Το επταήμερο του Διόδωρου

Τι σπουδαίος που αισθάνεσαι όταν βλέπεις τη Γη από το Διάστημα. Πολύχρωμο μπαλόνι είναι, σαν αυτό που σου είχαν χαρίσει πριν από πολλά-πολλά χρόνια, Πρωτοχρονιά –εκείνο ήταν μεγαλύτερο, γέμιζε όλο το παιδικό σου δωμάτιο. Με τα χρώματα να «κάνουν νερά», να απλώνουν και να αναμειγνύονται πάνω στην εύπλαστη και εύθραυστη σφαίρα. Και τώρα, από εδώ ψηλά, μια βελόνα να έχεις, την ακυρώνεις τη φουσκωμένη ματαιοδοξία της Γης –άραγε θα εκραγεί αν την τρυπήσεις, ή απλώς θα ξεφουσκώσει και θα γίνει επίπεδη;

Μήπως είχαν δίκιο οι παλιοί, μήπως ήταν τότε επίπεδη η Γη και συνεχώς φουσκώνει από τον εγωισμό και την έπαρση των ανθρώπων που πληθαίνουν; Μα τότε θα σκάσει από μόνη της κάποια στιγμή, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε εγώ.

«Εχεις επηρεαστεί από τα πολλά εγκλήματα που έγιναν τελευταία στην πατρίδα σου. Για τούτο σου έρχονται τέτοιες δολοφονικές σκέψεις» μου λέει ο Οδηγός. Εχει βάλει έκτη ταχύτητα, οδηγεί ήσυχα και προχωράμε ευθεία προς τον Ηλιο σαν να βρισκόμαστε στoν γαλλικό αυτοκινητόδρομο Α6, την Autoroute du Soleil, που ξεκινά από το Παρίσι και οδηγεί τους Βόρειους μέσω Λυών ίσια κάτω στη Μεσόγειο, στη Μασσαλία και στη Νίκαια, να βρουν τον νότιο ήλιο.

Αλήθεια είναι, τις τελευταίες ημέρες από φονικό σε φονικό πάμε: μητέρα σκοτώνει με μαχαίρι τη μικρή της κόρη και μετά αυτοκτονεί κόβοντας τις φλέβες της, εφοριακό τη μαχαιρώνουν άγρια σε νεκροταφείο, κινέζα ράφτρα βρίσκεται σε σήψη και μέσα στα αίματα στο φτωχικό διαμέρισμά της, η Κατερίνα Παπακώστα καρατομείται από την ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας –γυναίκες όλα τα θύματα. Ο βιομήχανος Λεμπιδάκης, που ήταν άντρας, ευτυχώς γλίτωσε αυτός έπειτα από έξι μήνες εγκλεισμού από τους απαγωγείς του. Βέβαια, είναι ευκολότερο να σκοτώσεις γυναίκα από άντρα, θέμα μυϊκής δύναμης.

Η καρατόμηση της Κατερίνας Παπακώστα μοιάζει με αυτοκτονία: συνεχώς διαφωνούσε με τον Αδωνι Γεωργιάδη και διαγράφηκε επειδή συμφώνησε στη Βουλή με τον Πάνο Καμμένο. Δεν έχει λογική αυτό: και οι δύο πολιτικοί στη σκληρή Δεξιά ανήκουν. Επικαλέστηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά τη διαγραφή της –εγώ δεν βγάζω νόημα από όλα αυτά: πάνε κάποιοι να διασπάσουν τη ΝΔ, η Κατερίνα Παπακώστα είναι η σφήνα και κάποιος άλλος έχει τη βαριοπούλα και βαράει; Βαθιές πολιτικές συνωμοσίες ή πολύπλοκα προσωπικά πάθη;

Τα φονικά, πολιτικά ή ποινικά, επιταχύνουν άραγε το φούσκωμα της Γης και φέρνουν κοντύτερα το μοιραίο τέλος της; Είναι πιθανό –είναι όμως σίγουρο ότι το καταφέρνουν πολύ καλύτερα οι διάφοροι πομπώδεις περισπούδαστοι πολιτικοί. Ας πούμε, όταν βλέπεις τον Κατρούγελω να ποζάρει στη Μακρόνησο, καταλαβαίνεις ότι αυτός φέρνει κοντύτερα το τέλος του πλανήτη όσο χίλιοι κοινοί ματαιόδοξοι θνητοί.

«Χίλιοι μόνο; Αστειεύεσαι; Εγώ θα έλεγα τουλάχιστον 100.000. Οι συστημικοί πολιτικοί έχουν τη ματαιοδοξία περίπου 10.000 ψηφοφόρων· όσοι παριστάνουν τους αντισυστημικούς, να μην έχουν τουλάχιστον δεκαπλάσια;». Πάλι δίκιο έχει ο Οδηγός.

Οι δύστυχοι συριζαίοι κάτι πρέπει να κάνουν με τον αρχηγό τους, που έχει διαβεί όλες τις μεγάλες πόρτες του πλανήτη, όπως ακριβώς το είχε προβλέψει εκείνη η τσιγγάνα που του είχε ρίξει τα χαρτιά όταν ήταν ακόμη μαθητής. Και ο Αλέξης Τσίπρας την είχε πιστέψει –αλλά μπορεί το κόμμα να δεχθεί ότι όλα αυτά έγιναν μόνο και μόνο για να διαβαίνουν μεγάλες πόρτες τα μεγάλα στελέχη; Οχι: το κάνουν για να δικαιώσουν ηρώων και μαρτύρων αίμα, των Μακρονησιωτών, ας πούμε. Οργανώνουμε εκδρομή στη Μακρόνησο λοιπόν –αλλά ο βήχας και ο έρωτας για την εξουσία δεν κρύβονται, ημερολόγιό μου.

«Φτάσαμε στη Ζώνη των Ωριωνίδων» –δεν χρειαζόταν να μου το πει: βζουμ-βζουμ-βζουμ μας προσπερνούν μετεωρίτες· άλλους τους προσπερνάμε εμείς, με άλλους πάμε πλάι-πλάι· κι αν πέσει κανείς πάνω μας; «Μην ανησυχείς, έχουμε ενεργειακή ασπίδα, όπως στον Πόλεμο των Αστρων· κοίταγε εσύ και διάλεξε ποιον να πάρουμε –μέχρι 10 τόνους, και όχι κάποιον που να τρέχει σαν τρελός και δεν θα μπορώ να τον φθάσω, εντάξει;».

Για την ώρα, προτιμώ να κοιτάω τη Γη με το κανοκιάλι του διαστημικού γερανοφόρου: στην Ελλάδα, η ορχήστρα δωματίου, κουαρτέτο εγχόρδων, άρχισε πάλι να παίζει στο «Χίλτον» και να χορεύει η κυβέρνηση, κρατώντας αγκαλιά τα χοντρά λογιστικά της βιβλία –αυτή που υποσχόταν ότι θα ταξιδέψει με πειρατικό πλοίο στο Μαδράς, στη Σιγκαπούρη, στο Αλγέρι και στο Σφαξ αλλά βρήκε πως είναι απλούστερο να σφάζει αυτούς εκεί κάτω στους φόρους και να ταξιδεύει Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ με πρωθυπουργικό αεροπλάνο.

«Αυτόν θα πάρουμε! Είναι ολόκληρος χρυσάφι». Χρυσάφι; Και πού βρέθηκε εδώ πάνω; «Μα όλοι το γράψανε: όταν αστέρια νετρονίων καταβροχθίζουν το ένα το άλλο και φτιάχνουν μαύρες τρύπες, παράγεται χρυσάφι, ασήμι, πλατίνα». Πράγματι, ξεχώριζε από όλους τους άλλους που ήσαν γκρίζοι, μαυριδεροί, σταχτιοί –έλαμπε στο φως του ήλιου ο εκ του αστερισμού του Ωρίωνα αστεροειδής. Συμφώνησα.

Δεν πήγαινε γρήγορα ο αστεροειδής, σεβόταν το όριο της Autoroute du Soleil. Ο Οδηγός τον προσπέρασε, πήγε μπροστά του ακριβώς, άρχισε να πατά διάφορα πλήκτρα, ο τηλεσκοπικός γερανός άρχισε να μακραίνει σαν κανοκιάλι, μεγάλωσε, μεγάλωσε, έφθασε στον αστεροειδή, έβγαλε δυο δαγκάνες και τον έπιασε, άρχισε να τον φέρνει προς την πλατφόρμα του διαστημικού γερανοφόρου μας, τον ακούμπησε πάνω. Τέλεια!

Νομίζει και ο Τζόζεφ Μπέζος της Amazon ότι κάτι κάνει με τους πυραύλους που φτιάχνει για να φθάσει στη Σελήνη· ή ο άλλος, πώς τον λένε, πώς τον λένε… αυτός της Tesla –α, ο Ελον Μασκ, που θέλει να κάνει αποικία στον Αρη.

«Τι λες, γυρίζουμε;». Από τώρα; Γιατί; Μήπως μας περιμένει κανείς; Συνεχίζουμε προς τον Ηλιο! «Σύμφωνοι –αλλά αν κοιτάξεις με το κανοκιάλι θα δεις ότι κάποιος κάνει οτοστόπ παρακάτω. Τι λες, να τον πάρουμε;».

Υπάρχουν ακόμη πλάσματα που κάνουν οτοστόπ; Με τόση εγκληματικότητα; Ρίσκο είναι –για εκείνον, κυρίως.