Η παρακμή της Δύσης

Σε περίοδο παρακμής φαίνεται να έχει περιέλθει ο Δυτικός Κόσμος, χωρίς να μπορούν να προσδιορισθούν, προς το παρόν τουλάχιστον, οι ευρύτερες επιπτώσεις από τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα το πρόβλημα όχι μόνο μιας διευρυνόμενης αναταραχής στο εσωτερικό των κοινωνιών τους, αλλά και μιας βαθμιαίας υποβάθμισης της επιρροής τους στο διεθνές γίγνεσθαι. Και τούτο σε αντίθεση με την Κίνα (τον συνεχώς ανερχόμενο γίγαντα της Απω Ανατολής) και τον διευρυνόμενο ρόλο της Ρωσίας. Η χαοτική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία αμφισβητείται τώρα και από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές, και τα χωρίς τέλος αγκάθια που συνεχώς ανακύπτουν και φρενάρουν τον αναγκαίο στόχο της ευρωπαϊκής ενοποίησης βρίσκονται στον πυρήνα της γενικότερης αυτής κατάστασης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πρόσφατες τολμηρές προτάσεις για την απολύτως αναγκαία μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού σχεδίου που κατέθεσαν οι κύριοι Μακρόν και Γιούνκερ παραμένουν στο ψυγείο, αναμένοντας προφανώς να έλθουν καλύτερες μέρες.

Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς αυτό. Οτι δηλαδή ο ερχομός των καλύτερων αυτών ημερών συνεχώς αναβάλλεται. Πότε με τη σοβαρή εμπλοκή στο Βrexit, πότε με την απειλή διάσπασης στην Ισπανία, πότε με την αναβίωση των αυτονομιστικών κινημάτων στην Ιταλία και αλλού, πότε με τη δυναμική επανεμφάνιση των εθνολαϊκιστών (τη στιγμή που το φαινόμενο αυτό είχε φανεί ότι εκλείπει), πότε με τις συνεχώς αυξανόμενες προσφυγικές ροές από τη Μέση Ανατολή και από την Αφρική, με την Τουρκία να απομακρύνεται από τις συμμαχικές της υποχρεώσεις και να επιδιώκει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όλα αυτά τη στιγμή που συνεχίζονται στη Γερμανία οι άκαρπες διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, στερώντας από το Βερολίνο τη δυνατότητα να αναλάβει μαζί με το Παρίσι την πρωτοβουλία για την έξοδο από το σημερινό ευρωπαϊκό αδιέξοδο.

Και ενώ ο απερίγραπτος Ντόναλντ Τραμπ απευθύνει χυδαίες ύβρεις σε όσους πολιτικούς από το ίδιο του το κόμμα τον επικρίνουν, οδηγώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες στην αποσύνθεση, η Κίνα, με την ολοκλήρωση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΚ, θέτει πλέον τις βάσεις, στηριζόμενη σε μια θεαματική οικονομική ανάπτυξη, για την προώθηση των γεωπολιτικών της σχεδίων στρατηγικής υπεροχής στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας και της Αφρικής, σε ανταγωνισμό με τις αντίστοιχες ευρωατλαντικές βλέψεις. Για να μη μιλήσουμε για τη Ρωσία του Πούτιν, η οποία σε συνεργασία με την Τουρκία του Ερντογάν (ο οποίος έχει ήδη έλθει σε ρήξη με την Ουάσιγκτον λόγω του Κουρδικού) επιδιώκει την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ και την αύξηση της επιρροής της στη Μέση Ανατολή, εν όψει της αναδιανομής των ζωνών επιρροής που σηματοδοτεί η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους.