Ξεκινώ με μια κοινοτοπία, που όμως έχει τη σημασία της. Οι χώρες δεν έχουν μόνιμους φίλους, έχουν μόνιμα συμφέροντα και το ζητούμενο κάθε φορά στο σκληρό αλλά συναρπαστικό παιχνίδι των διεθνών σχέσεων είναι κυρίως με ποια στρατηγική προσέρχεσαι και, βεβαίως, πώς εκμεταλλεύεσαι τη συγκυρία. Συνήθως κερδισμένες στη διεθνή σκακιέρα είναι οι χώρες που συνομιλούν με την Ιστορία, που δρουν με μακροπρόθεσμους στόχους, που ξέρουν να περιμένουν.
Νομίζω ότι θα αποτιμηθεί εν καιρώ η επίσκεψη Τσίπρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αργότερα θα καταλάβουμε εάν η θρυλούμενη αναβάθμιση, οικονομική και στρατιωτική, των σχέσεών μας με την υπερδύναμη είναι τόσο σημαντική αλλά κυρίως ωφέλιμη για την Ελλάδα.
Οι γκρίνιες της αντιπολίτευσης είναι σχετικώς κόσμιες, άλλωστε δεν ήταν και υποδειγματική πολιτική πρακτική να πληροφορηθεί πρώτο το αμερικανικό Κογκρέσο ότι αγοράζουμε αναβάθμιση κόστους περίπου 2,4 δισ. δολαρίων και μετά να γίνει γνωστό στους έλληνες βουλευτές. Εξαίρεση μόνο ο κ. Κουτσούμπας, του οποίου ο νους θόλωσε από τις αμερικανιές του Πρωθυπουργού και παρομοίωσε τα οφέλη της επίσκεψης με φιλοδώρημα που δίνει κάποιος σε οριεντάλ χορεύτρια. Το δεύτερο σκέλος της παρομοίωσης μάλιστα είναι ιδιαιτέρως ασυνήθιστο για το πολιτικώς ορθό ΚΚΕ, ελαφρώς σεξιστικό και απολύτως άκομψο για τον έλληνα πρωθυπουργό.
Ο κ. Τσίπρας ενέταξε και το ταξίδι αυτό στο αφήγημα της επιτυχημένης κυβέρνησης που βγάζει την κατεστραμμένη χώρα από την ύφεση, την οδηγεί στον παράδεισο των επενδύσεων, και την εγκαθιστά ως και στα σαλόνια της υπερδύναμης. Καμάρωνε όταν έλεγε ότι οι σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι επί των ημερών του οι καλύτερες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που επισκέπτεται τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και δηλώνει ότι μοιράζεται μαζί του κοινές αξίες. Ποιες ακριβώς αξίες άραγε μοιράζεται ο κ. Τσίπρας, ένας ηγέτης χώρας που μετέχει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέχρι πρότινος ριζοσπάστης αριστερός, έστω όψιμος σοσιαλδημοκράτης; Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να τις απαριθμούσε. Δεν κατέφυγε ο έλληνας πρωθυπουργός στη στερεοτυπική ασφάλεια της διπλωματικής γλώσσας, παρασύρθηκε σε αυτοσχεδιασμούς. Φαντάζομαι ότι τα επιτελεία των κόκκινων επικοινωνιολόγων θα έχουν σηκώσει τα μανίκια για να εφεύρουν τρόπους να απαλυνθούν οι εντυπώσεις από την απάντηση-ύμνο προς τον αμερικανό πρόεδρο, κατά τη συνέντευξη Τύπου. Οταν ρωτήθηκε για την παλιά του θέση «εάν εκλεγεί ο Τραμπ θα μας βρει κακό», εξομολογήθηκε σε εκατομμύρια τηλεθεατές ότι «ο πρόεδρος μοιάζει σε κάποιες πολιτικές απόψεις διαβολικός, αλλά τελικά ό,τι κάνει το κάνει για καλό»!
Στην Κούβα ήταν με τον Φιντέλ, στον Λευκό Οίκο με τον Τραμπ, στην Ομόνοια φώναζε «go back» στη μαντάμ Μέρκελ, μετά έσταζε μέλι, το ΔΝΤ το καταριόμασταν, μετά το παρακαλούσαμε να πάρει μέρος στο πρόγραμμα. Οι κωλοτούμπες και τα ξεσκονίσματα στους ισχυρούς είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: εξουσία πάση θυσία. Και αυτή είναι η καλή εκδοχή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
