Oταν ήμουν παιδί έβλεπα όνειρα με αιματοβαμμένους κλόουν που παραμόνευαν πίσω από τις πόρτες –αυτό χρόνια προτού μού κλέψει ο Στίβεν Κινγκ τον εφιάλτη για να θησαυρίσει κυκλοφορώντας το «Αυτό». Τώρα που μεγάλωσα, μπορεί τα αποτρόπαια πλάσματα της φαντασίας να μη με προτιμούν (πρέπει να πιστεύεις σε αυτά για να σε επισκέπτονται), αλλά οι εφιάλτες μου εξακολουθούν να είναι το ίδιο αγχωτικοί. Τις προάλλες είδα πως ήμουν σερβιτόρος σε τραπέζι κηδείας. Επρεπε να εξυπηρετήσω 600 άτομα. Οι παρευρισκόμενοι ήταν συνάδελφοι, οι οποίοι με γνώριζαν ως δημοσιογράφο και θα με έβλεπαν για πρώτη φορά (έκπληξη!) ως γκαρσόνι. Δεν χρειάζεται, υποθέτω, να διευκρινίσω πως δεν υποτιμώ το επάγγελμα του σερβιτόρου… Μάλλον χρειάζεται, γιατί στην εποχή της πολιτικής ορθότητας πρέπει να προσέχεις τα πάντα προκειμένου να μη χαρακτηριστείς εχθρός του λαού, φαντασμένος, ρατσιστής κ.λπ.
Λοιπόν, δεν έχω τίποτα με τους σερβιτόρους, θεωρώ πως κάνουν ένα δύσκολο επάγγελμα, αλλά στο όνειρό μου δεν ένιωθα άνετα που ήμουν υποχρεωμένος να σερβίρω συναδέλφους. Μπήκα με άγχος στην αίθουσα βαστώντας έναν τεράστιο δίσκο με πιάτα. Ολοι γύρισαν, με κοίταξαν και άρχισαν να γελάνε. Εγώ, κατακόκκινος από ντροπή, άρχισα να κάνω ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα τραπέζια προσπαθώντας να ισορροπήσω τον δίσκο, ενώ από τα πιάτα κυλούσαν κεφτεδάκια –δεν θα ήταν πιο εύκολο για τους επαγγελματίες σερβιτόρους-ισορροπιστές αν οι κεφτέδες ήταν φτιαγμένοι σε σχήμα κύβου ώστε να κάθονται στο πιάτο; Κυλούσαν λοιπόν τα ολοστρόγγυλα κεφτεδάκια, πάταγα πάνω τους και γλιστρούσα, οι συνάδελφοι με έδειχναν και γελούσαν, ένας (δεν θα αποκαλύψω ποιος, αλλά του το φυλάω) πήρε το βάζο που βρισκόταν στο τραπέζι του και άδειασε όλο το περιεχόμενό του –λευκά άνθη και κρύο νερό –στο κεφάλι μου. Bullying! Ξύπνησα κάθιδρος.
Είχα τρομάξει όπως εκείνα τα χρόνια που δεχόμουν μεταμεσονύκτιες επισκέψεις από το «Αυτό». «Αν δεις πως εργάζεσαι ως σερβιτόρος σε ζαχαροπλαστείο σημαίνει πως θα κάνεις επικερδείς γνωριμίες» με πληροφόρησε η Αννα, «το λέει ο «Oνειροκρίτης»» –ναι, προς μεγάλη μου έκπληξη έχει ονειροκρίτη. «Eγώ όμως ήμουν σερβιτόρος σε κηδεία». «Αυτή την περίπτωση δεν την αναφέρει. Σε κηδεία; Πώς σου ήρθε;». «Υποσυνείδητα». «Επίσης, αν δεις ζυγαριά…». «Σημαίνει πως θα παχύνω». «Οχι, πως θα μαλώσεις με κάποιον». «Με κάποιον παχύ». «Οχι, δεν έχουν σημασία τα κιλά!». «Τότε γιατί ζυγαριά και όχι π.χ. μεζούρα;». «Δεν ξέρω, αλλά και τα όνειρα με τη μεζούρα τα εξηγεί το βιβλίο: δείχνουν ότι συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους και ανησυχείς μήπως υστερείς». «Ακούγεται λογικό. Τι σημαίνουν οι κεφτέδες που κυλάνε;». Πήγε στο γράμμα κάπα: «Κεφτέδες: αν τους τρώμε είναι προμήνυμα θλίψης. Εκτός αν τους δίνουμε εμείς σε κάποιον άλλον». «Εγώ τους έδινα!». «Τότε θα έχεις σύντομα επιτυχίες στον ερωτικό τομέα, το λέει καθαρά». Περιμένω.
Στο μεταξύ, διάβασα άρθρο σύμφωνα με το οποίο –και δεν το λέει κάποιο μέντιουμ, αλλά αμερικανοί επιστήμονες –αν θέλεις να βρεις λύση στο πρόβλημά σου, προτού πας για ύπνο προσπάθησε να δημιουργήσεις μια σχετική εικόνα του στο μυαλό σου και όταν ξαπλώσεις άρχισε να τη σκέφτεσαι έντονα. Αποφάσισα να το δοκιμάσω: Ξάπλωσα εστιάζοντας στο πρόβλημα. Ονειρεύτηκα πως ήμουν σερβιτόρος. Πάλι! Αυτή τη φορά σε ταβέρνα γεμάτη κόσμο. Ετρεχα και δεν έφτανα. «Δεν υπάρχει υποκατηγορία «σερβιτόρος σε ταβέρνα» στον «Ονειροκρίτη»» είπε η Αννα. Ρώτησα έναν φίλο ψυχολόγο: «Αγχος, εκδηλώνεις το άγχος σου στον ύπνο σου», αποφάνθηκε, «είσαι μια πολύ συνηθισμένη περίπτωση».
Τουλάχιστον ας έβλεπα πως ήμουν σερβιτόρος σε εστιατόριο με αστέρι Michelin. Ή σε δεξίωση γάμου, σε κάτι χαρούμενο! «Αυτό, που βάζεις τα κουφέτα κάτω από το μαξιλάρι και ονειρεύεσαι ποιον θα παντρευτείς το δέχεται η επιστήμη;» ρώτησα τον ψυχολόγο. «Δοκίμασε», μου πρότεινε, μάλλον ενοχλημένος. Δεν είχα κουφέτα στο σπίτι. Επεσα για ύπνο με άδειο προσκεφάλι. Ονειρεύτηκα και πάλι πως ήμουν σερβιτόρος –τρίτη φορά μέσα μία εβδομάδα! Δούλευα σε κρουαζιερόπλοιο. Είχε φουρτούνα. Φορούσα μια γελοία στολή σαν αυτήν που φοράει ο Ηλιόπουλος όταν τραγουδάει με τη Βλαχοπούλου το «Δυο αδερφάκια είμαστε» και κυνηγούσα εκατοντάδες ατίθασους κεφτέδες στο κατάστρωμα. Δεν μπορεί, κάτι θέλει να μου πει το υπερπέραν! Θα διαβάσω το «Traumdeutung» («Ερμηνεία των ονείρων») του Φρόιντ ή ό,τι άλλο σχετικό. Θα αρχίσω να καταγράφω και να εξηγώ τα όνειρά μου. Ή μήπως να κόψω τους κεφτέδες;
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
