«Είναι σημαντικό να βάζεις στόχους, αλλά πρέπει να ξέρεις και σημάδι», έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Μάλιστα, σε μεταβατικές περιόδους που όλα αλλάζουν, όλοι αναζητούν νέους στόχους, μια νέα επιλογή για τη ζωή τους. Στην πολιτική σκηνή και ειδικότερα στον προοδευτικό χώρο, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας δρόμος μεγάλης διαδρομής και αντοχής.
Αγώνας δρόμου για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Οι επικοινωνιακοί δίαυλοι (TV, ΜΜΕ, διαδίκτυο κ.α.) κινούνται σε χαμηλό βαρόμετρο. Οι ομιλίες των υποψηφίων και οι επισκέψεις στοχεύουν να διευρύνουν την επιρροή του εγχειρήματος. Να πάει στην κάλπη (στις 12/11) να ψηφίσει πολύς κόσμος. Τα «κοινωνικά σήματα» που εκπέμπουν οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν είναι «ριζοσπαστικά» για να συσπειρώνουν τους ανθρώπους. Δεν είναι «λαϊκιστικά» για να ξεσηκώνουν κοινωνικά κινήματα, να χαϊδεύουν αυτιά και να ικανοποιούν συναισθήματα. Δεν προσφέρουν θέαμα για να προσελκύσουν θεατές και ακροατές. Τα ΜΜΕ, όπως είναι γνωστό, χρειάζονται «μαχαίρια», «αίμα», «εχθρούς», υποσχέσεις κ.α., για να συγκινήσουν τους αδιάφορους και απαθείς πολίτες.Έχουν ανάγκη τα πάνελ να γεμίζουν από κοκορομαχίες και σκιαμαχίες κάθε λογής δημοσιολόγων.
Έτσι εκ των πραγμάτων, αυτός ο αγώνας δρόμου γίνεται υπόθεση των οπαδών, των υποψηφίων και των κομμάτων και όχι της κοινωνίας. Σ’ αυτόν τον κόσμο τα βασικά μηνύματα που κυριαρχούν σήμερα είναι η «Απαλλαγή» από τη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διακυβέρνηση, η «Επιστροφή στην Πραγματικότητα και την Κανονικότητα» και η «Ανάγκη» Ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα, καθώς και η θέση και ο ρόλος του στο πολιτικό στερέωμα. Τα μηνύματα αυτά όσο και αν φαίνονται λογικά, ρεαλιστικά δεν φθάνουν για την υπέρβαση, δεν επικοινωνούνται από τα ΜΜΕ.Τα φώτα της δημοσιότητας ψάχνουν να βρουν και να επικοινωνήσουν ειδήσεις θετικές ή αρνητικές.
Σ’ αυτό το μαραθώνιο των υποψηφίων της κεντροαριστεράς, τα ΜΜΕ σποραδικά ασχολούνται, είτε διότι δεν πιστεύουν στο εγχείρημα, είτε ότι δεν «πουλάει» το θέμα. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή η κατάσταση προκαλεί μεγάλα εμπόδια σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου. Συνεπώς, όταν το εγχείρημα δεν επικοινωνείται, δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον της κοινωνίας, όσο και αν φαίνεται απαραίτητο, τα αποτελέσματα θα είναι περιορισμένα. Παλιότερα τα πάνελ των ΜΜΕ γέμιζαν από στελέχη που υπόσχονταν επίγειους παραδείσους, καταγγέλλοντας το σύστημα και κάνοντας εχθρούς τους πολιτικούς αντιπάλους. Σήμερα, ευτυχώς στερέψαμε σ’ ένα βαθμό από αυτή την παρακμή του λαϊκισμού και του βεντετισμού.
Είναι καιρός να αλλάξουμε την εικόνα και να επικοινωνήσουμε το νέο, το προοδευτικό, το ανατρεπτικό,για μια νέα αφετηρία στην πολιτική μας ζωή. Δεν χρειαζόμαστε γι’ αυτό θεατές, αλλά ενεργούς πολίτες που θα αποφασίσουν για το μέλλον τους και των παιδιών τους. Όσο πιο δύσκολος είναι ο δρόμος για να φτάσουμε να πετύχουμε τους στόχους, τόσο γίνεται πιο συναρπαστικός και χρήσιμος. Συνεπώς, πρέπει να μάθουμε να βάζουμε στόχους ρεαλιστικούς και πρέπει ταυτόχρονα να μάθουμε και σημάδι. Οι ιδέες μας, οι προτάσεις μας να στοχεύουν το νου και την καρδιά του κάθε πολίτη να πάρει στα χέρια του τις τύχες της ζωής του και του τόπου. Πρωτίστως, σ’ αυτή την πραγματικότητα, ο αρχηγός του νέου φορέα πρέπει να βάλει νέους, καθαρούςστόχους και να μάθει σημάδι. Ο λόγος του, οι σκέψεις του πρέπει να κτίζουν εμπιστοσύνη, αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό.
Στον αντίποδα αυτού του εγχειρήματος, συστηματικά και με διάφορα επικοινωνιακά «μασάζ», εξελίσσεται ένας άλλος αγώνας δρόμου:
Αγώνας δρόμου των κυβερνόντων για να υποβαθμίσουν το εγχείρημα. Η λογική είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις «μεταλλάξεις» του έχει καταλάβει πλέον το χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας και δεν χρειάζεται νέος φορέας.
Αγώνας δρόμου για την κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες ότι βγαίνουμε στο ξέφωτο. Το επικοινωνιακό «μασάζ» των κυβερνόντων στα αυτιά των πολιτών, είναι γεμάτο από υποσχέσεις για καλύτερες μέρες.
Η υπόσχεση ελπίδα, για τα μελλούμενα, ότι τελειώνουμε με τα Μνημόνια το καλοκαίρι του 2018, κυριαρχεί στο πολιτικό τους λόγο.Η βεβαιότητα ότι η Ανάπτυξη έρχεται, είναι προ των πυλών, διατυμπανίζεται από τα κυβερνητικά στελέχη παντού. Και το «κερασάκι» στην τούρτα, ότι αφού οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτεύχθηκαν, το «κοινωνικό πλεόνασμα» περισσεύει «να φάνε και οι κότες» και το πρόβλημα είναι πως θα το μοιράσουμε!!!
Και το επικοινωνιακό «μασάζ» με το προϊόν του «κοινωνικού πλεονάσματος» κατακλύζει τις συζητήσεις στα ΜΜΕ.
Βέβαια, κάποιοι ψύχραιμοι οικονομολόγοι, πέραν από τους πολιτικολογούντες, με τους αριθμούς της σκληρής πραγματικότητας αντιλέγουν:
Τα μνημόνια, ούτως ή άλλως, τελειώνουν τον Αύγουστο του 2018 (και δεν χρειάζεται να το διαλαλούν οι κυβερνώντες), αλλά οι δεσμεύσεις και τα μέτρα παραμένουν για αρκετές δεκαετίες. Η επιτροπεία με τη μια ή την άλλη μορφή θα είναι παρούσα για να ελέγχει την εφαρμογή των μέτρων.
Μάλιστα, τα πιο κοντινά μέτρα με νέες περικοπές συντάξεων και φοροεπιδρομής στα λαϊκά στρώματα, είναι ψηφισμένα για το 2018 και το 2019. Συνεπώς, γιατί «πανηγυρίζετε»; Όσο για την επιστροφή της Ανάπτυξης με τους ρυθμούς που τρέχει, φαίνεται πολλές γενιές θα δυστυχήσουν. Οι δεκαετίες δείχνουν ότι αντί να κερδίζουμε έδαφος στο επιχειρησιακό περιβάλλον, χάνουμε ακόμη κάποιες θέσεις.
Όσο για το «κοινωνικό πλεόνασμα» που προέρχεται από τις φοροεπιδρομές του κράτους στα μικρομεσαία και μεσαία κοινωνικά στρώματα και τις περιουσίες τους, καλύτερα να πληρώσει το κράτος τα χρωστούμενα στον επιχειρηματικό κόσμο, για να πάρει μπρος η Ανάπτυξη και όχι να «αγιάζει» η κυβέρνηση με ξένα κόλλυβα. Δυστυχώς, τα επικοινωνιακά «μασάζ», με μπόλικο «λαϊκισμό» και φρούδες ελπίδες, διατηρούν αμείωτη την αξία τους.
Με αυτά και άλλα πολλά, το συμπέρασμα είναι ο αγώνας δρόμου της «κεντροαριστεράς» έχει πολύ δρόμο και πολλά εμπόδια μπροστά του.
