Την περασμένη εβδομάδα ο γαλλικός «Le Monde», με άρθρο του Αλέν Φρασόν, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τη Δημοκρατία και προειδοποιούσε τους πάντες για τις συνέπειες.
Εγραφε χαρακτηριστικά ότι «η Δημοκρατία υποχωρεί, γοητεύει όλο και λιγότερο, ακόμη και στη Δύση», προσθέτοντας ότι «στο Χρηματιστήριο των πολιτικών καθεστώτων η τιμή της μετοχής της πέφτει».
Και συμπλήρωνε ότι «αν μετά την πτώση του Τείχους η φιλελεύθερη Δημοκρατία έμοιαζε ακατανίκητη, σήμερα η αυταρχική διακυβέρνηση επανέρχεται, αποκτώντας ανταγωνιστικό ρόλο».
Για να συνεχίσει αναφέροντας ότι «αντίθετα με αυτά που ισχυρίζονται οι οπαδοί του τεχνο-φιλελευθερισμού, ο αυταρχισμός συμβιβάζεται μια χαρά με τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και την ψηφιακή επανάσταση».
Υπογράμμιζε δε ότι «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εμφανίζεται ως πρότυπο για τις αναπτυσσόμενες χώρες», καταλήγοντας στο θλιβερό συμπέρασμα ότι «οι παλιές φιλελεύθερες δημοκρατίες με ελεύθερες εκλογές, διάκριση εξουσιών και ανεξάρτητο Τύπο αντιμετωπίζουν πρόβλημα».
Ζοφερές διαπιστώσεις, που δεν επιτρέπεται να αφήνουν κανέναν δημοκρατικό πολίτη αδιάφορο.
Και είναι ακριβές ότι και στην Ελλάδα πια βρίσκει κανείς αρκετούς υποστηρικτές της «αυταρχικής διακυβέρνησης», χωρίς να χρειαστεί να ψάξει πολύ.
Είναι η ατμόσφαιρα επίσης, το πολιτικό κλίμα και οι πολιτικές πρακτικές, αλλά και η στάση κομμάτων και ηγετών, η έκθεσή τους, οι σχέσεις που συνομολογούν και τα συμφέροντα που συντονίζονται μαζί τους, ο τρόπος εν τέλει που πολιτεύονται, το επικρατούν δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου», που όλα μαζί ευνοούν την άνθηση τέτοιων απόψεων και προσεγγίσεων.
Η στρατηγική της έντασης που επιλέγουν οι πολιτικοί, ιδιαιτέρως οι κυβερνώντες και οι όψιμοι εξουσιαστές, τα ανήθικα μέσα που μετέρχονται, οι μηχανισμοί πολιτικής εξόντωσης και ηθικής απαξίωσης των αντιπάλων που χρησιμοποιούν, η αήθης προπαγάνδα, η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και η αναίρεσή τους εν μιά νυκτί, αλλά και η αδυναμία, τα ελλείμματα γνώσης και κατανόησης των προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου, τα κενά περιεχομένου οράματα και οι αστήρικτες, εκτός πραγματικότητας, επιδιώξεις δηλητηριάζουν τη Δημοκρατία, καθιστούν το πολίτευμα υπόλογο απέναντι στους πολίτες.
Στην περίπτωσή μας ειδικώς τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί σημεία και τέρατα. Η διάκριση των εξουσιών έχει καταρριφθεί, η Δικαιοσύνη χρησιμοποιείται ως μηχανισμός ηθικής απαξίωσης, ως εργαλείο πολιτικής επικράτησης και μαζί επιχειρείται η ποδηγεσία, ο απόλυτος έλεγχος του Τύπου, η διακίνηση της μιας και μόνης αλήθειας, αυτής που την εκάστοτε εξουσία βολεύει.
Η Ελλάδα τα τελευταία οκτώ χρόνια διήλθε Συμπληγάδες, πέρασε από σαράντα κύματα, στη διάρκεια της κρίσης δοκιμάστηκαν πρόσωπα και κόμματα, η ίδια η Δημοκρατία δέχθηκε και συνεχίζει να δέχεται επιθέσεις, οι εχθροί της θρονιάστηκαν στο Κοινοβούλιο και εκτός αυτού κυκλοφορούν ανενόχλητοι άπειροι δολιοφθορείς, που διακηρύσσουν ευθέως ότι επιζητούν το γκρέμισμά της.
Ωστόσο, η Δημοκρατία στάθηκε, άντεξε, παραμένει άπαρτο οχυρό, επειδή απλούστατα ενσωματώνει ιδιότητες και αγαθά μη αποτιμώμενα, που μόνο αν χαθούν εκτιμώνται.
Ολοι γνωρίζουν ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι δύσκολο και απαιτητικό. Ομως αποδεδειγμένα, όπως είχε πει και ο Τσόρτσιλ, δεν υπάρχει κανένα καλύτερο.
Γι’ αυτό χρειάζεται σεβασμό από τους πολιτικούς, υπεράσπιση και υποστήριξη από τους πολίτες. Τους μόνους εγγυητές του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
