Εκείνος ζωγράφισε το δικό του «Μέλλον» και εκθέτει τις σκέψεις του στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Αλλά πιστεύει ότι και το μέλλον μας το ζωγραφίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αρκετά ρηξικέλευθη άποψη, αλήθεια, σε μια απαισιόδοξη εποχή που το μέλλον σημαίνει μια ζοφερή εικόνα. Αλλά πάντα κρύβει μέσα του την ελπίδα. Οπως και οι ζωγραφιές του «Μέλλοντος» του Χρήστου Κεχαγιόγλου. Είναι κατά κάποιον τρόπο ολική επαναφορά στην αθωότητα της ζωγραφικής –όταν είχε τη δυνατότητα να μιλήσει για τα πλέον στενάχωρα πράγματα με τον πιο ωραίο τρόπο –ή και πράξη αντίστασης στο πνεύμα της εποχής.
Στην έκθεση θα υπάρχει και μια εγκατάσταση, ένας ταξιδιώτης με τη μεγάλη βαλίτσα του. Τι έχει μέσα; «Φέρνουμε μήνυμα από το μέλλον» λέει ο ζωγράφος. «Δηλαδή ποιο μέλλον; Από το κομμάτι ενός κύκλου. Εκείνου που έρχεται και ξανάρχεται. Που σημαίνει ότι ο κόσμος ξαναγυρίζει στις μεγάλες του σταθερές. Οταν σήμερα ακούει κανείς τον τίτλο «Μέλλον» έχει κάτι ζοφερό στον νου του. Ενώ το πραγματικό μέλλον είναι η επάνοδος σε κάποιες σταθερές. Ξαναγυρίζεις εκεί που ήσουν. Ο άνθρωπος μπορεί να εξαφανιστεί, μπορεί να κάνει ένα εκατομμύριο ζημιές, αλλά ό,τι κι αν συμβεί, ο πλανήτης θα ξαναβρεί την ισορροπία του. Οι μεγάλες σταθερές, που είναι η γη και οι θάλασσές του, θα μείνουν εκεί που είναι. Γι’ αυτό τις ζωγραφίζω».
Μια σημαδεμένη και ιδιαίτερη πέτρα που θα υπάρχει στην έκθεση κουβαλάει συμβολικά τη μνήμη της γης. Ο ζωγράφος βλέπει τα πετρώματα σχεδόν σαν σκληρούς δίσκους που διασώζουν τη μνήμη από την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας μέχρι σήμερα, χαράγματα με μηνύματα από όλη την ηλικία της Γης. Και το βίντεο που παίζει σε μια οθόνη στη θέση του κεφαλιού της εγκατάστασης του ταξιδιώτη είναι αυτό. Τέτοιο είναι και το μέλλον, ένας σκληρός δίσκος με χαραγμένη επάνω του τη μνήμη του παρελθόντος. Κάτι, δηλαδή, πολύ πιο στέρεο και λιγότερο ανεξιχνίαστο. «Ακριβώς», λέει ο Χρήστος Κεχαγιόγλου, «έχει γραμμένα πάνω του κάποια πράγματα που πάνω σε αυτά θα είναι κτισμένο, υποχρεωτικά. Τα αρχέγονα κομμάτια της ύπαρξής μας, τα πουλιά, τα δένδρα, τα σπιτάκια, η θάλασσα, το φεγγάρι, αλλά και τα σύγχρονα, όπως το αυτοκίνητο, μπορεί να είναι κομμάτια του παζλ του μέλλοντός μας».
Ο ζωγράφος πιστεύει ότι ακόμα και αν καταστραφεί το ανθρώπινο είδος, ο πλανήτης θα επανέλθει στις μεγάλες σταθερές του. Σε μας εναπόκειται να τις εκτιμήσουμε και να τους δώσουμε τη βαρύτητα που τους αξίζει. Και αναλαμβάνει να το κάνει εκείνος με τη δική του ζωγραφική, που είναι κι αυτή μια επιστροφή στην ευχαρίστηση του βλέμματος. Και ειδικά σε δύσκολες εποχές, όπως είναι τώρα, οι άνθρωποι θέλουν να στέκονται μπροστά σε έργα που τους ευχαριστεί να τα βλέπουν. Το θαύμα της τέχνης είναι ότι έχει τη δυνατότητα να μιλήσει για τα πιο στενόχωρα πράγματα με τον πιο ωραίο τρόπο. Και να παρηγορεί. «Το παραμύθι της τέχνης είναι το πιο γοητευτικό» λέει ο ζωγράφος. «Εγώ αυτό αναζητώ. Είναι παρηγοριά, ξεκούραση, χαλάρωση. Δεν γίνεται να ζούμε συνεχώς μέσα σε ένταση. Και επιπλέον γίνεται η τέχνη ένας κοινός τόπος που μπορούμε να συναντηθούμε. Ξεκουράζει εσένα, αλλά ξεκουράζει και μένα. Με αφορμή το έργο βρισκόμαστε, σαν να πηγαίναμε σε ένα καφενείο».
Ο ζωγράφος πιστεύει ότι βάζοντας ένα έργο στο σπίτι σου είναι σαν να φιλοξενείς και να συγκατοικείς με έναν άλλον άνθρωπο. Και ο καθένας διαλέγει αυτόν που θέλει για συντροφιά. Η ζωγραφική μπορεί να είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη, αλλά πρέπει να συντρέχει τον άνθρωπο. Να τον βοηθά. Οταν βλέπεις το έργο, να αισθάνεσαι ότι κάποιος σου χτυπά την πλάτη: «Το έργο είναι ένας ζωντανός οργανισμός στην κυριολεξία. Καθημερινά είναι διαφορετικό. Δισεκατομμύρια αποχρώσεων συνθέτουν μια απέραντη ποικιλία αντιδράσεων στο φως. Υπάρχει συνεχώς μια ρευστότητα που έχει να κάνει με το μάτι σου και την ευαισθησία του δημιουργού και του θεατή, και με τη διάθεσή τους. Και το μέλλον έχει ρευστότητα και γι’ αυτό τα έργα της σειράς που θα εκτεθούν τείνουν να γίνουν μονοχρωματικά, δηλαδή τα χρώματα γίνονται πιο ρευστά».
Επαναφορά της αθωότητας της ζωγραφικής και της ευχαρίστησης του βλέμματος είναι κατά κάποιον τρόπο μια αντίσταση στην εποχή. «Οντως είναι πραγματική αντίσταση η λειτουργία της ζωγραφικής. Αν συναποφασίσουμε όλοι ότι το μέλλον μας είναι ζοφερό, θα είναι όντως ζοφερό. Εάν συναποφασίσουμε όλοι ότι δεν θα είναι ζοφερό, δεν θα είναι ζοφερό. Δεν εννοώ να οραματιστούμε γενικώς και αορίστως, αλλά να πάρουμε μια απόφαση ότι το μέλλον δεν θα είναι ζοφερό. Αυτό που κάνουμε με τη ζωγραφική είναι να απλώνουμε τη γνώση μας, την επαφή μας με τις άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας, αυτές που δεν βλέπουμε. Μπορούμε και ανοίγουμε κάποιες πόρτες που είναι μεν πραγματικότητα, αλλά δεν είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε πραγματικότητα. Είναι δηλαδή άλλες διαστάσεις της πραγματικότητας, καθώς είναι πολυδιάστατη όπως και η τέχνη. Εμπεριέχει πράγματα που έχουν να κάνουν με τη μνήμη, την ιστορία, το συναίσθημα, συνδέσεις πολύ βαθιές με τα πράγματα. Με τη ζωγραφική συμβαίνει μια εμβάθυνση και ανοίγουν πόρτες σε όλες αυτές τις διαστάσεις που η ζωγραφική μπορεί να τις κάνει ορατές».
Πού και πότε
Η έκθεση «Μέλλον» του Χρήστου Κεχαγιόγλου παρουσιάζεται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (πλατεία Κολωνακίου 20) και θα διαρκέσει έως τις 18 Νοεμβρίου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
