Η επιστροφή της Εθνικής Ελλάδος

Τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν ξεκίνησε η περιπέτεια της εθνικής ομάδας στον όμιλο των προκριματικών του Μουντιάλ, λίγοι πίστευαν πως η ομάδα του Μίχαελ Σκίμπε θα έφτανε στα μπαράζ της ευρωπαϊκής ζώνης τερματίζοντας στη δεύτερη θέση πίσω από το πανίσχυρο Βέλγιο.

Η Εθνική μας ερχόταν από την καταστρεπτική διετία 2015-16, όταν και άλλαξε τρεις προπονητές: μπορεί ο Κώστας Τσάνας να ήταν απλά υπηρεσιακός, όμως ο Κλάουντιο Ρανιέρι και ο Σέρχιο Μαρκαριάν, κάνοντας συνολικά 53 κλήσεις(!) διεθνών, είχαν δημιουργήσει μόνο σύγχυση.

Ο νεοφερμένος Γερμανός Μίχαελ Σκίμπε, προσωπική επιλογή του τότε προέδρου της ΕΠΟ Γιώργου Γκιρτζίκη, αντιμετωπιζόταν με κάμποση δυσπιστία και σε κανέναν δεν έμοιαζε «νέος Ρεχάγκελ»: στον ίδιο τον Σκίμπε δεν αρέσει ο κολακευτικός πάντως χαρακτηρισμός. Ομως, κάποιες επιλογές του θυμίζουν τους καιρούς του μεγάλου Οθωνα.

Οπως οι συνεργάτες του τονίζουν, το πρώτο μέλημα του Γερμανού ήταν να φτιάξει ξανά μια ομάδα, δηλαδή να επιλέξει μια 18άδα ποδοσφαιριστών που να νιώσουν ότι η θέση τους σε αυτήν είναι εξασφαλισμένη ό,τι κι αν γίνει.

Περιθώρια για προσθαφαιρέσεις υπάρχουν πάντα, όμως ο σταθερός κορμός δημιουργήθηκε: στο τελευταίο ματς με αντίπαλο το Γιβραλτάρ υπήρχαν στην εικοσάδα παίκτες που στις ομάδες τους δεν αγωνίζονται ως βασικοί –ο Σκίμπε όμως τους στήριξε, όπως κάποτε έκανε ο Ρεχάγκελ με τα δικά του παιδιά. Ο Τζιόλης, ο Καρνέζης, ο Ταχτσίδης, ο Καπίνο, ο Τοροσίδης, ο Μανιάτης, ο Βέλλιος, ο Γιαννιώτας, ο ίδιος ο Μήτρογλου που ταλαιπωρείται από μικροτραυματισμούς, στις ομάδες τους δεν λογίζονται ως βασικοί: στην Εθνική όμως υπάρχουν πάντα.

Στη δημιουργία του γκρουπ έπαιξαν ρόλο και δύο γεγονότα που συνέβησαν πριν από την έναρξη των προκριματικών. Μια μίνι περιοδεία στην Αυστραλία βοήθησε ώστε οι παίκτες να ξαναπεράσουν κάμποσο χρόνο μεταξύ τους: όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να επιχειρήσουν μια δύσκολη καινούργια αρχή. Και μια νίκη στην Ολλανδία, η πρώτη στην ιστορία της Εθνικής, τον Αύγουστο του 2016, έδωσε στην ομάδα την πρέπουσα αυτοπεποίθηση: αρκούσε για να ξεχαστούν οι ήττες από τα Νησιά Φερόε και η αποτυχία στα προκριματικά του Euro του 2016.

Η Εθνική μας δεν έκανε θεαματικά πράγματα στον όμιλο των προκριματικών –η εικόνα της ήταν μάλλον αντιφατική. Νίκησε δύο φορές μόνο το αδύναμο Γιβραλτάρ και την Κύπρο (είχε μάλιστα την τύχη να τη βρει αδιάφορη και αποκλεισμένη στο δεύτερο ματς στη Λευκωσία…). Δεν κατάφερε να κερδίσει την Εσθονία στο «Καραϊσκάκης» και παραλίγο να το πληρώσει ακριβά. Εμεινε όμως αήττητη εκτός έδρας, δραπετεύοντας με ισοπαλίες από το Βέλγιο και τη Βοσνία, και ισοφάρισε τους Βόσνιους στο «Καραϊσκάκης» στις καθυστερήσεις με ένα χτύπημα φάουλ του Τζαβέλλα, δείχνοντας το πείσμα της: αν απλά είχε τότε ηττηθεί, θα είχε αποκλειστεί. Το πλέον αντιφατικό είναι ότι η Εθνική μας έχασε στο καλύτερο παιχνίδι που έπαιξε: με το Βέλγιο εντός έδρας η εμφάνισή της ήταν εξαιρετική και η ήττα της άδικη.

Οι συνεργάτες του Σκίμπε ισχυρίζονται ότι ο γερμανός κόουτς πίστευε πάντα ότι η ομάδα του θα τερματίσει στη δεύτερη θέση και έβαζε στοιχήματα(!) ότι η Βοσνία δεν θα κερδίσει τους Βέλγους στο Σαράγεβο, για να πείσει τους παίκτες του, που πίστευαν το αντίθετο, ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ο Γερμανός είναι επικοινωνιακός και ζεστός άνθρωπος και συζητεί με τους παίκτες του τα πάντα –σε αυτό η διαφορά του με τον Ρεχάγκελ είναι τεράστια.

Η σχέση του κυρίως με τους αρχηγούς (τον Παπασταθόπουλο και τον Τοροσίδη) είναι μοναδική και οι παίκτες τού μιλάνε πολύ ακόμα και κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, ζητώντας του π.χ. να κάνει αλλαγές: σε κάποιους αυτό κακοφαίνεται, όμως η απάντηση του Σκίμπε είναι ότι χάρη στον τρόπο του δεν υπήρξε σε όλον αυτό τον κύκλο των αγώνων το παραμικρό πειθαρχικό παράπτωμα. «Δεν ξανάγιναν όλοι οι παίκτες φίλοι», έλεγε κάποιος που ζει την ομάδα από κοντά, «αλλά αρκεί που δεν γκρινιάζουν και δεν απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση: τον καιρό του Ρανιέρι τούς ενοχλούσαν ακόμα και τα κοστούμια!».