Ολια Λαζαρίδου: «Ευτυχώς, αισθάνομαι παράταιρη στην εποχή μας»

Η Ολια Λαζαρίδου διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει στον «Κήπο του Ραπατσίνι», μια δημιουργία του φίλου της, του Αγγελου Παπαδημητρίου, στη σκηνή του Πορεία.

Η Ολια Λαζαρίδου διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει στον «Κήπο του Ραπατσίνι», μια δημιουργία του φίλου της, του Αγγελου Παπαδημητρίου, στη σκηνή του Πορεία. Η ηθοποιός μοιράζεται τις σκέψεις της για το προσωπικό θέατρο που φτιάχνει, για την πριγκιπική αναρχία που την εκφράζει και για τα σημαντικά «ναι» που την καθόρισαν.

«Είναι μια ιδέα που είχα πριν από είκοσι χρόνια αλλά επειδή τα πράγματα έχουν τη δική τους πορεία ξεχάστηκε. Πέρασε η ζωή, κύλησε το νερό και τα πράγματα έφτασαν στο να το κάνουμε σήμερα, μαζί με τον Αγγελο, και είναι σαν μοιραίο. Ο Αγγελος το έκανε ολόκαρδα, έκατσε όλο το καλοκαίρι στο σπίτι του, δεν πήγε διακοπές, έφτιαξε το σκηνικό, κομματάκι-κομματάκι, σαν χειροτεχνία. Το θεώρησα ένα πολύ μεγάλο δώρο, σαν ένα μνημείο της φιλίας μας. Με συγκινεί πολύ. Με τα χρόνια κάτι τέτοιες, για άλλους, λεπτομέρειες είναι για μένα πολύ κεντρικά θέματα που με κινούν περισσότερο και από ένα καλλιτεχνικό αίτημα.

Τα πράγματα που κάνω τα τελευταία χρόνια είναι κάπως σαν αφιερώσεις σε ανθρώπους και αισθήματα, σε πράγματα που με συγκινούν, σε φιλίες, σε αγάπες μου. Δεν έχουν τόσο πολύ επαγγελματική χροιά όσο προσωπική –αλλά γίνονται με όρους επαγγελματικούς.

Εργο του ρομαντισμού, του 19ου αιώνα, διαθέτει κάτι το μυστηριώδες και το ρομαντικό, στη δική μας διασκευή «Η κόρη του Ραπατσίνι» έγινε «Ο κήπος του Ραπατσίνι», σαν αναφορά σε αυτό που έχει κάνει ο Αγγελος στην παράσταση. Γιατί έχει κάνει έναν πραγματικό κήπο και την ίδια στιγμή ο ίδιος ο Αγγελος είναι κήπος, περιβόλι. Ερμηνεύω τον Ραπατσίνι, ένα μεφιστοφελικό πρόσωπο, ένα πνεύμα που αλλάζει μορφή, που έχει μέσα του και το Καλό και το Κακό. Είναι ο δημιουργός αυτού του τεχνητού κήπου, μέσα στον οποίο έχει φυλακίσει τη Βεατρίκη και απ’ όπου θέλει να τη βγάλει ο νεαρός Τζιοβάνι. Ο δημιουργός και το δημιούργημά του, ο καλλιτέχνης και η μούσα του –κάποιος σαν τον Αντι Γουόρχολ, μια που φοράω λευκή περούκα. Το σκηνικό είναι ένα σουρεαλιστικό ονειροδρόμιο, ένας τόπος ονείρου –ευτυχώς χωρούν όλοι και όλα.

Στα όνειρά μας χωράνε ακόμη όλα, ευτυχώς. Διότι στην έξω ζωή, στην οποία ζούμε, έχω την ασφυκτική αίσθηση ότι δεν χωράει τίποτα. Σε αυτά που φτιάχνω προσπαθώ να χωράνε όλα. Μου αρέσει το πριγκιπικο-αναρχικό στυλ. Αυτό είναι το στίγμα μου, αναρχικό και πριγκιπικό. Κάτι που νομίζω ότι έχει και ο Αγγελος, μια πριγκιπική αναρχία.

Ευτυχώς, αισθάνομαι παράταιρη στην εποχή μας αλλά όχι αγείωτη. Πάντα ήταν λίγοι οι άνθρωποι με τους οποίους αισθανόμουν συμμαχία και συνενοχή. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν αγαπώ και τιμώ και τους άλλους με τους οποίους είμαστε διαφορετικοί. Υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που μας ενοχλούν, αλλά πιστεύω ότι μεγαλώνοντας πρέπει να μάθουμε πώς να μας ενοχλούν λιγότερο –και να αγαπάμε περισσότερο. Εγώ εστιάζω σε αυτό, με εσωτερική άσκηση, προσπαθώντας να ανοίξουμε όλο και μεγαλύτερο χώρο μέσα μας. Με κατανόηση…

Πρόσφατα με πήρε σε ακατάλληλη ώρα κάποιος από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και ήμουν ιδιαίτερα αλαζονική και ενοχλημένη μαζί του. Αμέσως μετά ήρθε η συνειδητοποίηση ότι μπορεί ο νεαρός να είναι ένας από τους πολλούς που πληρώνονται λίγα για μια δουλειά που δεν τους αρέσει, ενώ εγώ ανήκω στους τυχερούς που κάνω μια δουλειά που μου αρέσει τόσο πολύ, είμαι προνομιούχα. Είναι ένας διχασμός που σε δοκιμάζει και σε μαθαίνει. Στο δίπολο οργής και κατανόησης καλούμαστε να εξανθρωπιστούμε στις μέρες μας. Μου αρέσει να πίνω το ουίσκι μου σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι μαζί με τους φίλους μου αλλά δεν θέλω να είναι μόνο αυτό η ζωή μου. Μου αρέσει σαν αεράκι να περνάω από εκεί, και μετά να πηγαίνω στα δικά μου, διαφορετικά μέρη. Το αναρχικό για μένα σημαίνει ελευθερία. Ενα πηγαινέλα χωρίς τα σχήματα να μου φοριούνται καπέλο. Να μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω στα σχήματα χωρίς να ταυτίζομαι με κανένα. Εχω αυτή την επιθυμία, να μη με φυλακίζει κανένα σχήμα. Αυτή είναι η ανάγκη της φύσης μου, είναι ο αγώνας της ζωής μου, τον οποίο δίνω καθημερινά. Με τα «όχι» του και τα «ναι», με τις επιλογές του.

Μέσα στο θέατρο όλο αυτό αντικατοπτρίζεται στα πράγματα που κάνω –ίσως είναι λιγότερα ή με μικρότερη αποδοχή ή δυσκολότερα αναγνωρίσιμο. Νιώθω ότι κάθε κομματάκι της διαδρομής μου ήταν φτιαγμένη για να με οδηγήσει στο μονοπάτι του δρόμου που ήταν αποκλειστικά για μένα… Είτε το ήξερα είτε δεν το ήξερα. Κοιτώντας πίσω τίποτα δεν μου φαίνεται περιττό. Δεν θα πέταγα τίποτα. Ολα ήταν ένα σχέδιο, εκ των υστέρων ενώθηκαν όλα. Και είμαι ευγνώμων για όλο αυτό. Για το όμορφο πασχίζουμε και το όμορφο έχει μόχθο.

Είπα πολλά «όχι», αλλά το πιο δύσκολο είναι να πεις «ναι», ένα ελεύθερο και ολοκληρωτικό «ναι». Μικρότερη ήμουν περήφανη για τα «όχι» μου. Τώρα είμαι περήφανη που μπόρεσα να πω ένα-δύο «ναι» στη ζωή μου. Εχω περάσει από διάφορα πράγματα στα οποία με ώθησε η περιέργειά μου –σκυλάδικα στην Ιερά οδό για να γνωρίσω τον κόσμο που δεν ήξερα, αριστερές Νεολαίες, αντιφατικά μέρη και ανθρώπους, σαλόνια, σαλόνια, σαλόνια. Στην πραγματικότητα όλα αυτά ήταν αποσκευές για μένα, κομμάτια της διαδρομής μου. Τελικά δεν στάθηκα σε κάτι ούτε ταυτίστηκα με κάτι. Είμαι απόλυτη και πιστή σε αυτό που κινεί, σε αυτό που ψάχνω. Κι ας μην είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμη η διαδρομή μου. Υπάρχει συνοχή, όχι χάος.

Εχω δίψα, όχι για τον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά για αυτά που διδάσκομαι μέσα από τη δουλειά μου και που μοιράζομαι με τους άλλους».

«Με θυμώνει ότι εκλείπει η αρχοντιά, η ευγένεια, η λεπτότητα»

«Με θυμώνει ότι εκλείπει η αρχοντιά, η ευγένεια, η λεπτότητα, η ποιότητα ή να είναι ο άλλος κιμπάρης. Τα θεωρώ απαραίτητα, όχι πολυτέλεια. Οσο για την αδιαφορία για τον άλλον, αυτό είναι σήμερα η κραυγή της πόλης, το ουρλιαχτό της. Και ίσως χρέος του καθενός μας είναι να βρει τον τρόπο για τη δική του αντίσταση. Φοβάμαι. Μέσα στην πόλη είμαστε στην τσίτα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πια. Δεν ξέρω αν το θέατρο είναι ένα αντίδοτο. Σίγουρα είναι μια πολύ γλυκιά κρυψώνα. Εάν το να μοιράζεσαι τη συγκίνησή σου με άλλους ανθρώπους είναι ασφάλεια, ναι, νιώθω ασφαλής στο θέατρο. Μου είναι απαραίτητο το μοίρασμα στη ζωή. Αν θέλεις να δώσεις, σίγουρα υπάρχει το χέρι που θα το πάρει. Μου αποκαλύπτονται τα πράγματα που θέλω να κάνω, από μέσα προς τα έξω, με βρίσκουν, δεν τα βρίσκω. Αλλά όχι, δεν αισθάνομαι χορτασμένη – αν το ένιωθα νομίζω ότι δεν θα υπήρχε λόγος να συνεχίζω. Εχω δίψα, όχι για τον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά για αυτά που διδάσκομαι μέσα από τη δουλειά μου και που μοιράζομαι με τους άλλους».