Από τα λαμπερά και ταλαντούχα πρόσωπα της γενιάς του, ο Φοίβος Ριμένας ξεχώρισε την περασμένη άνοιξη στην παράσταση «Χαρτοπόλεμος», ένα νέο ελληνικό έργο που έγραψε ο Βαγγέλης Ρωμνιός, σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης και παρουσιάζεται και αυτή τη σεζόν (έως τις 7 Νοεμβρίου στο θέατρο Γκλόρια Μικρό). Ο νεαρός ηθοποιός θα συμμετέχει έως τις 30 Νοεμβρίου και στην επανάληψη της επιτυχημένης παράστασης του Σταμάτη Φασουλή «Νίκη», στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.
Ποια στάδια πέρασε η σχέση σας με τον «Χαρτοπόλεμο»; Σας άρεσε από την αρχή το έργο; Τι σημαίνει τελικά ο τίτλος του; «Το έργο, παρά το γεγονός ότι κάποια σημεία του διαμορφώθηκαν κατά τη διαδικασία της πρόβας, με είχε κερδίσει από την πρώτη φορά που το διάβασα. Με ενθουσίασε το ότι πατάει γερά στο σήμερα και μάλιστα με έναν τρόπο πολύ γνώριμο για τη γενιά των τριαντάρηδων. Λάτρεψα τον χαρακτήρα που ερμηνεύω. Είναι τόσο έξυπνα γραμμένος που από τις πρώτες λέξεις ήταν σαν να τον βλέπω μπροστά μου με απίστευτη καθαρότητα, αλήθεια και χιούμορ. Αναγνώρισα αμέσως τις σκέψεις των προσώπων, τις συμπεριφορές, τις αγωνίες, τις αναμνήσεις, την άγνοιά τους, τα τραύματά τους. Μπορούσα να συμφωνήσω και να διαφωνήσω μαζί τους με την ίδια δύναμη. Η ματαιωμένη παιδικότητά τους, η βίαιη ενηλικίωσή τους και η Αθήνα της κρίσης είναι τρία βασικά στοιχεία που συγκρούονται τινάζοντας στον αέρα τις ζωές τους και φωτίζοντας έτσι και τον τίτλο του έργου».
Εσάς τι σας δυσκολεύει πιο πολύ στην «Αθήνα της κρίσης»; «Είναι πολύ δύσκολο το να αγωνίζεσαι κάθε ημέρα ακόμη και για τα στοιχειώδη. Δυστυχώς τίποτε δεν είναι πια δεδομένο, ούτε καν δικαιώματα θεμελιώδη, και το χειρότερο είναι πως αρχίσαμε να το συνηθίζουμε. Δύσκολα πλέον αντιδρούμε. Φαίνεται πως χάθηκε η ελπίδα και η πίστη. Και δεν το λέω ρομαντικά. Είναι καύσιμο στην καθημερινότητα το να περιμένεις την επόμενη μέρα και να πιστεύεις πως θα σε πάει κάπου καλύτερα. Δεν περιμένουμε πια με την ίδια λαχτάρα, απογοητευτήκαμε. Επιτρέψαμε να μας νικήσει η δυσκολία. Ακούσαμε περισσότερο τις άσχημες εκδοχές για όλα όσα συμβαίνουν. Οντα φοβικά και ενοχικά καθώς είμαστε, αφεθήκαμε ολοκληρωτικά στον φόβο και εγκλωβιστήκαμε στις αδυναμίες μας. Διαλύθηκαν, βέβαια, και πολλές αυταπάτες, αλλά μας έμεινε η ματαιότητα».
«Νίκη» vs «Χαρτοπόλεμος»: Τι απολαμβάνετε πιο πολύ σε καθεμία από τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχετε αυτόν τον καιρό; «Είναι μεγάλη τύχη να δουλεύεις με ωραίες ομάδες ανθρώπων, όπως μου συμβαίνει και στις δύο παραστάσεις. Στον “Χαρτοπόλεμο” είναι άκρως απολαυστικό το ότι, ως πωλητής, εισχωρώ στο σπίτι φέρνοντας έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο που κοντράρει κάπως παράλογα, και βέβαια με πολύ χιούμορ, στη δύσκολη συνθήκη της οικογένειας. Στη “Νίκη” είναι πολύ ωραίο και λυτρωτικό που μπορώ, μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, να συμμετέχω στα γεγονότα του βιβλίου μέσω του τραγουδιού και της μουσικής της εποχής».
Ποιο βιβλίο ή τραγούδι σάς άρεσε πιο πολύ τελευταία; «Μου άρεσε πάρα πολύ “Η αλεπού” του Ντ. Χ. Λόρενς που διάβασα το καλοκαίρι. Αγάπησα επίσης το “Breakaway” της Τόρι Εϊμος που άκουσα πριν από μερικές ημέρες».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
