Η μάχη του φύλου

Εχω μόλις φτάσει στο ιατρείο του Στρατή Γαβριήλ για το ρεπορτάζ, και όπως μπαίνω στο γραφείο του γιατρού, βλέπω πίσω του έναν χαμογελαστό νεαρό. «Ειδικευόμενος μάλλον» σκέφτομαι. Πάνω στη χειραψία, ο πλαστικός χειρουργός γυρίζει προς τον νεαρό. «Αυτός είναι ο Πέτρος που θα σου μιλήσει για το ρεπορτάζ» μου λέει. Τον κοιτάζω σαν να αστειεύεται –το θέμα μας είναι οι τρανσέξουαλ. Ο γιατρός όμως είναι απόλυτα σοβαρός. «Μα… δεν μοιάζει καθόλου με κορίτσι» λέω αυθόρμητα και το μετανιώνω επιτόπου. «Δεν μπορούσες να μου κάνεις καλύτερο κομπλιμέντο!» κάνει ο Πέτρος και γελάει πλατιά. «Και πού να δεις την Ελένη που θα έρθει αργότερα!» συμπληρώνει ο γιατρός. «Αυτή κι αν δεν μοιάζει με αγόρι».

Στα ρεπορτάζ συνήθως υπάρχει αμηχανία στην αρχή. Σε αυτό το ρεπορτάζ, απλώς καθόμαστε στο γραφείο του γιατρού και μιλάμε. Ο Πέτρος, στα 21 του, ξαναδίνει εφέτος Πανελλαδικές, γιατί θέλει να γίνει και εκείνος χειρουργός –«να βοηθάω ανθρώπους, όπως βοήθησε εμένα ο γιατρός στα 18 μου». Ολα αυτά τα λέει πρώτη φορά σε κάποιον ξένο, αλλά στον εαυτό του τα έχει πει χίλιες φορές. Τον ρωτάω για την εγχείρηση και περιμένω να μου πει για τον πόνο, για τον φόβο τού να μην ξυπνήσεις. «Είναι λύτρωση η εγχείρηση!» κάνει. «Κοιτάς στον καθρέφτη κι επιτέλους βλέπεις κάτι που έχει νόημα».

Η Ελένη, μια εντυπωσιακή κοπέλα με μακριά μαύρα μαλλιά, μπαίνει στο ιατρείο. Χαιρετάει τον γιατρό και… «νοσοκόμος είσαι εσύ;» λέει στον Πέτρο. «Εγώ… είμαι το αντίθετο από σένα!» της απαντά αυτός. «Σοβαρά μιλάς;» την ακούω να ψελλίζει όπως τον κοιτάζει. «Σούπερ είσαι, απίστευτος!» και κάθεται δίπλα του. Η Ελένη μού λέει πως είναι 23 χρόνων και πως παντρεύτηκε πριν από έξι μήνες. «Την εγχείρηση την έκανα στα 17, υπέγραψαν οι γονείς μου ευτυχώς» σχολιάζει. «Και δεν φοβόσουν;». «Δηλαδή, τι χειρότερο να πάθω στο χειρουργείο;» απαντά. «Εγώ ήμουν αποφασισμένη. Αν πρέπει να πεθάνω, έλεγα, τουλάχιστον να πεθάνω γυναίκα. Αφού, θυμάμαι, με έπαιρναν οι νοσοκόμοι με το φορείο, και από μακριά στον διάδρομο φώναζα στους γονείς μου: «Μη στεναχωριέστε! Είμαι μια χαρά!»».

Τα χρόνια πριν, τα χρόνια μετά, και ανάμεσά τους το χειρουργείο, που σε περνάει απέναντι. Στο άλλο φύλο, λένε οι στρέιτ. Στο φύλο που ήσουν πάντα, λένε οι τρανς. Και τώρα; Ο Πέτρος γελάει. «Τώρα… είναι σαν να έχει περάσει ένα χέρι και να έχει σβήσει όλα τα παλιά, μαζί με το γυναικείο μου όνομα. Ο πατέρας μου συμπεριφέρεται σαν να είχε γιο από πάντα». Η Ελένη γελάει: «Ενα πρωί, τώρα πρόσφατα», λέει, «ήμασταν έξω με τη μητέρα μου. Περνάει λοιπόν μια γειτόνισσα και της λέει: «Ωραία κοπέλα η κόρη σας!». Και βλέπω εγώ με την άκρη του ματιού μου τη μαμά μου να με καμαρώνει! Το πιστεύεις;».

Πώς να το πιστέψεις με όλες αυτές τις φλασιές από το παρελθόν να παίζουν λούπα στο μυαλό σου; «Βλέπω στον ύπνο μου πως είμαι αγόρι ξανά» λέει η Ελένη, «και πετιέμαι κάθιδρη απ’ τον εφιάλτη». «Βλέπω το «Ευτυχισμένοι μαζί» σε επανάληψη» λέει ο Πέτρος, «και θυμάμαι πόσο δυστυχισμένος ήμουν όταν το έβλεπα πρώτη φορά».

Ο Πέτρος, μαθητής στο γυμνάσιο, χαμένος σε μια θάλασσα από λάθος ορμόνες. «Ολοι με περνούσαν για αγόρι, έβλεπαν ύστερα γυναικείο όνομα, κι εγώ τους έλεγα βλακείες: «Εχει γίνει λάθος, γράψαν λάθος όνομα», και τέτοια». Μια παιδική ηλικία διαρκής παρεξήγηση. «Αν ήξερες πόσο ξύλο έχω παίξει… Κάθε μέρα ξύλο. Μια φορά μού ‘φεραν τα παιδιά στο σχολείο και καλά το χαρτί του στρατού για να με κοροϊδέψουν, μια άλλη φορά με έσπρωξαν κι έπεσα απ’ τις σκάλες. Πήγα μετά στην πλατεία που ήξερα πως μαζεύονται. Είπα «θα φάω ξύλο, αλλά θα δώσω κιόλας». Καταλήξαμε να με δέρνουν δέκα, όλοι μαζί. Γύρισα σπίτι. Χάλια τα πλευρά μου, αλλά άντε να εξηγήσω στον πατέρα μου γιατί τσακώθηκα. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δεν είπα τίποτα».

Καθώς μιλάω με τον 27χρονο Κώστα την επομένη στο τηλέφωνο, θυμάμαι ξανά τις ιστορίες του Πέτρου –ο Κώστας περιγράφει μια ακόμη πιο άγρια τρανς εφηβεία, σε σκόρπια καρέ απ’ την Τρίπολη των 00s. «Κοντά μαλλιά, αντρικά ρούχα… απ’ τα 13 και μετά ήμουν εγώ και το μηχανάκι μου. Ημουν άντρας στην εμφάνιση» λέει. «Εκείνη την εποχή έπεφτε πολύ ξύλο στο σχολείο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που το μισούσα. Ηταν που μπήκα στην εφηβεία και είχα κοπέλα. Η Τρίπολη, ξέρεις, είναι κλειστή κοινωνία. Φοβόμουν μην της πουν οι συμμαθητές μου για μένα. Θα ήταν έγκλημα να της το κάνω αυτό της κοπέλας, έτσι πιστεύω εγώ, και από τότε έτσι πίστευα. Οπότε, παράτησα το σχολείο στη Γ’ Γυμνασίου».

Ο Κώστας τώρα δουλεύει σε ταξί στην Τρίπολη και έχει εδώ και έξι μήνες ταυτότητα με ανδρικό όνομα. Μικρός ήταν από εκείνα τα «κακά» παιδιά, τα ανήσυχα. «Ούτε οργισμένος ήμουνα, ούτε κατάθλιψη είχα» μου εξηγεί. «Αλλά δεν γούσταρα σε κανέναν να εξηγήσω τι και πώς. Δεν θ’ άλλαζα τη ζωή μου για κανέναν, ούτε καν για τους γονείς μου. Μπορεί να μην ξέραμε τότε καλά-καλά τι είναι τρανς, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος: θα βρω τρόπο να χειρουργηθώ, να γίνω άντρας κανονικός».

Τον ρωτάω αν είχε σεξουαλική ζωή πριν από το χειρουργείο και κάνει μια μικρή παύση. «Πριν την εγχείρηση έκανα σεξ με όποιον τρόπο μπορούσα» λέει. Μου εξηγεί ότι η πιο σημαντική του σχέση ήταν από τα 14 έως τα 17 του, με μια κοπέλα έναν χρόνο πιο μικρή. «Απέφευγα διαρκώς το σεξ» λέει. «Προσπαθούσα να τη βλέπω πρωί, με φίλους, έξω απ’ το σπίτι… Ωσπου πέρασαν δέκα μήνες. Επρεπε κάπως να γίνει η πράξη. Κοίταξα να είναι βράδυ, να μην καταλάβει το κορίτσι. Μεγάλο ρίσκο –μέχρι και πρόβες έκανα μόνος μου! Αλλά ήμουν ο πρώτος της, ήταν μικρή, δεν ήξερε κι εκείνη. Οπότε κάπως έγινε. Δεν κατάλαβε τίποτα, και προχωρήσαμε».

Μέχρι σήμερα την αλήθεια ο Κώστας δεν την έχει πει ποτέ, σε κανένα κορίτσι –ούτε στην τωρινή του κοπέλα, κι ας έχει κάνει πια την εγχείρηση. «Δεν έχει τύχει, ή δεν θέλεις;». Τον ακούω που δυσκολεύεται. «Τι θέλω; Νομίζεις ξέρω κι εγώ τι θέλω; Αφού εγώ ούτε στον καθρέφτη μου δεν λέω την αλήθεια. Δεν ξέρω. Ισως κάποτε… Ισως αλλάξω, ίσως μπορέσω. Τώρα, πάντως, όχι. Τώρα με τίποτα. Τώρα δεν μπορώ να το πω».

Στον αντίποδα, η Ελένη. Που στο σχολείο ήθελε να το ξέρουν όλοι. «Δεν θα το πιστέψεις, αλλά σταμάτησε το bullying με το που τους το είπα!» λέει. «Πριν δεν ήξεραν τα παιδιά, «τι φάση;», έλεγαν, «αγόρι είναι ή ομοφυλόφιλος;». Οταν τους εξήγησα, όμως, κατάλαβαν. Και με στήριξαν κιόλας». Προσπαθώ να τη σκεφτώ πριν από τις ορμόνες, αλλά πώς να φανταστείς αυτή τη μελαχρινή κοπέλα να μοιάζει με αγόρι; «Μα… δεν έμοιαζα!» –η Ελένη γελάει. Απ’ τα 14 της, μου λέει, φορούσε κορσέ για να κάνει το σώμα της γυναικείο. Εβαζε φούστα και μπουστάκι από μέσα, κι από πάνω φόρμα και ζακέτα ανδρική για να μην καταλάβουν οι δικοί της. Και μόλις έβγαινε έξω, με δυο κινήσεις γινόταν κορίτσι.

Οι δικοί της δεν ρωτούσαν και η Ελένη δεν εξηγούσε. Μέχρι την ημέρα που η μητέρα της βρήκε άπειρα χαπάκια με γυναικείες ορμόνες τυλιγμένα μέσα σε ένα σουτιέν, στο συρτάρι του γιου της. «Απόγνωση». Η Ελένη σφίγγει τα χείλη. Μην ξέροντας τι άλλο να κάνουν, μου λέει, οι γονείς της την πήγαν σε έναν ψυχίατρο. «Μπήκαμε μέσα», περιγράφει, «και ο πατέρας μου κάνει στον ψυχίατρο: «Από ‘δώ ο γιος μας». Εγώ εν τω μεταξύ, κορίτσι κανονικό με μακρύ μαλλί. «Ποιος γιος σας;» του απαντάει ο ψυχίατρος. «Ελάτε μέσα, σας παρακαλώ, να τα πούμε». Και τους εξήγησε όλ’ αυτά που εγώ δεν μπορούσα. Και μ’ έναν μυστήριο τρόπο, όχι μόνο τα άκουσαν, αλλά τα κατάλαβαν κιόλας».

Είναι αυτό που δεν περιμένεις, κι όμως συμβαίνει. «Εμένα η μάνα μου τα έκανε όλα» λέει ο Κώστας. «Εκείνη δανείστηκε, εκείνη βρήκε λεφτά, εκείνη όλα. Εγώ ταξί δουλεύω, πού να τα βρω τα χρήματα; Χωρίς εκείνη, θα έψαχνα ακόμα πώς να κάνω την εγχείρηση». Αλλά, βέβαια, δεν είναι όλοι οι γονείς έτσι. Μερικοί χρειάζονται πιο πολύ χρόνο για να καταλάβουν.

«Μια φορά, στο γυμνάσιο», θυμάται ο Πέτρος, «πήγαμε για ποδόσφαιρο. Τελειώσαμε το ματς, έφυγαν τα άλλα παιδιά, κι όπως έμεινα εκεί, στη μέση της πλατείας, μου ήρθε ξαφνικά. Τι ευτυχία, σκέφτηκα, τι ανείπωτη χαρά θα ήταν να ξυπνούσα ένα πρωί και να ήμουνα ένα αγόρι σαν όλα τ’ άλλα».

Αυτό το πρωί ξημερώνει για τον Πέτρο κάθε ημέρα μετά την πρώτη εγχείρηση. «Αφαίρεσα το στήθος και είπα: «Δεν θα ξαναβάλω ποτέ μπλούζα!». Πέρασα ένα καλοκαίρι γυμνός από πάνω. Να, κοίτα!», μου λέει και σηκώνει ως τους ώμους το φούτερ του. Ενα φαρδύ ανδρικό στέρνο αποκαλύπτεται. «Αυτός είναι ο Πέτρος!» ακούω τον γιατρό να περηφανεύεται σαν να μιλάει για τον γιο του. «Εκείνο το πρώτο καλοκαίρι», λέει ο νεαρός, «ήταν το καλύτερο της ζωής μου».

Τον ρωτάω πώς ήταν τα καλοκαίρια πριν. «Το μπικίνι το μισούσα. Μπάνιο έκανα με μπλούζα και σορτσάκι. Ηθελα απελπισμένα ν’ αλλάξω. Ετσι άρχισα την τεστοστερόνη». Πρώτα ο Πέτρος πήγε μόνος του σε έναν ψυχίατρο –ήθελε να τα κάνει όλα νόμιμα, αλλά κόστιζε 80 ευρώ η επίσκεψη και έπρεπε να πηγαίνει τρεις ολόκληρους μήνες για να του δώσει ο γιατρός συνταγή να πάρει ορμόνες. «Δεν είχα λεφτά, δεν είχα κι επιλογή» λέει. «Μάζεψα το χαρτζιλίκι μου, παρήγγειλα απ’ το Internet την καλύτερη τεστοστερόνη που βρήκα, έφτιαξα δόσεις μόνος μου και ξεκίνησα». Τον ρωτάω για τους γονείς του. «Ιδέα δεν είχαν» μου λέει κοφτά. «Τσακωνόμασταν κάθε μέρα τότε. Μέχρι που κατάλαβαν πως ή θα το δεχτούν ή θα με χάσουν».

Ηταν στα 15 του, την εβδομάδα που ο Πέτρος είχε δώσει αίμα για να κάνει τεστ καρυότυπου, ψάχνοντας μέσα στην απελπισία του να βρει το χρωμόσωμα Υ κάπου μέσα του, να αποδείξει πως είναι άνδρας. «Ελεγα «θα φανεί εδώ πως είμαι αγόρι, δεν μπορεί». Οι γονείς μου μού είπαν, «εντάξει, αν βγει όπως λες θα το δεχτούμε, αλλά άμα βγει αρνητικό, θα πρέπει να αλλάξεις». Βγαίνει το τεστ και είναι αρνητικό –με δείχνει γυναίκα. Εκείνοι χαρούμενοι, εγώ κομμάτια. «Μα τι ν’ αλλάξω;» σκεφτόμουν. «Να αλλάξω να γίνω δέντρο;». Μια ολόκληρη εβδομάδα σκεφτόμουν ότι όσο μένω μαζί τους, θα βλέπουν πως δεν αλλάζω και θα τους κάνω δυστυχείς. Στο τέλος της εβδομάδας, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα απ’ το σπίτι».

Ακόμη και σήμερα ο Πέτρος δεν ξέρει πώς τον βρήκαν οι γονείς του, πώς τον εντόπισαν στο λιμάνι, μπροστά στο πλοίο που θα τον έπαιρνε για τον Πόρο. Ξέρει μόνο ότι είδε τον πατέρα του ξαφνικά μπροστά του, πως τον πλησίασε, τον έπιασε απ’ τον ώμο και του είπε: «Ελα τώρα, πάμε σπίτι». Και πως από τότε όλα άλλαξαν. Ή, περίπου όλα.

«Κατάλαβαν τότε πως το εννοώ. Αλλά πάντα μένει μια σκιά πίσω». Τον ρωτάω τι εννοεί, και χαμογελάει. «Ξέρεις πώς είναι», λέει, «να βγαίνεις απ’ το χειρουργείο της υστερεκτομής, να ‘χεις μείνει ο μισός, να πονάς φρικτά, αλλά να μη λες κουβέντα γιατί φοβάσαι μήπως ακούσουν οι γονείς σου που βογκάς και νομίσουν πως το μετάνιωσες;».

Η συνέντευξη τελειώνει, και όπως πηγαίνω προς την πόρτα, κοιτάζω πίσω και βλέπω τον Πέτρο και τον γιατρό να κάνουν μπρα ντε φερ πάνω σε ένα ξύλινο γραφείο και να γελάνε σαν μικρά παιδιά. Το χέρι του γιατρού ακουμπάει κάτω, αλλά δεν μοιάζει καθόλου να λυπάται που έχασε στο παιχνίδι. «Τι κάνετε εκεί, βρε;» ακούω την Ελένη να τους λέει με νάζι απ’ τον καναπέ. «Σαν παιδιά του σας έχει» τους λέω εγώ. «Σαν πατέρα τον έχω κι εγώ» απαντά ο Πέτρος. «Μ’ έκανε αυτό που πάντα ήμουν». Δε χρειάζεται παρά να δεις πώς κοιτάζει τον γιατρό η Ελένη για να καταλάβεις πως δεν είναι μόνο ο Πέτρος που νιώθει την ευγνωμοσύνη σαν συγγένεια.

Οπως φεύγω απ’ το γραφείο του πλαστικού χειρουργού, αφήνω πίσω μου δύο παιδιά που όλη τους τη ζωή ήταν βαθιά δυστυχισμένα, όμως τώρα πια είναι χαρούμενα. Τη χαρά τους την κέρδισαν δύσκολα, τόσο δύσκολα που ακόμη δεν μπορούν να την πιστέψουν καλά-καλά, και μάλλον γι’ αυτό ούτε τη φωνάζουν, ούτε και αφήνουν τα ξένα μάτια να την αντικρίσουν στις φωτογραφίες αυτού του περιοδικού. Ο κόσμος, βλέπετε, δεν αλλάζει με ένα νομοσχέδιο. Και την ευτυχία, την όποια ευτυχία εννοεί ο καθένας μας, δεν φτάνει μόνο να τη διεκδικείς. Πρέπει και να μπορείς να την αντέξεις.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δέχεται πως υπάρχει διαφορετική αντίληψη του φύλου σε κάποιους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχει νόημα να διορθώσουν το φύλο τους χειρουργικά. «Είναι τα άτομα στα οποία δεν ωριμάζει ο πυρήνας της σεξουαλικής διαφοροποίησης» εξηγεί ο πλαστικός χειρουργός Θεόδωρος Βουκύδης. «Στα δύο-τρία τους χρόνια, ξέρετε, τα παιδιά μιλούν σε ουδέτερο πρόσωπο για τον εαυτό τους, ασχέτως φύλου. Τα κορίτσια, που ωριμάζουν πιο γρήγορα, στο επόμενο στάδιο διαφοροποιούν το φύλο τους – ρωτούν, ας πούμε, “είμαι όμορφη σήμερα;”. Ομως σε κάποια άτομα, αγόρια ή κορίτσια, δεν ωριμάζει ο πυρήνας της σεξουαλικής διαφοροποίησης, και προκύπτει εσωτερική σύγχυση – παραμένουν ημιώριμα». Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι στην πορεία επιλέγουν να γίνουν τρανσέξουαλ. «Ομως, προσοχή!» λέει ο πλαστικός χειρουργός Στρατής Γαβριήλ. «Είναι άλλο πράγμα το ομοφυλόφιλο άτομο και άλλο η διεμφυλική οντότητα». Μέχρι κανείς να κατασταλάξει σε ποιαν κατηγορία ανήκει, χρειάζεται χρόνος.

Γι’ αυτό και κανένας από τους πλαστικούς χειρουργούς δεν συνιστά οριστικές αλλαγές στην εφηβεία. Οταν ρωτώ τον Θεόδωρο Βουκύδη για το νέο νομοσχέδιο που προβλέπει αλλαγή ονόματος στα 15 έτη χωρίς να προηγηθεί χειρουργείο, απαντά χωρίς περιστροφές: «Είναι πολύ νωρίς. Σκεφθείτε ένα κορίτσι που αλλάζει το όνομά του και το κάνει ανδρικό. Τι θα γίνει όταν θα το καλέσουν να πάει στον στρατό χωρίς να έχει κάνει εγχείρηση;». Αλλά και ο Στρατής Γαβριήλ είναι σαφής: «Το νομοσχέδιο αυτό έχει γραφτεί με πολύ μεγάλη προχειρότητα. Στα 15 του ένα παιδί μπορεί να ερωτευτεί, να το απορρίψουν, να αρχίσει να ψάχνεται σε πειραματισμούς, και να σκεφθεί: “Λοιπόν, ίσως και να είμαι γκέι”. Ομως είναι ακρωτηριασμός η αλλαγή ονόματος, σχεδόν σαν την εγχείρηση. Θέλουν καλή ψυχιατρική μελέτη αυτά τα παιδιά. Δεν είναι το νομοσχέδιο το θέμα εδώ. Είναι να βρεις τη δική τους αλήθεια».
Ακόμη και ο Πέτρος, ο οποίος στα 21 του έχει ολοκληρώσει την αλλαγή φύλου, έχει την ίδια γνώμη: «Καθένας είναι ξεχωριστός. Αλλά για μένα στα 15 είναι πολύ νωρίς για να μπεις στο χειρουργείο. Γιατί αν κάνει λάθος, αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό».

«Εγώ έχω φρενάρει ανθρώπους ακόμα και αν έχουν χαρτί από ψυχίατρο» λέει ο πλαστικός χειρουργός Στρατής Γαβριήλ. «Αν καταλάβω πως δεν είναι σωστό να εγχειριστούν, πως δεν είναι γι’ αυτούς, τους καθυστερώ όσο μπορώ. Τους λέω: “Θα πάμε με το γράμμα του νόμου, θα πάρεις δύο χρόνια ορμόνες πρώτα, και μετά όλα τ’ άλλα”. Γιατί βλέπω πως δεν είναι διεμφυλικοί, και όσο κι αν με πιέζουν, αν κάνω την εγχείρηση θα τους καταστρέψω».

Μόνο η εμπειρία μπορεί να βοηθήσει τον χειρουργό να διακρίνει ποιος πραγματικά χρειάζεται επέμβαση και ποιος είναι απλώς μπερδεμένος. «Ενας τρόπος είναι να ρωτήσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου αν είχε ποτέ σεξουαλικές σχέσεις» λέει ο πλαστικός χειρουργός Θεόδωρος Βουκύδης – γιατί οι πιο πολλοί τρανσέξουαλ δεν κάνουν έρωτα προτού εγχειριστούν». Οπως, ας πούμε, η Ελένη και ο Πέτρος. «Πώς δηλαδή να έκανα έρωτα πριν από την εγχείρηση;» λέει η Ελένη. «Τι υποτίθεται πως θα έλεγα στο αγόρι όταν έβλεπε τα γεννητικά μου όργανα; Και πώς θα με κοιτούσε μετά, που θα ήξερε τα πάντα;». Ο Πέτρος δίπλα της σηκώνει τους ώμους. «Εδώ προτού εγχειριστείς ούτε εσύ ο ίδιος δεν θες να βλέπεις τα γεννητικά σου όργανα. Εγώ έκανα μπάνιο και έλεγα “άντε να τελειώνουμε, να ντυθώ”. Οπότε, πώς να δείξω το σώμα μου σε κάποια κοπέλα, και μάλιστα σε μια κοπέλα που μου αρέσει;».

Οπως λέει και ο κ. Βουκύδης, «όταν μιλάμε για συνειδητοποιημένα άτομα, δεν υπάρχουν μόδες, μόνο ανάγκη. Στα ιατρεία μας πάντα το ίδιο ποσοστό ανθρώπων θα επιζητεί την εγχείρηση. Ερχονται σε νεότερες ηλικίες τώρα, συνήθως στα 25-26, γιατί καταρρέει το ταμπού, αλλά το ποσοστό παραμένει το ίδιο. Δεν παίζει ρόλο σε αυτό κανένα νομοσχέδιο. Είναι καθαρά ιατρικό το θέμα». Από τους ανθρώπους που περνούν την πόρτα του ιατρείου του για να επαναπροσδιορίσουν το φύλο τους, το 60%-70% έχουν ήδη ανδρική ή αντίστοιχα γυναικεία εμφάνιση, και ας μην έχουν κάνει καμία επέμβαση. «Αυτοί οι άνθρωποι με τις απαραίτητες πλαστικές επεμβάσεις μπορούν να αλλάξουν το σώμα τους τόσο δραστικά και απόλυτα που κανένας δεν θα υποψιάζεται πως κάποτε ανήκαν σε διαφορετικό φύλο».
Αλλά, βέβαια, υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση. «Πολλές φορές έρχομαι σε δύσκολη θέση» λέει ο κ. Βουκύδης.

«Εμφανίζεται, ας πούμε, ένα αγόρι βαμμένο σαν κορίτσι, που όμως είναι ξεκάθαρα αρσενικό, και έχει τη μάνα του μαζί. Η μάνα, είναι εμφανές για εμένα, κρατά τον γιο της απ’ το χέρι, όχι την κόρη της. Κι όταν τους λέω: “Μόνο με χαρτί ψυχιάτρου μπορούμε να προχωρήσουμε” μου επιτίθενται και οι δύο. Γιατί ο γιος δεν είναι διεμφυλικός, αλλά έχει κάποιο θέμα ψυχιατρικής υφής. Η μητέρα, πάλι, δεν θέλει να πάει το παιδί της στον ψυχίατρο, μην της το βγάλει τρελό. Προτιμάει ο γιος της να είναι κορίτσι παρά ψυχασθενής».

Και έτσι, οι πλαστικοί αναγκάζονται να αποτρέψουν από την επέμβαση κατά μέσο όρο ένα στα πέντε άτομα. Αλλά ακόμα και για τους τρανσέξουαλ οι οποίοι ορθά ακολουθούν τη χειρουργική οδό, οι οποίοι περνούν μέχρι και τρία χρόνια στα κρεβάτια των νοσοκομείων καθώς ο επαναπροσδιορισμός φύλου απαιτεί μια μακρά και οδυνηρή σειρά από επεμβάσεις, πολλά προβλήματα παραμένουν άλυτα. Δεν είναι μόνο που το ελληνικό κράτος δεν δικαιολογεί τα χρήματα των εγχειρήσεων. «Το ξέρετε πως δεν υπάρχουν ανδρογόνα στα φαρμακεία;» μου λέει ο Κώστας, ο οποίος έκανε πριν από έξι μήνες την επέμβαση και τώρα πρέπει να παίρνει τεστοστερόνη καθημερινά. «Δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να πάρεις τις ορμόνες σου. Σου λένε απλώς “δεν έχουμε”, σαν να είναι ασπιρίνες που τους τελείωσαν. Σε αφήνουν στα μισά του δρόμου χωρίς ανδρικές ορμόνες, κι εσύ τρελαίνεσαι».

Μέσα στην απελπισία του, ο Κώστας αναγκάζεται να βασίζεται σε έναν γνωστό του, σεκιουριτά σε νυχτερινό μαγαζί, που του βρίσκει τεστοστερόνη από παράνομα, γυμναστηριακά κυκλώματα. «Πώς αλλιώς; Είναι κύρια ορμόνη, απαραίτητη» λέει. «Και να ξέρετε, υπάρχουν και πολύ χειρότερα: ένας φίλος μου έχει απόθεμα από τεστοστερόνη που όμως έχει λήξει. Και τι να κάνει; Παίρνει τα ληγμένα! Αντί για 40 mg βάζει στη δόση το διπλό, 80 mg, για να τον “πιάσει”. Σαν πειραματόζωο, καταλάβατε;».