Το επταήμερο του Διόδωρου

Καλά περνάμε. Καλύτερα και από αυτούς στον Λευκό Οίκο που νομίζουν πως είναι τα αφεντικά της οικουμένης. Ακόμη και αν είναι, τι σημαίνει τελικά «να είσαι αφεντικό»; Τι παραπάνω απολαμβάνεις; Πόσες περισσότερες από εμένα τρούφες, φασιανούς, χαβιάρια, καμήλες μπορεί να απολαύσει; Πόσα κοστούμια μπορεί να έχει; Πόσο περισσότερο σεξ;

Διατάζει όμως, ε; Ενώ εγώ, τίποτα! Αυτή τη χαρά της διαταγής, της άσκησης δύναμης πάνω στον άλλον, δεν την κατάλαβα ποτέ, ημερολόγιό μου. Είμαι κυνική εκδοχή της επικούρειας στωικότητας.

Οχι ανθρώπους –ούτε καν τους απολύτως επικούρειους ελλειψοειδείς ζυμομύκητες δεν μπορώ να διατάξω, τους παρακολουθώ απλώς να απολαμβάνουν τα γλυκά σάκχαρα του σταφυλιού, να τα καταβροχθίζουν και μετά να αποπατούν οινόπνευμα και να πέρδονται διοξείδιο του άνθρακα –και επειδή αυτό είναι δηλητηριώδες, πρέπει να ανακατεύω τον μούστο να φεύγει, να συνεχίζουν οι ζυμομύκητες το διονυσιακό έργο τους. Οπως κάθε χρόνο, όπως αιώνες τώρα –τι λέω, εκατομμύρια χρόνια, ίσως και πριν ακόμη υπάρξουν άνθρωποι επί της Γης, ανταμώνανε σταφύλια και ζυμομύκητες –μόνο που δεν υπήρχε κάποιος να θαυμάσει το έργο τους.

l Εντάξει, θα ήταν πολύ ομορφότερο, αντί για ζυμομύκητες, να παρακολουθώ να συγκρούονται αστέρια νετρονίων, να βλέπω να εκτινάσσονται τρομερές χιλιόχρωμες λάμψεις, να κολυμπάω στα βαρυτικά κύματα που παράγονται, και τα κατέγραψαν, λέει, προ ημερών με ειδικά μηχανήματα, Ligo, κάπως έτσι. Πώς να είναι άραγε το να κολυμπάς σε βαρυτικά κύματα; Θα λεπταίνεις και θα παχαίνεις χωρίς να τρως;

Αν μπορούσα να φτιάξω στάσιμο βαρυτικό κύμα στη Γη, όποιος ήθελε να αδυνατίσει θα καθόταν μερικές ώρες στην κοιλιά του κύματος –και ωπ, λυγερός σαν κυπαρισσάκι θα γινόταν. Και αν ήθελε να γίνει σωματώδης, λίγες ώρες στην κορυφή του κύματος θα τον έκαναν γίγαντα. Πάμπλουτος θα γινόμουν, θα μου ζητούσαν δανεικά ο Τζορτζ Σόρος και ο Μπιλ Γκέιτς.

Φυσικά, θα ξεπλήρωνα και το χρέος της Ελλάδας, να μην αναγκάζεται ο καημένος ο πρωθυπουργός μας να ζητιανεύει εδώ και εκεί –δεν του αξίζει, τόσο έξυπνου ανθρώπου: διότι κάποτε λέγαμε πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων» και ο Αλέξης Τσίπρας έπαψε να είναι αντιαμερικανός.

Και τι δεν είπε στην Αμερική που πήγε: ο Ντόναλντ Τραμπ ενεργεί με τρόπο που «μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό», «οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις είναι στο καλύτερο επίπεδο από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» –βλέπεις, ου παντός πλειν εις Ουάσιγκτον, μόνο αν είσαι έξυπνος.

Φοβάμαι όμως πως ο Ντόναλντ Τραμπ βλέπει τον Πρωθυπουργό σαν έξυπνη μύγα που έκανε αρκετά γρήγορα αυτοκριτική μπροστά του, πριν χρειαστεί να πιάσει τη μυγοσκοτώστρα. Οχι ότι τον ενδιαφέρει ποια είναι η γνώμη του Αλέξη Τσίπρα για αυτόν, απλώς του αρέσει να αποδέχονται την υπέροχή του, να αναγνωρίζουν πως αυτός είναι το Alpha male, το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης, της περιοχής του, του πλανήτη δηλαδή· μπορεί και του Σύμπαντος.

l Είναι υπεύθυνος καταναλωτής ο Αλέξης Τσίπρας, πρέπει να το παραδεχθούμε: δεν αγοράζει τίποτα αν δεν το δοκιμάσει: πρώτα πέταξε με F16 και μετά έκανε την παραγγελία –και δεν καταλαβαίνω τη φασαρία για το αν θα δώσει 2,4 ή 1,1 δισεκατομμύρια για την ανακαίνισή τους: όπως έχει εξηγήσει ο Αλέκος Φλαμπουράρης, αέρας είναι όλα αυτά –πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.

l Φασαρία έγινε επίσης επειδή έφαγαν την καμήλα και έμεινε η ουρά –μα από καμήλα γίνεται ο καλύτερος παστουρμάς· και δικό του είναι το καραβάνι, ό,τι θέλει τις κάνει τις καμήλες. Την ουρά τη χάρισε στον Τραμπ να διώχνει τις έξυπνες μύγες αντί να τις σκοτώνει, είναι φιλόζωος ο Πρωθυπουργός –και προνοητικός.

l Εκείνο που με ανησυχεί εμένα είναι ότι, εκτός από τη Σούδα, θέλουν και το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας οι Αμερικανοί. Και τι θα γίνει ο Δήμος Ανδραβίδας – Κυλλήνης με πρωτεύουσα τα Λεχαινά, ιστορική πρωτεύουσα τη Βάρδα χωρίς αεροδρόμιο; Η Ανδραβίδα έχει και υπέροχα άλογα –να τους δώσουμε καλύτερα από αυτά, υπό τον όρο ότι δεν θα τα κάνουν παστουρμά;

«Πάμε να συναντήσουμε τους Ωριωνίδες;». Είναι μετεωρίτες του Οκτωβρίου, λιγότερο διάσημοι από τους Περσείδες του Αυγούστου, μας τους στέλνει ο αστερισμός του Ωρίωνα, μου εξήγησε ο Οδηγός της οδικής βοήθειας που με έφερε εδώ και με έκρυψε σε μυστικές συχνότητες του Πεδίου Επικοινωνίας –ήταν ο μόνος που κατάλαβε πόσο το είχα ανάγκη να εξαφανιστώ από προσώπου γης.

Πού να ανεβαίνουμε στο Κάστρο τώρα, το μόνο ύψωμα της περιοχής κατάλληλο για αστρονομικές παρατηρήσεις… είναι και η Ιζαμπώ εκεί, δεν θέλω… «Να τους συναντήσουμε, είπα· όχι να τους δούμε».

Δηλαδή; «Είναι Volvo το γερανοφόρο μου· αεροστεγής καμπίνα, 800 άλογα μηχανή. Θα πετάξουμε, σε πέντε λεπτά θα έχουμε βγει στο Διάστημα». Ουάου! Υπέροχη ιδέα! Σαν κουτές μύγες θα φαίνονται οι άνθρωποι από εκεί ψηλά –μήπως θα μπορούμε να πιάσουμε και να κατεβάσουμε κάτω μετεωρίτη, έναν από τους Ωριωνίδες; «Μα φυσικά! Ως οκτώ τόνους όμως, τόσο επιτρέπει η άδειά μου να φορτώνω στην πλατφόρμα –μη μας πιάσει κανένας τροχονόμος! Και υπό τον όρο ότι δεν θα πηγαίνουν πολύ γρήγορα, μη μας γράψουν».

Πρέπει να είναι πολύ πλούσιος ο Οδηγός για να φοβάται τόσο την Τροχαία –είναι τελικά πολύ αποτελεσματικό το «πόιντ σύστεμ Σπίρτζη»: όσο μεγαλύτερο εισόδημα έχεις, τόσο μεγαλύτερα πρόστιμα θα πληρώνεις. Μπορεί και περισσότερα από την αξία του αυτοκινήτου –εμείς οι πληβείοι όμως, τίποτα: δικαιούμαστε δωρεάν άρτον, θεάματα και παραβάσεις για να τους ψηφίζουμε.

Μήπως μπορούμε να πάμε και ως εκεί που έγινε η σύγκρουση των νετραστεριών; «Πέφτει λίγο μακριά… 130 εκατομμύρια έτη φωτός. Μπορούμε βέβαια να πάμε αμέσως αν πιάσουμε τη σωστή επικοινωνιακή συχνότητα… αλλά είναι λίγο δύσκολο… πολλά παράσιτα… κάπως σαν να πιάνεις ραδιοφωνικό σταθμό στα βραχέα –αλλά θα το καταφέρουμε και αυτό!».

Τέλεια! Φεύγουμε αμέσως.