Ηγέτης είναι κάποιος που «μοιράζει ελπίδα», έλεγε ο Ναπολέων. Στις μέρες μας «μείναμε από ελπίδα» το 90% του πληθυσμού εκφράζει την απογοήτευσή του». «Ζητείται ελπίς» όπως έγραφε ο Α. Σαμαράκης.
Σε περιόδους κρίσης ο λαός ψάχνει κάμπου να «ακουμπήσει», κάπου να ανήκει, να πει την άποψή του, να εκτονώσει τα συναισθήματά του, να υπερασπισθεί τα εισοδήματά του και τα δικαιώματά του. Να αναγνωρισθεί η ιδιαιτερότητά του.
Οι ηγέτες αφουγκράζονται τις κοινωνικές διεργασίες και είτε εκμεταλλεύονται τον «πόνο» και τις ανάγκες, για την εξουσία και τις επόμενες εκλογές, είτε σηματοδοτούν ένα ρεαλιστικό όραμα για τις επόμενες γενιές. Η ελπίδα και τα μηνύματα που επικοινωνούν οι ηγέτες έχουν κύρια δύο όψεις την αρνητική και τη θετική.
Σε μεταβατικές περιόδους και τα δύο αυτά στοιχεία παίρνουν θηριώδεις διαστάσεις:Η αρνητική όψη έχει άμεση σχέση με τα «κακώς κείμενα». Για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Οι πολιτικοί αντίπαλοι γίνονται εχθροί. Η ριζοσπαστική προσέγγιση της πραγματικότητας αναμετριέται με το «χρεωκοπημένο» πολιτικό σύστημα, τους κατέχοντες την εξουσία του χρήματος, τους «κομπιναδόρους» που απομυζούν το δημόσιο χώρο και σε τελευταία ανάλυση με όλα μαζί.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, η τρομοκρατία που απλώνεται σαν απειλητικό σύννεφο πάνω από τις πόλεις, αποτελούν νέα πεδία αντιπαράθεσης. Στη χώρα μας προστέθηκαν, από τα παραπάνω και «οι επάρατοι» δανειστές, το Δ.Ν.Τ., η Τρόικα και γενικά τα μνημόνια.
Η θετική όψη, όσο πιο ριζοσπαστική είναι η ελπίδα και τα μηνύματα, τόσο πιο θελκτικά – ελκυστικά γίνονται. Όποιος αρχηγός έχει ικανότητες και τα μέσα (ΜΜΕ – χρήμα να ανοίγει πόρτες) «εμπορεύεται» καλύτερα την ελπίδα και συσπειρώνει οπαδούς.
Από το 2010 μέχρι το 2015 ζήσαμε «θηριώδη» και «θορυβώδη» μηνύματα και ελπίδες για έναν υποσχόμενο μελλοντικά κόσμο κοντά στον «επίγειο» παράδεισο. (Μηνύματα όπως:Διαγράφονται με μια μονοκονδυλιά τα μνημόνια και τα δάνεια, αποπέμπονται οι δανειστές και η Τρόικα, η Ελλάδα βρίσκει την κυριαρχία της με την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.). Και οι υποσχέσεις χάιδευαν τα αυτιά ότι αφού γίνουν όλα αυτά, οι ανάγκες των πολιτών, ως δια μαγείας θα ικανοποιηθούν και η χώρα θα βρει την αξιοπρέπειά της!!!
Αυτά τα μηνύματα, ανέδειξε ο κ. Τσίπρας για να κερδίσει την εξουσία. Επικοινώνησε την ελπίδα με διάφορους συμβολισμούς προς όλα τα λαϊκά στρώματα με τρόπο ριζοσπαστικό, τόσο με την αρνητική όψη που αναφέραμε, όσο και με τη θετική όψη. Χάιδεψε τα αυτιά κάθε κοινωνικής ή εκκλησιαστικής εξουσίας. Από την επίσκεψη του Πάπα το 2014 στο Άγιο Όρος για προσευχή.
Στη συνέχεια αγκαλιά με τον Ιερώνυμο και ως Πρωθυπουργός στα Ιεροσόλυμα στον Πανάγιο Τάφο.Και βέβαια υποψήφιος της αριστεράς στην Ευρώπη, ως ριζοσπάστης, άθεος και «αγραβάτωτος». Οι συμβολισμοί αυτοί, συσπειρώνουν οπαδούς, αλλά και διαφορετικές πολιτικές ομάδες, πάνω από 13 συγκρότησαν το ριζοσπαστικό λόγο του κ. Τσίπρα στις εκλογές του 2015. Κήρυξε σκληρό πόλεμο με διχαστικό τρόπο στους πολιτικούς του αντιπάλους με τη ρήση: «να τελειώνουμε ή αυτοί ή εμείς». Καμιά συναίνεση, κανένας συμβιβασμός.
Αυτή ήταν η εικόνα που εξέπεμπε ο ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά και η ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή στα δεξιά. Βέβαια οι τελευταίοι με δικά τους παραπλήσια μηνύματα εξέφρασαν τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ.
Ο χρόνος κύλησε και από το 2015 μέχρι σήμερα όλα σχεδόν διαψεύσθηκαν. Χάθηκε η ελπίδα και σχεδόν το 90% του πληθυσμού δηλώνει απογοήτευση και αβεβαιότητα.
Στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που ηττήθηκε στρατηγικά κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης και εκλογής νέου ηγέτη.Συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να λέμε ότι υπάρχει μεγάλο «έλλειμμα ηγετών» στην Ε.Ε. και τη χώρα μας.
Αν ρίξουμε μια ματιά στις διεθνείς εξελίξεις θα παρατηρήσουμε ότι στις κοινοβουλευτικές – δυτικές δημοκρατίες σε περιόδους κρίσης,αναδεικνύονται νέοι ηγέτες από το πουθενά, όχι όμως τυχαία. Το κοινωνικό «καζάνι» που βράζει κάπου θα εκτονωθεί. Ο Τραμπ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ανατροπής. Η εξουσία του χρήματος ενάντια στο παλιό (ένοχο) πολιτικό σύστημα, έρχεται στο προσκήνιο στην πρώτη δημοκρατία του κόσμου με τρόπο «αντισυστημικό», με ριζοσπαστικές κριτικές για τα «κακώς κείμενα», με νέο πατριωτισμό (εθνικισμό) με ρατσιστικές ιδέες ενάντιαστα κύματα των μεταναστών και των προσφύγων.
Με παρόμοια μηνύματα και ελπίδες, η ακροδεξιά γιγαντώνεται, ως δύναμη εξουσίας και στην Ε.Ε. (Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία, Τσεχία κ.α.).
Αυτή η μεγάλη εικόνα επηρεάζει και τις δικές μας εξελίξεις, στην υπό κηδεμονία πατρίδα μας. Αφού όλα τα έχουμε πλέον δει, μπορούμε να συγκρίνουμε το «παλιό» και το «νέο», την «πρώτη φορά αριστερά» στην εξουσία και την προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων. Να κατανοήσουμε ότι οι μεγάλες αλλαγές που ζούμε, έχουν τη βάση τους στις πραγματικές συνθήκες (οικονομικές και κοινωνικές) που αλλάζουν. Η παγκοσμιοποίηση, η οικονομία της γνώσης, οι νέες τεχνολογίες διαμορφώνουν ένα νέο αχαρτογράφητο ακόμη νέο κόσμο. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον βρίσκεται σε εξέλιξη το εγχείρημα για το νέο ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης. Οι «ελπίδες» όπως αναφέραμε ξέφτισαν και ζούμε μια περίοδο συνεχιζόμενης παρακμής. Ο νέος αρχηγός με νέες ιδέες και όραμα, πρέπει να πείσει ότι υπάρχει θετικό και ρεαλιστικό όραμα για το αύριο.
Η εποχή των αρχηγών και της προσωποπαγούς εξουσίας, φαίνεται να μας αποχαιρετά προς το παρόν στον δημοκρατικό χώρο. Βέβαια, η οικογενειοκρατία και τα πολιτικά τζάκια είναι ακόμη ζωντανά στον κοινοβουλευτικό μας βίο. Η ενότητα και η συσπείρωση των δημοκρατικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, προβάλλει σήμερα ως πρωταρχική ανάγκη. Αυτό πιστεύω πρέπει να κατανοήσουν οι υποψήφιοι αρχηγοί για τον νέο φορέα. Η δύναμη του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί κυρίαρχα από τη συμμετοχή του λαού.
Οι υποψήφιοι πρέπει να «μοιρασθούν ελπίδα και οράματα» με τον λαό. Να εκπέμψουν ένα νέο «πολιτικό στίγμα», ρεαλισμού, λογικής, προόδου, σταθερότητας και βεβαιότητας για το μέλλον της χώρας. Η αρνητική όψη της ελπίδας του νέου ηγέτη,πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Δεν αρκείγια επικοινωνιακούς λόγους να αναδεικνύονται οι «αυταπάτες» και οι ιδεοληψίες της σημερινής διακυβέρνησης. Δεν φθάνει να σχολιάζονται οι «κωλοτούμπες» της κυβέρνησης,να σχολιάζονται οι έπαινοι του Αλέξη στα αυτιά του Τραμπ και της Λαγκάρντ. Οι πολίτες αναζητούν θετικά μηνύματα για το αύριο. Για την παραγωγή και τις θέσεις εργασίας. Για το κράτος που προστατεύει τους πολίτες και δεν τους κυνηγάει με τους φόρους και τη λιτότητα.
Ο λαός έχει ανάγκη από «ελπίδα» που να στέκεται στην πραγματικότητα και τα μηνύματα να είναι ρεαλιστικά. Οι προσωπικές ικανότητες και τα χαρίσματα του κάθε υποψηφίου, σίγουρα θα επηρεάσουν θετικά το εγχείρημα. Η δύναμη των λέξεων και του λόγου, η γλώσσα του σώματος, η αυτοπεποίθηση, ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία αυτού του τόπου, είναι σημαντικά στοιχεία σ’ αυτό τον αγώνα. Να πιστέψουμε πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι ότι μπορούμε με τη συμμετοχή και τη δράση μας να σταματήσουμετον κατήφορο της λιτότητας, της ισοπέδωσης των μισθών και συντάξεων προς τα κάτω. Να φρενάρουμε τη φοροεπιδρομή του κράτους. Να κάνουμε φιλόξενο το επιχειρηματικό περιβάλλον για ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Να κάνουμε το κράτος προστάτη των πολιτών και όχι εχθρό που ξεχωρίζει τον λαό σε «δικούς μας» και σε «ξένους».
Η σημειολογία του νέου ηγέτη, μπορεί να δώσει και πάλι περιεχόμενο στην ελπίδα. Ο Μακρόν από το πουθενά, συγκέντρωσε πολίτες από όλο το πολιτικό – ευρωπαϊκό τόξο με μήνυμα «ήρθα για να αλλάξω τη χώρα και την Ευρώπη».
Οι μεταμορφώσεις της σημερινής διακυβέρνησης (το τέλος της «αυταπάτης» και της ιδεοληψίας) γκρέμισαν το ιδεολογικό και προγραμματικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνουν πίσω ένα μεγάλο πολιτικό κενό εκπροσώπησης των πολιτών. Η δεξιά έχει πιάσει «ταβάνι». Ένα μεγάλο πλήθος του λαού (ίσως και το 50%) αδιαφορεί για τα δημόσια πράγματα. Είναι ιδιαίτερα απογοητευμένο από την πολιτική κατάσταση.
Είναι μια καλή συγκυρία, ανάγκη θα έλεγα για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Η συμμετοχή του κάθε πολίτη θα προσδιορίσει τις εξελίξεις.
Ο τόπος έχει ανάγκη από ηγεσία που να εμπνέει σιγουριά, ασφάλεια, σταθερότητα και βεβαιότητα για το μέλλον.
