Η Κόρα Καρβούνη ξετυλίγει σκέψεις για το θέατρο και τους δύσκολους ρόλους που έχει ερμηνεύσει με αφορμή το έργο «Heisenberg» του Σάιμον Στίβενς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Για εμένα είναι ένα απλό, όχι απλοϊκό, έργο. Αυτή τη θεωρία της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ ο Στίβενς την εναποθέτει πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, στις σχέσεις και λέει: Αν προσέχεις κάτι από πολύ κοντά, δεν μπορείς να καταλάβεις πού πηγαίνει ή πόσο γρήγορα πηγαίνει. Αν προσέχεις πού πηγαίνει ή πόσο γρήγορα κινείται, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις. Και αυτό έχει να κάνει και με τους ανθρώπους.
Οι κόσμοι της Τζόρτζι και του Αλεξ είναι τελείως διαφορετικοί. Αλλά τελείως τυχαία και απροσδιόριστα θα ταιριάξουν. Εκείνη σαραντάρα και εκείνος σχεδόν 75. Εκείνος έχει μια πολύ καλή σχέση με το γεγονός του θανάτου και του τέλους. Εκείνη είναι η χαρά της ζωής και τον επηρεάζει. Δεν είναι ποτέ αργά να ερωτευτείς. Δεν πιστεύω στη διαφορά ηλικίας, μόνον στις διαφορές των ανθρώπων.
Το έργο πραγματεύεται τη μοναξιά και, ταυτόχρονα, τη μοναχικότητα. Ο Αλεξ είναι μοναχικός, το έχει επιλέξει. Εκείνη είναι μόνη χωρίς να το έχει επιλέξει. Θεωρώ τρομακτικό πράγμα τη μοναξιά.
Σε σχέση με τους ακραίους ρόλους που έχω κάνει, ναι, η Τζόρτζι είναι πιο κανονική. Στενοχωριέμαι για αυτή την ταυτότητα των ακραίων ρόλων που μου έχει αποδοθεί. Εγώ θα τους χαρακτήριζα πολύ δύσκολους και ήταν τυχαίο που μου τους εμπιστεύθηκαν. Τους απόλαυσα, τους αγάπησα και γι’ αυτό πέτυχαν, σε συνδυασμό με τους σκηνοθέτες και τις παραστάσεις, φυσικά. Από τις «Σεξουαλικές νευρώσεις» ως τα «Παράσιτα» και το «Λεωφορείον ο πόθος», γιατί και η Μπλανς μια ακραία περίπτωση είναι. Για εμένα μια καθαρόαιμη κωμωδία είναι πολύ πιο δύσκολη και θα ήθελα να κάνω.
Ημουν πολύ τυχερή γιατί από είκοσι χρόνων είχα τον Βαγγέλη (σ.σ.: Θεοδωρόπουλο) δάσκαλο, που με πήρε αμέσως από τη σχολή του Εθνικού, όπως και τον Μάκη Παπαδημητρίου.
Με δυσκόλεψαν η επιτυχία και η γρήγορη αναγνωρισιμότητα. Δεν ξέρεις τι να την κάνεις την επιτυχία. Την αποτυχία την περιμένεις. Ημουν 25 χρόνων στις «Σεξουαλικές νευρώσεις» και άπειρη. Ευτυχώς δεν καβάλησα κάποιο καλάμι και συνέχισα να δουλεύω σκληρά. Συνεργάστηκα και με πολλούς ξένους σκηνοθέτες, δεν επαναπαύτηκα. Σε αυτό μου λέω «μπράβο».
Η σωματική έκθεση είναι μέρος της δουλειάς μας. Για εμένα ο ηθοποιός είναι πρώτα σώμα και μετά φωνή. Αν μου έχει λείψει κάτι, είναι ο Σαίξπηρ, αλλά δεν έχω απωθημένα. Είμαι ευγνώμων. Οταν ξεκίνησα, δεν έψαχνα ούτε την επιτυχία ούτε τους μεγάλους ρόλους. Ο Βαγγέλης μου έδειξε τεράστια εμπιστοσύνη, και αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ.
Παλιότερα ήμουν επικεντρωμένη στον θυμό μου. Τώρα επικεντρώνομαι στη στενοχώρια που κρύβεται κάτω από τον θυμό. Είμαστε πολύ στενοχωρημένοι για ό,τι μας συμβαίνει. Λέω, εδώ και αρκετά χρόνια, ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη πενθήσει τον «θάνατό» της. Εχουμε μείνει στον θυμό σαν να είμαστε έφηβοι. Και έτσι απαρνιόμαστε τις ευθύνες μας. Ποιες είναι οι δικές μου; Για πολύ καιρό δεν πήγαινα να ψηφίσω. Μεγάλωσα και άλλαξα.
Δεν περιμένω το χειροκρότημα. Περιμένω να μη χειροκροτήσει το κοινό. Πώς το εννοώ; Υπάρχει μια λεπτή παύση, από το κοινό και από εμάς, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. Είναι η στιγμή που ενώ βγαίνουμε για την υπόκλιση, το κοινό δεν θέλει να χειροκροτήσει γιατί έχει μαγευτεί από αυτό που του έχουμε δώσει και δεν θέλει να το διακόψει. Το όνειρό μου είναι μια παράσταση και μια υπόκλιση χωρίς χειροκρότημα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
