Κατακλύζονται τις τελευταίες ημέρες το Διαδίκτυο και ο άλλος Τύπος από τις ουρές στα εκδοτήρια του μετρό.
Το φαινόμενο –εντυπωσιακής έκτασης –περιγράφεται ως καινοφανές και πρωτόγνωρο και η συνήθης δημοσιογραφική ματιά που με κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός ανακαλύπτει από την αρχή τον κόσμο το αναγορεύει σε κεντρικό. Είναι αλήθεια ότι προσφέρεται για κριτική στην κυβερνητική αδυναμία διαχείρισης ακόμα και του μικρού και του ελάχιστου.
Ετσι οι ουρές έγιναν το ζήτημα των ημερών. Μόνο που το θέμα δεν είναι πρωτόγνωρο. Εδώ το ορατό μάς βοηθάει να θυμηθούμε το αόρατο. Να κατανοήσουμε αυτό που ήδη έγινε και μας διέφυγε.
Οι ουρές στη χώρα είναι παράδοση δεκαετιών. Γι’ αυτό και προκύπτει, όπου χρειάζεται υπομονή ωρών, μια μηχανική υποταγή, μια αδιαμαρτύρητη αποδοχή της αναγκαιότητας και συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της μακράς αναμονής.
Ξεχνάμε ότι έχουν προηγηθεί οι ουρές για τον Παράδεισο. Εκεί, στις ουρές για τον Παράδεισο υπήρξε η μηχανική προσαρμογή, η αυτόματη αποδοχή, η ενδότερη συμμόρφωση. Οι ουρές του μετρό θα περάσουν. Οι ουρές για τον Παράδεισο είχαν και θα έχουν διάρκεια. Σταθερές. Αμετάθετες. Παγιωμένες.
Χρόνια τώρα η χειραγωγημένη συνείδηση στοιχίζεται στη νοητή ουρά για τον επίγειο Παράδεισο. Στην ελπιδοφάγο πλατεία Συντάγματος έγιναν οι πρώτες ασκήσεις. Εκεί η χειραγωγημένη συνείδηση υιοθέτησε όλους τους τρόπους της δουλικής προσαρμογής για να φέρει κοντά τα αγαθά, που λογικά απαιτούσαν πορεία και όχι αναμονή, α-ταξία, προσπάθεια σύγκρουσης και ατομική ευθύνη. Οχι στοίχιση στη γραμμή, όπως θα απαιτούσε κάθε παραπλανητικό πολιτικό σχέδιο.
Η παιδαγωγική της ουράς απέδωσε, οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Συντριπτικός αριθμός ψηφοφόρων στοιχήθηκε πειθαρχημένα στα πολιτικά γκισέ. Η προσδοκία ενός μικρού ή υπέρτερου «αγαθού» εξασφάλιζε την ησυχία στη χορδή ανθρώπων, όπου ο ένας αποξενωμένος από τις ανάγκες του προηγουμένου και αγνοώντας παγερά τις ανάγκες του επόμενου, έστεκε και πριν και μετά, ακίνητος στη γραμμή, ικανοποιημένος από το «αντίδωρο». Κατά την ταπεινή ιεράρχηση που όριζαν τα εγχώρια ήθη δούλων.
Διακηρύξεις επαναστατικής μέθης.
Οργανωμένη, συνειδητή παραπλάνηση.
Ουρανομήκεις κραυγές για το σκίσιμο των μνημονίων.
Μεγαλειώδη ποσοστά δημοψηφισματικής άρνησης.
Τροφοδοσία του ψυχολογικού μετώπου με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Θρυλική χρήση των κινδύνων και των απειλών.
Εξαρση και προσαρμογή, σύγκρουση και υποταγή.
Μέσα από αυτούς τους δρόμους της χειραγώγησης, συντηρήθηκαν οι ουρές για τον Παράδεισο. Και παραμένουν σταθερές γιατί έχουν ως βάση την εκούσια προσέλευση στη γραμμή. Τη συμμόρφωση στην ανάγκη της προσαρμογής, προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο «αγαθό» όταν φθάσει η ώρα της διανομής.
Κάθε σχέδιο εξουσίας επιδιώκει να θέσει τους ανθρώπους σε γραμμή αναμονής.
Κάθε ελεύθερη συνείδηση έχει χρέος να το αρνηθεί.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
