Συναντηθήκαμε μία ημέρα μετά την επιστροφή της από το εξωτερικό, στο Μικρό Παλλάς όπου και εφέτος η Σμαράγδα Καρύδη εμφανίζεται στο «Ψέμα» του Φλοριάν Ζελέρ. Μερικές ημέρες πριν είχαν ανοίξει μαζί με τον Θοδωρή Αθερίδη το 11ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στη Νέα Υόρκη με την ταινία τους «Τέλειοι ξένοι», αλλά και είχαν παρουσιάσει το «Ψέμα» για δύο παραστάσεις στο Λονδίνο. Αφορμή του δικού μας ραντεβού η επιστροφή της στην τηλεόραση, με ένα τηλεπαιχνίδι που θα αρχίσει να προβάλλεται το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου από τη συχνότητα του Alpha.
Τι ακριβώς είναι το «Νότα μία»;
«Ενα κεφάτο, βασισμένο στο αμερικανικό «Name that tune» παιχνίδι που παρουσιάζεται σε όλον τον κόσμο. Οι παίκτες συμμετέχουν σε διάφορα επί μέρους παιχνίδια που έχουν ως θέμα τη μουσική».
Η μουσική σάς ταιριάζει, αν κρίνω από τις επιτυχημένες εμφανίσεις σας στα μιούζικαλ «Σικάγο» και «Sweet Charity».
«Πέρασα καταπληκτικά στα μιούζικαλ!».
Στην τηλεόραση πώς περνάτε;
«Οταν τυχαίνουν καλές δουλειές, μου αρέσει, γενικά όμως είναι κουραστική. Πιο κουραστική από το θέατρο. Τα ένσημα της τηλεόρασης είναι βαρέα, και μιλώ κυρίως για τα σίριαλ με το πρωινό ξύπνημα και τις ατελείωτες ώρες γυρισμάτων. Βεβαίως πολλοί έρχονται να με δουν στη σκηνή επειδή με έμαθαν από την τηλεόραση. Ξέρετε πόσα παιδάκια μπήκαν για πρώτη φορά στο θέατρο για να συναντήσουν την Ντάλια από το «Παρά πέντε»!».
Σας ενοχλεί που για κάποιους είστε ακόμη η Ντάλια;
«Δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Είναι μια δουλειά που αγάπησα. Φρόντισα βεβαίως μετά να μην κάνω παρόμοιους ρόλους. Δεν έκανα κάτι που έμοιαζε με την Ντάλια, νομίζω».
Επιλέγετε αυστηρά τους ρόλους σας;
«Λέω πολλά, πάρα πολλά «όχι». Εύκολα αποφασίζω και το «όχι» και το «ναι». Ξέρω τι θέλω. Καμιά φορά νευριάζω που δεν μου κάθεται, αλλά ξέρω. Ξέρω και τι μπορώ να κάνω. Οταν ήμουν μικρότερη, είχα πει κάποια «όχι» λόγω φόβου. Τελικά έκανα καλά, δεν ήμουν έτοιμη. Θεωρώ πως ο φόβος έκθεσης τον οποίο είχα –και ως ένα σημείο εξακολουθώ να έχω –περισσότερο με προφύλαξε παρά μου έκανε κακό».
Πώς γίνεται ηθοποιός ένας άνθρωπος που έχει φόβο έκθεσης;
«Ενας άνθρωπος έχει πολλές πλευρές. Μπορεί να ντρέπεσαι και την ίδια στιγμή να θέλεις να βγεις φορώντας στρας και να σε κοιτάνε όλοι. Τα «μπορώ» και τα «θέλω» παλεύουν μέσα μου. Ακόμα φοβάμαι πως πιθανώς θα είμαι ανεπαρκής, αναρωτιέμαι πώς θα φανώ, τι θα πουν για εμένα… Είχα χιλιάδες τέτοιες αναστολές. Ηξερα όμως πως αυτό είναι το πρόβλημά μου, το δούλευα και τώρα λειτουργώ καλύτερα».
Παρακολουθείτε τις πολιτικές εξελίξεις;
«Παρακολουθώ και ψηφίζω. Δεν έχω ποτέ ψηφίσει κόμμα που να έχει βγει. Δεν εννοώ πως ψηφίζω μικρά κόμματα, πάντα όμως επιλέγω εκείνον που δεν θα κερδίσει. Είναι σαν να μυρίζω το ψέμα που έρχεται. Εχω «σταυρώσει» σχεδόν όλα τα κόμματα, γιατί ψηφίζω από τα 18 ανελλιπώς. Θεωρώ πως όλοι πρέπει να ψηφίζουν».
Αν όμως δεν υπάρχει κάποιος που να τον ψηφίσεις με την καρδιά σου…
«Τι θα πει με την καρδιά σου; Κάνε το καθήκον σου και ψήφισε αυτό που σε εκπροσωπεί περισσότερο!».
Το νομοσχέδιο για τη διόρθωση φύλου το παρακολουθήσατε.
«Εχασα επεισόδια επειδή ήμουν στο εξωτερικό. Εκείνο που κατάλαβα ήταν πως άλλο έλεγε το νομοσχέδιο, για άλλα κουβεντιάζαμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά».
Τα γηρατειά τα φοβάστε; Στη δουλειά σας η εικόνα παίζει μεγάλο ρόλο.
«Ποιος χαίρεται που κάποια στιγμή θα πεθάνει; Προσπαθώ πάντως να μην τρελαθώ εξαιτίας αυτού του φόβου. Να μην παραμορφωθώ, να μην πιστέψω πως είμαι ακόμη 20 ετών και μπορώ να παίξω την Ιουλιέτα. Να μην κάνω γελοιότητες. Είμαι τρυφερή με τους ανθρώπους που τις κάνουν. Γιατί τις κάνουν από φόβο. Δεν μου αρέσουν τα «κοίτα τι φόρεσε» ή «κοίτα πόσα μπότοξ έκανε». Σε πανικό είναι, δείξε κατανόηση! Υπάρχει αυτός ο ρατσισμός, ειδικά με τις γυναίκες που μεγαλώνουμε».
Θέλετε να μεγαλώσετε παίζοντας ή έχετε άλλα σχέδια;
«Θέλω να μη σταματήσω να δουλεύω. Αν και είμαι τεμπέλα, έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι που σταμάτησαν να δουλεύουν «μαράθηκαν». Δεν ξέρω τι θα κάνω μετά τα 60, δεν μπορώ όμως να με φανταστώ να κάθομαι και να παίζω μπιρίμπα».
Αυτοχαρακτηρίζεστε τεμπέλα, αλλά ακούγεστε προκομμένη…
«Ναι, γιατί κάνω αντίσταση στον εαυτό μου. Εχουν υπάρξει χρονιές που δούλεψα σαν το σκυλί το μαύρο, και όταν αναλαμβάνω μια δουλειά δεν λουφάρω, είμαι πολύ συνεπής –άλλο αν είμαι καλή ή κακή. Αυτό ενίοτε με κουράζει και γκρινιάζω. Γίνομαι αχάριστη και δεν πρέπει. Στην πραγματικότητα είμαι τυχερή, η δουλειά μου με ισορροπεί».
Σας αρέσει να σας αναγνωρίζουν στον δρόμο.
«Ενα πράγμα που μου αρέσει στα ταξίδια είναι πως μπορώ να κάνω ό,τι βλακεία θέλω χωρίς να σκέφτομαι τι θα πει ο κόσμος. Αν και, επειδή παντού υπάρχει ένας Ελληνας, έχει τύχει τη στιγμή που κάνω τη βλακεία να γυρίζει ο διπλανός και να μου λέει «καλησπέρα σας, κυρία Καρύδη!». Τι ντροπή! Πάντως αυτό, που στο εξωτερικό είμαι η… καμία, μου αρέσει. Μου αρέσει και ο ευγενικός κόσμος που εδώ με πλησιάζει. Μόνο όταν κάποιος γίνεται αγενής ενοχλούμαι. Τις προάλλες είχα πάει να ψωνίσω, όταν ήρθε μια κυρία, είπε «θέλω να δω τα μάτια σας!» και πριν προλάβω να αντιδράσω μου έβγαλε τα γυαλιά ηλίου. Αν είναι έτσι, προτιμώ να περνώ απαρατήρητη. Κάποιες φορές σκύβω το κεφάλι και περπατώ γρήγορα μετρώντας. Είναι ένα κόλπο που εφαρμόζω όταν έχω ξυπνήσει στραβά και έχω τα χάλια μου. Εχω, βλέπετε, και ένα θεματάκι με τους πολλούς, με τον συνωστισμό. Αν πάλι αισθάνομαι ωραία γκόμενα, μια χαρά, κανένα πρόβλημα!».
«Πίστευα πως δεν υπάρχει ζωή μακριά από τα Εξάρχεια» Ζείτε και κινείστε στο κέντρο της Αθήνας, πώς σας φαίνεται η πόλη;
«Χάλια. Μένω πάντα στο κέντρο, απλώς τώρα ζω σε μια καλή γειτονιά και εκεί δεν νιώθω ανασφάλεια. Αλλά τα Εξάρχεια, που είναι η περιοχή μου – εκεί γεννήθηκα, έφυγα στα 35, μέχρι τότε πίστευα πως δεν υπάρχει ζωή μακριά τους -, όποτε πηγαίνω για να δω τους γονείς μου δεν τα αναγνωρίζω. Είναι μια μουντζούρα, κάθε Σάββατο πρέπει να τα σπάνε και να τα καίνε όλα… Είναι ένα πράγμα τριτοκοσμικό. Οχι μόνο τα Εξάρχεια. Πού να περπατήσεις και να νιώσεις άνετα; Ακόμα και το να κατέβεις τη Σταδίου νύχτα είναι λίγο περίεργο».
Θα ζούσατε μόνιμα στο εξωτερικό;
«Οποτε επιστρέφω από ταξίδι λέω «τι όμορφη που είναι η Αθηνούλα!». Παρά τα χάλια της είναι ωραίο το κλίμα, ωραίος ο ουρανός, ωραίοι οι φίλοι μου. Εξω έχω κάνει κυρίως τουρισμό, και ένας τουρίστας συνήθως εστιάζει στα καλά. Τώρα στη Νέα Υόρκη μού έλεγαν (και το έβλεπα) πως όλη μέρα τρέχουν σαν τρελοί. Εδώ, με όλα τα προβλήματα, έχουμε ακόμη την πολυτέλεια μιας πιο ανθρώπινης ζωής. Ομως το χειρότερο σε αυτή τη χώρα είμαστε εμείς, οι κάτοικοί της. Εχουμε μικρότητες και ζήλιες. Είμαστε καχύποπτοι, είμαστε ρατσιστές. Επιζητούμε μόνο τα εύκολα. Και, δυστυχώς, με την οικονομική κρίση, αντί να βελτιωθούμε, βγήκε στην επιφάνεια ο πιο κακός μας εαυτός».
Σας επηρέασε πολύ η κρίση;
«Τα έσοδά μου μειώθηκαν στο 1/3, απλώς επειδή οι αμοιβές μου ήταν αρκετά υψηλές, παραμένουν αξιοπρεπείς. Εχω βεβαίως μείνει απλήρωτη από διάφορες δουλειές. Εχω και αγωνία για το πού θα πάει αυτή η κατάσταση. Η έλλειψη προοπτικής με φοβίζει, όχι πως δεν θα έχω να φάω».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
