήταν διαφορετικός από τον Λευτέρη Πετρούνια τού σήμερα; «Οχι. Ο χαρακτήρας μου δεν έχει αλλάξει, έχουν αλλάξει κάποιες συνήθειές μου. Τι εννοώ; Ο Λευτέρης σαν Λευτέρης, και είναι ανθρώπινο αυτό, μερικές φορές μπορεί να είναι οξύθυμος, να έχει νεύρα, να μη θέλει να μιλήσει σε άνθρωπο. Αυτά τα στοιχεία μου πρέπει πλέον να τα εξαλείψω. Γιατί ο κόσμος περιμένει να με δει, να μου μιλήσει, αποτελώ πρότυπο για τα παιδιά. Δεν είναι σωστό να δουν μια άσχημη πτυχή του εαυτού σου. Θέλω δηλαδή να πω ότι η επιτυχία του Πετρούνια ως αθλητή επηρέασε την καθημερινότητα του Λευτέρη. Ηταν δύσκολο δηλαδή να διαχειριστώ αυτό που έγινε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στην καθημερινότητά μου, στις προσωπικές μου σχέσεις».

Αλλαξε ο τρόπος σκέψης σας; «Οχι. Ούτε δέκα ολυμπιακά μετάλλια δεν πρόκειται να με αλλάξουν ως άνθρωπο. Γιατί είναι νομοτελειακό ότι κάποια στιγμή θα χάσω. Οπότε, όσο είμαι στην κορυφή, θέλω να το απολαύσω χωρίς να χάσω τον εαυτό μου. Γιατί ύστερα η προσγείωση, η κάθοδος, θα είναι απότομη».

Εχετε μάθει λοιπόν να χάνετε; «Μα, πρώτα πρέπει να μάθεις να χάνεις για να μάθεις να κερδίζεις. Το 2011 κατέκτησα το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου. Ημουν πολύ μικρός, 21 ετών, και είχα καταφέρει κάτι πολύ δύσκολο. Τότε είχα σκεφτεί ότι αφού «μπήκα» μια φορά στα μετάλλια θα «μπαίνω» από εκεί και πέρα συνέχεια. Δεν συνέβη και αυτή τη σκέψη μου την πλήρωσα. Για μεγάλο διάστημα ήμουν εκτός μεταλλίων. Εβριζα, εκνευριζόμουν, μια άλλη φορά έφυγα από τον αγώνα, άλλη φορά έφυγα από τη χώρα. Οταν τελικά δέχθηκα απόλυτα την ήττα μου –δεν είχε σημασία αν όντως είχα αδικηθεί, αν έφταιγα εγώ ή άλλοι -, όταν λοιπόν δέχτηκα την ήττα μου και την έκανα δική μου, από τότε έχω και να χάσω. Η ήττα είναι πιο σημαντική από τη νίκη. Οταν κερδίζεις, όλοι είναι καλοί μαζί σου, αυτοί που έχουν να πουν έναν κακό λόγο δεν θα τον πουν, οι χορηγοί θα είναι δίπλα σου. Ενα από τα ερωτήματα που με βασανίζουν είναι πώς θα διαχειριστώ σήμερα την ήττα όταν αυτή έρθει. Προσωπικά, είμαι προετοιμασμένος, αλλά είμαι περίεργος πώς θα το αντιμετωπίσουν οι γύρω μου».

Είναι λίγο περίεργες αυτές οι σκέψεις για την ψυχολογία ενός πρωταθλητή… «Δεν τις κάνω την ώρα του αγώνα. Αν δείτε το βλέμμα μου εκείνη την ώρα, λέει: «Μάγκες, την πατήσατε. Εγώ είμαι ο πρώτος. Δεν υπάρχει ούτε δεύτερος. Ο δεύτερος είναι ο τέταρτος». Ολο αυτό, όμως, συμβαίνει μέχρι να ανεβώ στους κρίκους· τον υπόλοιπο καιρό σκέφτομαι την επόμενη ημέρα μετά το τέλος της αθλητικής μου καριέρας».

Οταν ανεβαίνετε στους κρίκους, τι σκέφτεστε; «Πολλές φορές υπάρχει κενό ή σκέφτομαι το επόμενο βήμα της άσκησης: «Σφίξε λεκάνη. Σπρώξε πίσω τους ώμους» κ.λπ. Είναι πολλές οι σκέψεις. Τώρα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, στον τελικό, μόλις με κρέμασε ο προπονητής μου στους κρίκους και πήγα να ξεκινήσω την εκτέλεση, άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει στα ελληνικά: «Πάμε, αγάπη μου». Mε αποσυντόνισε. Λέω, «τι έγινε τώρα;»».

Αλήθεια, αυτό το δεύτερο χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο ήρθε τόσο εύκολα όσο εμείς το αντιληφθήκαμε; Γιατί, με έναν τρόπο, είχαμε σίγουρη τη νίκη σας… «Οχι. Δεν ήρθε καθόλου εύκολα. Σίγουρα η εκτέλεση ήταν άψογη, στην προσγείωση δεν είχα λαχανιάσει, αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν πολύ άσχημο. Στην προετοιμασία για αυτό το Παγκόσμιο πέρασα από διάφορα στάδια και έμεινα εκτός προπόνησης για περίπου τρεις μήνες λόγω τραυματισμού στον ώμο. Είχα φθάσει μάλιστα στο σημείο να πω ότι δεν θα αγωνιστώ. Ουσιαστικά, μπήκα στην προπόνηση ξανά ενάμιση μήνα πριν από το Παγκόσμιο και είχα να διαχειριστώ, όπως καταλαβαίνετε, μια πολύ αρνητική ψυχολογία. Η νίκη μου στο Challenge Cup στη Γαλλία μερικές εβδομάδες πριν από το Μόντρεαλ ήταν σωτήρια για μένα. Οταν προσγειώθηκα στον τελικό μετά την εκτέλεση της άσκησης, είπα από μέσα μου: «Αυτό είναι. Τώρα κέρδισα και το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα»».

Αλήθεια, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνατε μετά την κατάκτηση του μεταλλίου; «Ελεγχο ντόπινγκ. Δεν είναι το καλύτερο που έχεις να περάσεις μετά την κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου. Είναι μια στρεσογόνος διαδικασία. Ουσιαστικά, έχεις έναν άνθρωπο από πάνω σου να σε βλέπει να πηγαίνεις τουαλέτα. Ολο αυτό κράτησε ένα 2ωρο μέχρι να συμπληρώσω τα χαρτιά, να πιω νερό. Με το που βγήκα, όμως, από το στάδιο, υπήρχαν Ελληνες που με περίμεναν. Ηταν πολύ συγκινητικό. Δεν βλέπουμε συχνά Ελληνες του εξωτερικού στους αγώνες. Υστερα πήγα στο ξενοδοχείο, έκανα ένα μπάνιο, ήπια μια μπίρα και ετοιμάστηκα να πάω στο ελληνικό εστιατόριο, όπου είχαν διοργανώσει ένα πάρτι για όλη την ελληνική αποστολή και γιορτάσαμε και το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησα».

Και από αυτή τη γιορτή είδαμε και κάποια πλάνα με εσάς να χορεύετε ένα ωραίο ζεϊμπέκικο… «Ωραίο δεν ήταν, γιατί δεν ξέρω να χορεύω. Ο,τι μου ερχόταν έκανα, αλλά είχαν προηγηθεί ρακές και μπίρες. Μέχρι και ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Ράφτης, έκανε σάλτο. Υστερα συνεχίσαμε σε ένα κλαμπ όπου γινόταν το πάρτι των εθνικών αποστολών. Εχω πολύ καλούς φίλους από Αυστρία, Γερμανία, Αμερική. Αυτή είναι η ευγενής άμιλλα. Είμαστε δεμένοι ως αθλητές».

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ανεβήκατε σε κρίκους; «Πρέπει να ήμουν πέντε, πεντέμισι ετών, στο Γυμναστήριο του Πανιωνίου. Επαθα την πλάκα μου με το τραμπολίνο και τους κρίκους. Οι κρίκοι πάντα μου ταίριαζαν περισσότερο, έκαναν ένα βήμα οι συναθλητές μου, πέντε εγώ. Μέχρι σήμερα, βέβαια, συνεχίζω να κάνω όλα τα όργανα. Μάλιστα, έχω κάποιες κρυφές βλέψεις για τις ασκήσεις εδάφους, όχι φυσικά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά για το Ευρωπαϊκό. Αν καταφέρεις και προκριθείς σε έναν τελικό, όλα μπορούν να συμβούν».

Δεκατεσσάρων ετών, όμως, εγκαταλείψατε τον αθλητισμό. Γιατί; «Κουράστηκα, βαρέθηκα, πιέστηκα. Είχα και έναν τραυματισμό στους αγκώνες που με είχε δυσκολέψει πολύ. Κυρίως τα παράτησα γιατί έβλεπα τους γύρω μου να έχουν σταματήσει να πιστεύουν σε μένα. Αυτό δεν το αντέχω. Ετσι, θυμάμαι, μια μέρα μετά την πρωινή προπόνηση πήρα τη μητέρα μου. «Ελα να με πάρεις. Δεν θέλω να ξανακάνω γυμναστική» της είπα. Μέχρι τότε δεν το είχα κουβεντιάσει με κανέναν. Και έτσι έγινε, ήρθε και με πήρε. Μου ζήτησε μόνο να το ανακοινώσω προσωπικά στον τότε προπονητή μου, τον Θανάση Κοσμίδη. Και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, σαν να μην ήξερα τι σημαίνει ενόργανη γυμναστική. Να καταλάβετε, διεξαγόταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2006 στον Βόλο και εγώ δεν είχα ιδέα».

Ηταν μια σκοτεινή περίοδος; «Σίγουρα. Επεσαν οι επιδόσεις μου στο σχολείο. Μη φανταστείτε υπερβολικά πράγματα: ξενυχτούσα αρκετά με τους φίλους μου. Οι γονείς μου ευτυχώς ήταν πολύ δεκτικοί. Δεκαέξι ετών πήγα και έκανα το πρώτο μου τατουάζ. Επειδή ήμουν ανήλικος, θυμάμαι χρειαζόμουν τη συγκατάθεση της μητέρας μου. Υστερα πήγα και το έδειξα στον πατέρα. «Ρε Λευτέρη, τι βλακείες κάνεις; Πας και ζωγραφίζεσαι;» μου είπε».

Το χρειαζόσασταν αυτό το διάλειμμα; «Νομίζω πως ναι. Και το συνειδητοποίησα μετά. Βλέπω σήμερα πολλούς συναθλητές μου. Είναι παρά πολλά πράγματα τα οποία δεν τα έχουν ζήσει και δεν εννοώ μόνο τα ξενύχτια και τα ποτά. Εγώ γνώρισα τη ζωή όχι μόνο ως αθλητής και έτσι σήμερα μπορώ να κρίνω πραγματικά αν θέλω να κάνω αυτό που κάνω ή αν συνεχίζω επειδή έτυχε να βρεθώ σε ένα γυμναστήριο στα πέντε μου χρόνια».

Γιατί επιστρέψατε στη γυμναστική; «Χάρη στους παιδικούς μου φίλους στη Νέα Σμύρνη. Εκείνοι δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν σε μένα. Πήρα την απόφαση τη χρονιά που ήμουν στη Γ’ Λυκείου. Ηξερα ότι έπρεπε να διαβάσω και αυτό με ζόριζε. Οχι ότι δεν ήμουν καλός μαθητής. Και τώρα έχω περάσει στο Τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και μόλις το αποφασίσω θα το τελειώσω. Τίποτα όμως δεν με γέμιζε όσο η γυμναστική. Θυμάμαι, καθόμουν με τον φίλο μου τον Αγγελο στο πάρκο και πολύ δειλά του λέω: «Θέλω να ξαναρχίσω. Θα γραφτώ στο Γυμναστήριο του Περιστερίου». Mε κοίταζε καλά-καλά. Πρέπει να με πέρασε για τρελό. Μου το έλεγαν τόσο καιρό εκείνοι και εγώ το αποφάσισα τη χρονιά που έδινα Πανελλαδικές. Τελικά μου είπε: «Να το κάνεις, φίλε. Και αν βαριέσαι, θα έρχομαι εγώ κάθε μέρα μαζί σου στην προπόνηση». Kαι έτσι έγινε. Ανεβαίναμε στο μηχανάκι και πηγαίναμε στο Περιστέρι».

Τη σχέση σας με τον προπονητή σας, τον Δημήτρη Ράφτη, πώς θα την περιγράφατε; «Καρμική. Από το 2010 ξεκινήσαμε μαζί. Είναι προπονητής, είναι συνεργάτης, είναι κολλητός, είναι μπαμπάς. Για μένα ο Δημήτρης Ράφτης έχει καθορίσει τη ζωή μου και τη σκέψη μου με πάρα πολλούς τρόπους».

Στιγμές έντασης δεν υπάρχουν; «Λέτε να μην υπάρχουν; Εχω φύγει από προπονήσεις. Το πιο αστείο νομίζω έχει συμβεί μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εχω πάει στην προπόνηση, είμαι κουρασμένος, πονάει ο ώμος μου και έξω έχει πάρα πολύ κακό καιρό. Εχει και ο προπονητής μου νεύρα. Ανεβαίνω, λοιπόν, στους κρίκους να κάνω το πρόγραμμά μου και τίποτα δεν πάει καλά. Ξεκινάει κι εκείνος να μου κάνει παρατηρήσεις. Κάποια στιγμή εκνευρίζομαι, πηδάω κάτω, λύνω τα λουριά και χωρίς να του πω κουβέντα πηγαίνω στα αποδυτήρια και ντύνομαι να φύγω. Βγαίνω έξω, περνάω από μπροστά του και μου λέει: «Αν δεν ανεβείς να κάνεις το πρόγραμμά σου αυτή τη στιγμή, να μην έρθεις ξανά για προπόνηση». Τον ακούω, εκνευρίζομαι ακόμη πιο πολύ, φτάνω στην πόρτα και την ανοίγω. Ενας συναθλητής μου μού κάνει νόημα να γυρίσω. Είμαι λοιπόν με το χέρι στο πόμολο της πόρτας και σκέφτομαι. Τελικά, γυρίζω πίσω και κάνω ένα πρόγραμμα τέλειο».

«Ευχαριστώ πολύ, το ενδιαφέρον σας με τιμά. Πιστέψτε με ότι εάν μας βοηθήσετε περισσότερο (γνωρίζοντας τη δυσκολία των καιρών), θα καμαρώσετε πολύ περισσότερους» απαντήσατε τον περασμένο Μάρτιο στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ύστερα από ένα συγχαρητήριο μύνημά του στο Facebook. Πίστευε ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα πράγματα για την ενόργανη γυμναστική από την πλευρά της πολιτείας; «Ναι. Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα και θα γίνουν πολύ περισσότερα. Για να είμαι ειλικρινής, τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια άψογη συνεργασία με τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Βασιλειάδη. Εχει δείξει απόλυτα καλή διάθεση να βοηθήσει. Εχουμε συναντηθεί, έχουμε προτείνει λύσεις, θα σκεφτούμε κι άλλες και με απλές κινήσεις θα λυθούν πολλά προβλήματα. Γιατί δεν υπάρχουν μόνο οικονομικά ζητήματα, αλλά και οργανωτικά».

Εσείς πώς καλύπτετε αυτή τη στιγμή τα έξοδά σας; «Η αλήθεια είναι ότι η χρηματοδότηση από την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία είναι μικρή και είμαστε πολλούς μήνες απλήρωτοι. Εγώ προσωπικά, χάρη στις αθλητικές μου επιτυχίες και την Progame, την εταιρεία που έχει αναλάβει το αθλητικό μου μάνατζμεντ, δεν αντιμετωπίζω προβλήματα. Αυτή τη στιγμή έχω τέσσερις χορηγούς, τη Stoiximan, τη Mercedes-Benz, τη Reebok και την Power Health. Θεωρώ μάλιστα ότι αυτό το κομμάτι του μάρκετινγκ πρέπει να μπει πιο ενεργά στον αθλητισμό, για να αποκαλύψω και κάτι σε σχέση με τις συζητήσεις που σας ανέφερα προηγουμένως με τους παράγοντες του αθλητισμού».

Σας ενδιαφέρει μια ενασχόληση με την πολιτική; «Με ενδιαφέρει μόνο στο κομμάτι του πολιτισμού και του αθλητισμού, υπό πολλές προϋποθέσεις βέβαια και φυσικά όχι την παρούσα στιγμή. Γενικότερα μου αρέσει να βοηθώ τους γύρω μου. Τo μικρόβιο ίσως υπάρχει από τον πατέρα μου. Ηταν πρόεδρος στο συνδικαλιστικό όργανο των εκτελωνιστών».

Πιστεύετε ότι η γενιά μας είναι αδικημένη; «Πολύ. Πληρώνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Και είναι κρίμα, γιατί έχουμε πολύ δυνατά μυαλά».

Στους αγώνες έχετε δεχτεί άσχημες συμπεριφορές λόγω εθνικότητας; «Ναι. Παλαιότερα, βέβαια. Τότε ήμουν μικρότερος, άκουγα πράγματα, με ενοχλούσαν πολύ και κατάπινα τη γλώσσα μου. Σήμερα, αν ακούσω κάτι, θα αντιδράσω πολύ άσχημα».

Η θέση σας για το ντόπινγκ ποια είναι; «Είμαι ξεκάθαρα κατά. Είναι ένα από τα πράγματα τα οποία, αν ασχοληθώ από διοικητική θέση με τον αθλητισμό, θέλω να καταπολεμήσω. Προσωπικά, προέρχομαι από ένα καθαρό άθλημα. Το ντόπινγκ όμως σήμερα είναι μάστιγα, όχι μόνο στον πρωταθλητισμό αλλά παντού. Πηγαίνεις στο γυμναστήριο και άνθρωποι ντοπάρονται για να βγουν στην παραλία. Είναι απίστευτο. Μου στέλνουν μηνύματα παιδιά να με ρωτήσουν για κάτι ουσίες που δεν τις έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Απορώ με αυτά τα πράγματα».

Μήπως τελικά δεν υπάρχει τρόπος καταπολέμησης; «Υπάρχει και αυτός είναι η αυστηροποίηση των ελέγχων και των ποινών. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, αν πιαστείς από την Εθνική Ομοσπονδία υπάρχει διά βίου αποκλεισμός από τους αγώνες. Αυτό πρέπει να συμβαίνει παντού. Προσωπικά, δεν με έχει πλησιάσει ποτέ κανείς για να μου δώσει τέτοια σκευάσματα. Προέρχομαι από ένα πολύ καθαρό άθλημα. Εδώ ένα συμπλήρωμα διατροφής αγοράζω από το φαρμακείο, σαν αυτό που παίρνει ο καθένας, και τρέμω όταν μου γίνεται έλεγχος ντόπινγκ».

Λόγω της σκληρής προπόνησης αισθάνεστε ποτέ ανεπαρκής απέναντι στους δικούς σας ανθρώπους; «Πολλές φορές. Το σπίτι της μητέρας μου απέχει επτά λεπτά από το δικό και μπορεί να έχει περάσει μία εβδομάδα και να μην την έχω δει. Εχω στερηθεί την οικογένειά μου, τον αδελφό μου, τους φίλους. Είναι ένα γεγονός που με στενοχωρεί πολύ, αλλά δυστυχώς αυτά απαιτεί ο πρωταθλητισμός και θεωρώ ότι οι δικοί μου άνθρωποι έχουν κατανόηση».

Ο θάνατος του πατέρα σας, το 2015, σας έκανε να αναθεωρήσετε πράγματα στη ζωή σας; «Πολύ. Πλέον, μετά την κατάκτηση ενός μεταλλίου μπαίνω στο δωμάτιο, το πετώ στο κρεβάτι και μπαίνω απλά να κάνω ένα μπάνιο. Υστερα από μια τέτοια απώλεια συνειδητοποιείς το μέγεθος των πραγμάτων. Συνειδητοποιείς την έννοια της φράσης «να έχουμε την υγειά μας». Πλέον, δεν καταστρέφεται η ζωή μου επειδή μπορεί να μην πρόλαβα να πάω βόλτα μετά την προπόνηση. Εμαθα να απολαμβάνω το κάθε λεπτό της ζωής».

Στον Θεό πιστεύετε; «Ναι, με έναν δικό μου τρόπο. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάει κάθε Κυριακή εκκλησία. Θεωρώ ότι κουβάλαμε τον Θεό μέσα μας».

Σε δέκα χρόνια πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας; «Με δύο παιδιά. Θα ήθελα να κάνω οικογένεια. Να βοηθήσω τον αθλητισμό με διάφορους τρόπους. Να έχω πετύχει τους στόχους μου. Να έχω αφήσει μια εποχή σε αυτό που κάνω».

Εχει γίνει γνωστή στο παρελθόν η σχέση σας με την αθλήτρια Βασιλική Μιλλούση. Σε πρόσφατη τηλεοπτική σας συνέντευξη, όταν ερωτηθήκατε σχετικά, δηλώσατε: «Τα Μέσα μάς χώρισαν, τα Μέσα μάς τα ξαναβρήκαν… Οπότε, μάλλον εκείνοι ξέρουν καλύτερα από εμάς». Σας ενοχλεί αυτή η διείσδυση στην προσωπική σας ζωή; «Πολύ. Δεν κρύβαμε κάτι με τη Βασιλική. Αλλά όταν γράφτηκε στον Τύπο, έγινα έξαλλος και μάλιστα είχαμε τσακωθεί και μεταξύ μας. Δεν είναι ωραίο να διαβάζεις ότι χώρισες, ότι τα ξαναβρήκες με κάποιον, ότι πήγες στο τάδε μαγαζί. Στο κάτω-κάτω, ο κόσμος έχει άλλα προβλήματα. Ποιος νοιάζεται αν είμαι με τη Βασιλική, αν χώρισα, αν τα ξαναβρήκαμε; Από την άλλη, το καταλαβαίνω. Και οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους κάνουν και όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο ίσως δεν μπορείς να το αποφύγεις. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να μου αρέσει αυτό που συμβαίνει».

Είστε ιδιαίτερα αγαπητός. Ποια είναι η πιο συγκινητική κίνηση που έχετε δεχτεί; «Μετά τους Ολυμπιακούς άνθρωποι με βλέπουν και δακρύζουν. Δεν το καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει. Χαίρομαι πάντως που κάνω τους Ελληνες περήφανους. Σε μια εκδήλωση στη Νέα Σμύρνη, 4.000 παιδιά κουνούσαν τη φωτογραφία μου. Ηταν μια πολύ συγκινητική στιγμή. Αν θέλετε, όμως, ξεχωρίζω μια κατάσταση. Επειτα από το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο, τα γυμναστήρια έχουν γεμίσει παιδάκια που κάνουν γυμναστική».

Αλήθεια, ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για την ενόργανη; «Οτι δεν ψηλώνεις. Είναι καθαρά θέμα DNA. Αυτή τη στιγμή στο Γυμναστήριο του Περιστερίου είναι 700 παιδιά. Από αυτά τα 700 παιδιά, τα δύο που θα γίνουν ολυμπιονίκες πιθανότητα δεν θα γίνουν ιδιαίτερα ψηλά, γιατί το μεγάλο ανάστημα δεν βοηθά στην ενόργανη. Εμένα και οι δύο γονείς μου ήταν κοντοί. Τι να κάνουμε; Βέβαια, ακόμη και αυτό πλέον καταρρίπτεται. Βλέπεις σήμερα αθλητές της ενόργανης που είναι πιο εύσωμοι, φτάνουν ακόμη και 1,85 μ.».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017.