Μιλήστε μου για την παράσταση «Ουγκώ: μια Ουτοπία» σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, στην οποία πρωταγωνιστείτε.
«H παράσταση μού σύστησε και εμένα έναν Ουγκώ λίγο άγνωστο. Γιατί τον ήξερα ως τον κλασικό συγγραφέα των «Aθλίων» και της «Παναγίας των Παρισίων». Ηταν όμως ο πρώτος που οραματίστηκε μια ευρωπαϊκή ένωση των λαών. Ετσι, με αφορμή τον «Υμνο στην Ενωμένη Ευρώπη» που έγραψε καταδικάζοντας τη συγκεντρωτική πολιτική των ευρωπαίων βασιλιάδων, αλλά και άλλα κείμενα, δημιουργήθηκε αυτή η σκηνική σύνθεση που παρουσιάζουμε. Οι σκέψεις του με συγκίνησαν και επάνω τους ακούμπησα. Γιατί σε αυτή την παράσταση δεν είχα να αντιμετωπίσω ένα κείμενο, έναν χαρακτήρα, αλλά ένα συνεχές αίτημα».
Τι εννοείτε;
«Πρόκειται για ένα αντιπολεμικό μανιφέστο που μπορεί να συνδέεται με τα γεγονότα της εποχής εκείνης, αλλά τελικά αψηφά τον χρόνο. Μιλάει ουσιαστικά για τους οραματιστές που παλεύουν και κατακρημνίζονται. Ετσι δυστυχώς συμβαίνει, σαν η ιστορία να επαναλαμβάνεται».
Τι θα δούμε στη σκηνή;
«Πέντε ανθρώπους να δειπνούν, πέρα από τον χρόνο και τον τόπο. Σαν να βρίσκονται πάνω σε μια σχεδία και να αναλογίζονται τι πήγε στραβά και η ουτοπία παρέμεινε ουτοπία. Και την ίδια στιγμή προσπαθούν να αναγεννήσουν το όραμά τους. Γιατί η ελπίδα δεν έσβησε. Τουλάχιστον έτσι νομίζω».
Ζούμε σήμερα την αποτυχία της Ενωμένης Ευρώπης;
«Φαίνεται πως το πείραμα απέτυχε. Το όραμα μιας Ευρώπης ενωμένης, κυρίαρχης και δημοκρατικής μάλλον κινδυνεύει να χαθεί. Και μαζί χάνω και το κουράγιο μου. Μεγάλος αγώνας να ζεις αυτή την εποχή».
Τι είναι αυτό που σας τρομάζει;
«Η ίδια η πραγματικότητα. Είδα πρόσφατα βίντεο με σκηνές από την Καταλωνία. Ανθρώπους σαν και εμένα, σαν και εσάς, σαν τη μαμά μου, να τους αρπάζουν, να τους ποδοπατούν. Γράφει ο Ουγκώ ότι η δημοκρατία σκεπάστηκε με αίμα από κομμένα κεφάλια και η Ευρώπη κουράστηκε να κοιτάζει. Και λες: «Να το! Συμβαίνει σήμερα, στην πολιτισμένη γηραιά ήπειρο, το 2017″».
Το θέατρο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
«Μπορεί να σου βγάλει τον χειρότερό σου εαυτό, να μην καταλαγιάσει κανέναν δαίμονά σου αλλά, αν θέλεις, γίνεται ένα πεδίο άσκησης ώστε να ανακαλύψεις ό,τι καλό κρύβεις μέσα σου. Μια ευκαιρία είναι το θέατρο».
Πιστεύετε στον διαχωρισμό ανάμεσα σε «ποιοτικό» και «εμπορικό»;
«Εχοντας αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή του θεάτρου Εμπρός μπολιάστηκα με συγκεκριμένες απόψεις. Το να έκανες, για παράδειγμα, τότε τηλεόραση ήταν «αμάρτημα». Υπήρχε μια κοπέλα, θυμάμαι, η οποία αν δεν απατώμαι ήταν ανιψιά του ηθοποιού Γιώργου Κωνσταντίνου και εμφανίστηκε σε μια σκηνή ενός σίριαλ στο οποίο έπαιζε τότε ο θείος της. Οταν το ανακάλυψαν έφαγε μια κατσάδα! Ετσι ήταν τότε τα πράγματα. Ο διαχωρισμός ήταν πιο έντονος. Πλέον αυτό έχει κάπως ξεπεραστεί».
Πόσο εύκολο είναι να επιβιώνεις ως ηθοποιός στην Αθήνα του 2017;
«Το επάγγελμα του ηθοποιού ανέκαθεν φλέρταρε με την ανασφάλεια. Πάντα ήταν δύσκολο να ζήσεις από αυτή τη δουλειά. Απλώς μεγαλώνοντας μεγαλώνει και η ανασφάλειά μου. Για παράδειγμα, όταν πριν από 17 χρόνια δημιουργήσαμε την ομάδα ΟΠΕRA, το πώς θα βιοποριστώ από το θέατρο δεν ήταν προτεραιότητα. Ζούσα για τη χαρά της δημιουργίας».
Αλήθεια, εφέτος θα δούμε κάποια δουλειά από την ομάδα ΟΠΕRA;
«Θα καταπιαστούμε με τη μεταφορά του μυθιστορήματος «Πέδρο Πάραμο» του Χουάν Ρούλφο. Για πρώτη φορά δεν θα μας σκηνοθετήσει ο Θοδωρής Αμπαζής, ο οποίος θα γράψει μόνο τη μουσική, αλλά η Ελεάνα Τσίχλη».
Στην καθημερινότητά σας ποιοι είναι οι ήρωες σας;
«Ο σύζυγός μου. Δεν ανήκει στον χώρο, αλλά με έναν τρόπο μού δείχνει τον δρόμο».
* «Ουγκώ: Μια Ουτοπία» (Ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ): Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (λεωφ. Συγγρού 107), στις 15, 21 και 22 Οκτωβρίου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
