Οι σουπιές δεν θολώνουν τα νερά για να ξεφύγουν από τους εχθρούς τους μόνο με το μελάνι τους. Τα πονηρά σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη κεφαλόποδα, όπως και τα χταπόδια, είναι μετρ στην τέχνη του καμουφλάζ. Ως αριστοτέχνες μάλιστα της παραλλαγής, δεν έχουν μόνο την ικανότητα να αλλάζουν το χρώμα του δέρματός τους αλλά μπορούν επιπλέον να επιφέρουν σε αυτό τρισδιάστατες μεταβολές προσαρμόζοντας τη δομή του έτσι ώστε να μοιάζει με φύκι, κοράλλι ή ό,τι άλλο ανιχνεύουν στο περιβάλλον τους και θεωρούν ότι μπορεί να τις βοηθήσει να γίνουν ένα με αυτό. Αντλώντας έμπνευση, αλλά κυρίως πληροφορίες από αυτές τις μεταμορφώσεις ερευνητές από τις ΗΠΑ ανέπτυξαν ένα συνθετικό υλικό που κάνει ακριβώς το ίδιο.
Η παραλλαγή
Το νέο υλικό αναπτύχθηκε από μηχανικούς του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια σε συνεργασία με βιολόγους του Θαλάσσιου Βιολογικού Εργαστηρίου στο Γουντς Χόουλ οι οποίοι μελετούν εδώ και χρόνια τα κεφαλόποδα και έχουν περιγράψει αρκετούς από τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν στο καμουφλάζ τους. Πρόκειται για ένα συνθετικό «δέρμα παραλλαγής» το οποίο φουσκώνει και ξεφουσκώνει για να αλλάξει σχήμα και δομή προσαρμοζόμενο στο περιβάλλον του. Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στη δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Science», ο σχεδιασμός του στηρίζεται στις θηλές που έχουν στο δέρμα τους οι σουπιές και τα χταπόδια.
Τα κεφαλόποδα έχουν τη μοναδική ικανότητα να ελέγχουν και να διογκώνουν αυτές τις θηλές μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα για να ενεργοποιήσουν το καμουφλάζ τους και στη συνέχεια να τις «μαζεύουν» για να ξεφύγουν γρήγορα κολυμπώντας.
“Πολλά ζώα έχουν δερμικές θηλές, αλλά δεν μπορούν να τις επεκτείνουν και να τις επαναφέρουν αυτοστιγμεί όπως κάνουν τα χταπόδια και οι σουπιές.
«Τα ζώα αυτά είναι στην ουσία μαλάκια με μαλακό σώμα αλλά χωρίς κέλυφος. Η κύρια άμυνά τους είναι το δέρμα τους που μεταμορφώνεται” εξήγησε σε δελτίο Τύπου ο Ρότζερ Χάνλον από το Θαλάσσιο Βιολογικό Εργαστήριο στο Γουντς Χόουλ, ο οποίος θεωρείται ο κατεξοχήν ειδικός παγκοσμίως στη δυναμική του καμουφλάζ των κεφαλόποδων. “Ο βαθμός ελευθερίας στο σύστημα των θηλών είναι πραγματικά όμορφος” συνέχισε ο βιολόγος. “Στην Ευρωπαϊκή σουπιά υπάρχουν τουλάχιστον εννέα ομάδες θηλών οι οποίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο. Και κάθε θηλή περνάει από μια επίπεδη, δισδιάστατη επιφάνεια σε μια διαδοχική σειρά σχημάτων ώσπου να πάρει το τελικό της σχήμα, το οποίο μπορεί να είναι κωνικό ή να έχει τρεις λοβούς ή καμιά δεκαριά άλλα σχήματα”.
