Μπορεί το προσφυγικό – μεταναστευτικό να μη βρίσκεται πια στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αλλά το πρόβλημα όχι μόνο παραμένει, αλλά στα νησιά του Βορείου Αιγαίου έχει αρχίσει πάλι να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όταν ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός παραδέχεται ότι ναι μεν «δεν φταίμε, αλλά όντως οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στα νησιά είναι κακές » αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται πάλι οριακή.
Γιατί δεν υπάρχει μεν το κύμα του 2015, αλλά τους τελευταίους μήνες αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των προσφύγων που φτάνουν καθημερινά στα νησιά. Είναι ενδεικτικό ότι ενώ σε μια προσπάθεια αποσυμφόρησης μεταφέρθηκαν σχεδόν 3000 πρόσφυγες τον Οκτώβριο στην ηπειρωτική Ελλάδα έφτασαν την ίδια περίοδο άλλοι 4000. Αποτέλεσμα η κατάσταση σε ορισμένα κέντρα φιλοξενίας να είναι όχι μόνο δραματική, αλλά κυριολεκτικά απάνθρωπη.
«Σήμερα η κατάσταση είναι έκτακτη, αύριο θα είναι πιο έκτακτη. Επομένως είναι θέμα εβδομάδων αν θα βρούμε οικόπεδα για την επέκταση των Κέντρων Υποδοχής ή αν θα βάλουμε τα πλωτά μέσα» δήλωσε χθες ο κ.Μουζάλας αναγνωρίζοντας τη δραματικότητα του προβλήματος. Μπορεί η αριστερή αντιπολίτευση να στοχοποιεί τον αρμόδιο υπουργό ως αποκλειστικό υπεύθυνο της κατάστασης, αλλά είναι σαφές ότι το προσφυγικό δεν αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης. Ούτε να περιμένει κανείς ότι θα το διαχειριστεί αποτελεσματικά ένα υπουργείο περιορισμένων αρμοδιοτήτων.
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που ένας μεγάλος αριθμός ανθρωπιστικών οργανώσεων εξέπεμπε σήμα κινδύνου και κατηγορούσε την Ελλάδα για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Πριν βρεθούμε λοιπόν και πάλι στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου, ας φροντίσουν αρμόδιοι και αναρμόδιοι να διαχειριστούν όσο καλύτερα γίνεται – τηρουμένων των αναλογιών – την κατάσταση.
Τα νησιά που σηκώνουν το βάρος της κρίσης εδώ και δύο χρόνια δεν μπορεί να παραμένουν ως μια αποθήκη ανθρώπων, χωρίς διέξοδο και μάλιστα μέσα σε χαοτικέςσυνθήκες που δεν δικαιολογούνται για μια ευνομούμενη χώρα.Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι μόνο δικό μας,αλλά δυστυχώς εμείς οφείλουμε να το διαχειριστούμε.Ας φροντίσουμε λοιπόν έστω αυτά τα κονδύλια που δίνουν οι ευρωπαίοι να τα απορροφούμε για να βελτιώσουμε τουλάχιστον τις συνθήκες διαβίωσης. Μέχρι να αποφασίσουν και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα σφυρίζουν αδιάφορες, να αναλάβουν κι αυτές τις ευθύνες που τους αναλογούν.
ΤΟ ΒΗΜΑ
