Στα 43 χρόνια της μεταδικτατορικής Μεταπολίτευσης και σχεδόν παράλληλα με την εμπέδωση των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών, άρχισαν να ευδοκιμούν τα ζιζάνια και τα παράσιτα της παρακρατικής βίας και ασυδοσίας. Μάλιστα σήμερα, φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε, για μια μοιρολατρική συνύπαρξη ενός ιδιαζόντως ανεκτικού, αλλά και υποτακτικού κράτους, με τη σατραπεία του ατιμώρητου τρόμου.
Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, με άλλα μικρότερης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης, ελλείψει κυβερνητικών εξουσιών, αλλά και δικού της μη πειστικού και ευρέως αποδεκτού πολιτικού κύρους, εξαντλούν, με ρηματικές μόνον συγκρούσεις την αντιπαράθεσή τους με την κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα-Πάνου Καμμένου, που εκδήλως ή και σκοπίμως αδιαφορεί για τη σατραπεία του τρόμου.
Ακόμη και αμέτρητοι, αδούλωτοι στον εξανδραποδισμό Έλληνες, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, ενώ εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την περίεργη, αλλά μάλλον σκόπιμη συνύπαρξη κράτους-παρακράτους, τελικά δέχονται μοιρολατρικά το εξευτελιστικό αυτό φαινόμενο, δίνοντας την εντύπωση, ότι προτιμούν αυτό το κατάντημα, υπακούοντας για την αυτοπροστασία τους, σε ένα είδος σικελικής γιατί όχι και εγγενούς δικής μας «ομερτά», (νόμου της υποταγής στο δίκαιον του υποκόσμου)…
Οι λόγοι αυτής της υποταγής είναι προφανείς: Άλλοτε η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανεφάρμοστους στην πράξη κανόνες προστασίας του πολίτη. Άλλοτε η έλλειψη πολιτικής αγωγής, που σε άλλα ευνομούμενα κράτη είναι επιβεβλημένη από την πρώτη του δημοτικού. Και άλλοτε το θράσος της ημιμάθειας, που αναγορεύει την αλητεία του παρακράτους (που την συντηρεί το κράτος) σε κυρίαρχη δύναμη στην καθημερινή μας ζωή.
Στην τελευταία παραπάνω εκδοχή, μνημειώδες είναι το παράδειγμα του προεδρείου της Βουλής μας που…διέταξε, (ναι, διέταξε), τις αστυνομικές δυνάμεις ν’ απελευθερώσουν τους εισβολείς του «Ρουβίκωνα» στο εθνικό Κοινοβούλιο (26 Ιουλίου 2017). Εάν όντως διδάσκεται υποδειγματικά το συνταγματικό δίκαιο στα πανεπιστήμιά μας, το παράδειγμα αυτό πρέπει να ενταχθεί στο κεφάλαιο για την κατάλυση της διάκρισης των εξουσιών, από τον τρίτον τη τάξει θεσμικό εκπρόσωπο του πολιτεύματός μας…
Δεν θα ήταν επομένως υπερβολή εάν κατατάσσαμε τον εθισμό μεγάλου τμήματος της Κοινής Γνώμης στην περίεργη αυτή συνύπαρξη ενός ασύντακτου κράτους με το υπερκείμενο και άθικτο παρακράτος, στο φαινόμενο του μιθριδατισμού. Η Ιστορία έχει καταγράψει, ως κορυφαίο παράδειγμα συμβίωσης με τον τρόμο, ένα θρυλικό ηγεμόνα των ελληνιστικών χρόνων, τον βασιλιά του Πόντου και της Μικράς Αρμενίας Μιθριδάτη τον Ευπάτωρα, (132-63 μ.Χ.), που ήταν ο διασημότερος αντίπαλος του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού.
Ο Μιθριδάτης, κυριευμένος από τον φόβο μήπως τον δηλητηριάσουν οι προσκείμενοι στο ρωμαϊκό imperium αντίπαλοί του, χορηγούσε στον εαυτό του τμηματικά αυξανόμενες δόσεις θανατηφόρου δηλητηρίου, πετυχαίνοντας έτσι την ανοσία. Μετά την ήττα του, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Πομπηίο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει ανεπιτυχώς, λόγω της ανοσίας του, με μεγάλη δόση δηλητηρίου. Τελικά έπεισε ένα σωματοφύλακά του να τον σκοτώσει με το σπαθί του.
Ο μιθριδατισμός έχει γίνει πλέον καθεστώς στα Εξάρχεια. Εκατοντάδες μονίμων κατοίκων της περιοχής αυτής ζουν μονίμως με τον τρόμο και μάλιστα με ηρωική καρτερία, που θα την ζήλευαν οι βραζιλιάνικες φαβέλες! Όσο για τον μόνιμο στόχο των μασκοφόρων συμμοριτών (που με περισσή ανοησία κάποια ΜΜΕ τους αποκαλούν χαϊδευτικά «νεαρούς»), δηλαδή την οδό Χαρ. Τρικούπη και μάλιστα το νούμερο 50, η επιλογή αυτής της στοχοποίησης μαρτυρεί, από μόνη της, το πολιτικό στίγμα των ακτιβιστών της. Και έτσι περιττεύουν οι οποιοιδήποτε άλλοι συσχετισμοί…
Το πιο αποκαρδιωτικό όμως συμπέρασμα, από την ανοχή του ασύντακτου κράτους προς το άθικτο παρακράτος, εξάγεται από το θλιβερό τηλεοπτικό θέαμα της περιφρούρησης (μάλιστα, της περιφρούρησης) των μασκοφόρων συμμοριτών, (κατ’ άλλους …νεαρών), στις ολονύκτιες ομοβροντίες τους με βόμβες μολότοφ στα Εξάρχεια. Η αστυνομία, όπως άλλωστε καταγγέλλεται από τους ίδιους τους συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους, ενεργεί, ως αμέτοχος σε συγκρούσεις, κλοιός των ταραξιών, κατά διαταγήν του ίδιου του υπουργού Προστασίας των Πολιτών. Και αν, για τα μαύρα μάτια γίνονται κάποιες συλλήψεις και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ, αυτές καταλήγουν σε άμεση απόλυση των συλληφθέντων.
Συμπέρασμα: Η συμπεριφορά αυτή αποσκοπεί σ’ ένα και μόνο στόχο: Στη δημιουργία όχι ελεύθερων πολιτών, αλλά απροστάτευτων μελλοθανάτων… Η μοναδική ίσως ασφαλιστική δικλείδα, σε αυτό το πεπρωμένο, θα ήταν μια μαζική άσκηση του δικαιώματος των αγωγών για υλικές ζημιές κατά της εκάστοτε αδρανούσας κυβέρνησης, αλλά και μηνύσεων για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό κακουργήματος κατά των εκάστοτε υπουργών Προστασίας του Πολίτη. Θα ήταν άραγε διατεθειμένα τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης αλλά και άλλοι κοινωνικοί φορείς να συνδράμουν τους θιγόμενους πολίτες στη δικαστική τους προστασία;
