Συνήθως στις πρεμιέρες των μουσικών παραστάσεων δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Οι καλλιτέχνες έχουν άγχος, έχουν προετοιμάσει ένα πρόγραμμα το οποίο αρκετές φορές αλλάζει επειδή διαπιστώνουν ότι το κοινό δεν ανταποκρίνεται όπως θα ήθελαν, οι θεατές έχουν πάει κυρίως να στηρίξουν και να δώσουν κουράγιο, ως εκ τούτου οι αντιδράσεις τους μπορεί να είναι περισσότερο ενθουσιώδεις του αναμενομένου. Στην περίπτωση της πρεμιέρας της Παυλίνας Βουλγαράκη (Παρασκευή 6 Οκτωβρίου, Σταυρός του Νότου Club) οι παραπάνω περιορισμοί της εξίσωσης «πρεμιέρα» δεν ισχύουν. Επειδή πολύ απλά η Παυλίνα Βουλγαράκη ενηλικιώθηκε. Μουσικά και σκηνικά. Απέκτησε στίγμα, ταυτότητα και ήχο, και από εδώ και πέρα αρχίζουν πλέον τα δύσκολα για την ερμηνεύτρια-τραγουδοποιό.
«Μωβ καληνύχτες» είναι ο τίτλος των τεσσάρων (τριών πλέον), «Μωβ καληνύχτες» και ο τίτλος της νέας, δεύτερης προσωπικής της εργασίας που όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό αποτέλεσε και την αιχμή του δόρατος της βραδιάς. Και αν ο τίτλος του άλμπουμ – παραστάσεων παραπέμπει σε κάτι εξόχως κοριτσίστικο και ρομαντικό, τα πράγματα επί σκηνής για την Παυλίνα Βουλγαράκη δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι μεν κορίτσι είναι, ναι μεν ρομαντική είναι, αλλά κατάφερε να βγάλει δυναμισμό και μπρίο χωρίς να της λείψει και η αθωότητα. Η παράστασή της είναι καλοδουλεμένη. Με σωστή (ακουστικά – σκηνικά) ροή των τραγουδιών, χωρίς υπερβολές και φτιασίδια. Η Παυλίνα Βουλγαράκη στη σκηνή και οι μουσικοί της. Και φυσικά το ταλέντο της στην ερμηνεία.
Τραγουδά βιωματικά. Δεν αναφέρομαι στα «δικά της», αυτά των δύο προσωπικών της άλμπουμ, αλλά και σε τραγούδια όπως η «Ταμπακέρα» ή «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», κομμάτια που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη γενιά της και τα βιώματά της. Η «μαγκιά» της είναι ότι τα ερμήνευσε χωρίς να μιμηθεί. Τα είπε όπως θα τα έλεγε η γενιά της. Εδώ όμως πρέπει να σταθώ στους πέντε μουσικούς που τη συνοδεύουν. Μαζί με την Παυλίνα Βουλγαράκη έχουν καταφέρει ουσιαστικά να φτιάξουν ένα συγκρότημα με ήχο που είναι και ροκ και ηλεκτρικός, και… τζαζίζει και στα λαϊκά ακουμπά και groovy διάθεση έχει. Ισορροπημένες ενορχηστρώσεις που ούτε την ερμηνεύτρια καπελώνουν ούτε εκείνη τις καπελώνει. Φρέσκος, δυνατός ήχος που τονώνει χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Ενα ακόμα θετικό της πρεμιέρας-βραδιάς ήταν ότι το Club του Σταυρού ήταν γεμάτο από νέα κυρίως παιδιά που ήξεραν τους στίχους των νέων της τραγουδιών και αυτό δείχνει ότι η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει τον πυρήνα της που την εμπιστεύεται και την ακολουθεί. Οσον αφορά τις «Μωβ καληνύχτες» (αναφέρομαι στον δίσκο, Cobalt Music), είναι μια καλοδουλεμένη εργασία, αποτυπώνει την εξέλιξή της και βάζει τον πήχη ψηλά.
Από εδώ και πέρα είναι στο χέρι της, τη φωνή της, τι θα κάνει και πώς θα το κάνει. Τις βάσεις τις έχει βάλει.
ΥΓ.: Κάτι μου λέει ότι ενδεχομένως οι εμφανίσεις της να πάρουν παράταση. Ιδιαίτερα προσεγμένη η επιμέλεια της παράστασης που υπογράφει ο Πάνος Σουρούνης.
HeliosPlus
