Κάρλα Μπρούνι: «Δεν σε πάει μπροστά η ομορφιά αλλά οι αντιστάσεις σου»

Το πρόσωπο της Κάρλα Μπρούνι ακτινοβολεί όταν μιλάει για τις δύο συναυλίες που πρόκειται να δώσει στην Ελλάδα, στις 23 και 24 Οκτωβρίου. Η σύζυγος του Νικολά Σαρκοζί, μοντέλο παγκόσμιας εμβέλειας και τραγουδίστρια που έχει κερδίσει την αποδοχή κοινού και κριτικών, ανυπομονεί να «δραπετεύσει» από τη βροχή στο Παρίσι και να ζεσταθεί από τον ήλιο της Αθήνας. Ανυπομονεί να γνωρίσει το κοινό της Ελλάδας, μιας χώρας που βρίσκεται εδώ και χρόνια στην καρδιά της.

Η Αθήνα και το Παλλάς θα είναι ο πρώτος σταθμός τής παγκόσμιας περιοδείας της, όπου θα παρουσιάσει για πρώτη φορά το καινούργιο άλμπουμ της με τίτλο «French Τouch». Πρόκειται για μια συλλογή από διασκευές μεγάλων επιτυχιών, όπως το «Enjoy the Silence» των Depeche Mode, το «Miss Υou» των Rolling Stones, ακόμη και το «The Winner Τakes Ιt Αll» των Abba. Είναι τραγούδια που άκουγε στην εφηβεία της και τα οποία διασκεύασε με τον διάσημο καναδό μουσικοσυνθέτη και παραγωγό Ντέιβιντ Φόστερ. Η Κάρλα Μπρούνι τραγουδά στα αγγλικά, αλλά το αξάν της λειτουργεί ως το αλατοπίπερο που τους δίνει μιαν άλλη, ιδιαίτερη γοητεία, και έντονο γαλλικό χρώμα.

Η συνάντησή μας γίνεται σε μια ζεστή γωνία του εστιατορίου Murat στο Παρίσι, απέναντι από το Πάρκο των Πριγκίπων και το γήπεδο της Παρί Σεν Ζερμέν. Πίνει νωχελικά τον καφέ της, εξομολογείται στο ΒΗΜΑgazino τα μυστικά αυτού του άλμπουμ και μιλάει για το πώς αισθάνεται που έρχεται στην Ελλάδα.

Ερχεστε για πρώτη φορά στην Ελλάδα; «Οχι, είχα έρθει πολλές φορές όταν εργαζόμουν ως μοντέλο. Και μία φορά για διακοπές στα νησιά, Μάιο. Θυμάμαι, είχαμε πάει στην Πάρο και είχε έναν δαιμονισμένο αέρα που θέριζε. Είχαμε δύο ιστιοπλοϊκά και δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε. Ούτε από το λιμάνι δεν βγήκαμε…».

Επειτα από δύο άλμπουμ στα γαλλικά, στα οποία υπήρξατε δημιουργός, συνθέτρια και ερμηνεύτρια, επανέρχεστε στα αγγλικά, με διασκευές, σε συνεργασία με τον Ντέιβιντ Φόστερ. Δεν είναι αυτά δύο διαφορετικοί κόσμοι; «Εχετε δίκιο. Ο Ντέιβιντ Φόστερ ήρθε σε μια συναυλία μου στο Λος Αντζελες, όπου τραγουδούσα –ως συνήθως –τα γαλλικά μου τραγούδια. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με, ως επί το πλείστον, Αμερικανούς, που είχαν έρθει από περιέργεια. Την επόμενη ημέρα ήρθε στο ξενοδοχείο μου και μου είπε πως του άρεσε πολύ η φωνή μου, πως του δημιουργούσε συναισθήματα, αλλά πως τα τραγούδια μου «παραήταν γαλλικά», όπως είπε. «Δεν μπορείς να τραγουδήσεις στα αγγλικά;» με ρώτησε. Του απάντησα ότι επί χρόνια προσπαθούσα να γράψω στα αγγλικά αλλά δεν τα κατάφερνα. Ηθελα κάποιον να γράφει μαζί μου. «Τότε γιατί δεν κάνεις διασκευές;» μου αντιπρότεινε. Για εμένα οι διασκευές ήταν για ανθρώπους που τραγουδούν άλλα πράγματα, άλλο στυλ, όπως π.χ. η Μπίλι Χολιντέι ή η Μπάρμπρα Στρέιζαντ. «Καμία σχέση» μου είπε. Ετσι, μερικούς μήνες αργότερα, έφτασε στο Παρίσι και ήρθε να με βρει στο σπίτι μου. Περάσαμε ένα ολόκληρο απόγευμα παίζοντας κιθάρα, με εμένα μάλιστα να παίζω όλα τα τραγούδια που θα βρείτε στο καινούργιο μου άλμπουμ. Είναι τραγούδια που τραγουδώ από την εφηβεία μου».

Τους έχετε κάνει πολλές αλλαγές πάντως… «Α, ναι! Γιατί είναι μεν διασκευές, αλλά τις τραγουδάω και τις παίζω σαν να τις είχα γράψει εγώ. Πέρασα μια περίοδο «θράσους», ξέρετε. Καμουφλάραμε τα τραγούδια πάρα πολύ, τα κάναμε σχεδόν αγνώριστα δηλαδή, για να μοιάζουν στο στυλ των τραγουδιών που γράφω και ερμηνεύω εγώ. Στα όργανα, βέβαια, δεν τα πάω πολύ καλά…».

Και με ποιο κριτήριο επιλέξατε τα συγκεκριμένα τραγούδια; «Στην αρχή είχαμε επιλέξει 22 τραγούδια, αυτά που μου άρεσε πιο πολύ να παίζω και να τραγουδάω. Χωρίς κάποιο άλλο κριτήριο, μόνο αυτό. Τυχαία. Το οποίο μου θυμίζει τον ψυχαναλυτή Ζακ Λακάν, ο οποίος λέει ότι «η αγάπη είναι τυχαία». Ε, λοιπόν, έτσι και με αυτό το άλμπουμ! Τα τραγούδια δεν έχουν κανένα άλλο κοινό στοιχείο μεταξύ τους, εκτός από το ότι αρέσουν σε εμένα. Τραγούδια που αρέσουν σε μια έφηβη».

Η συνεργασία με τον Ντέιβιντ Φόστερ πώς πήγε; Εκείνος είχε δουλέψει με τεράστια ονόματα, όπως η Γουίτνεϊ Χιούστον, η Σελίν Ντιόν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, ενώ ήταν και επικεφαλής της κορυφαίας δισκογραφικής εταιρείας Verve… «Πράγματι, είχε δουλέψει μόνο με μεγάλα ονόματα, με καταπληκτικές φωνές. Ισως όμως να ήθελε να δουλέψει και με μια πιο στρογγυλεμένη, πιο χαμηλών τόνων φωνή. Και ήμουν, ούτως ή άλλως, στη δισκογραφική του εταιρεία όταν γνωριστήκαμε. Ετσι, λοιπόν, μου έκανε την τιμή να έρθει στη συναυλία μου και την επομένη ήρθε και με βρήκε για να μου προτείνει να συνεργαστούμε προσωπικά. Σήμερα εκείνος πιστεύει ότι έκανε τον πιο μινιμαλιστικό δίσκο της ζωής του, ενώ εγώ πιστεύω πως έκανα τον πιο δημιουργικό δίσκο της ύπαρξής μου».

Σας ακολούθησε και στο Παρίσι, για την ηχογράφηση; «Ναι, στην περιοχή της Βαστίλλης, όπου βρίσκονται και τα στούντιο. Δουλέψαμε μαζί πάνω στη δομή, στον κεντρικό κορμό του δίσκου, ενώ κάναμε την ενορχήστρωση με καταπληκτικό ήχο. Ο μπασίστας Λοράν Βερνερί, ο καλύτερος στο είδος του στη Γαλλία, μας έφτιαξε 17 κομμάτια για μπάσο για 17 τραγούδια μέσα σε ένα απόγευμα… Αυτός έχει κάνει όλα μου τα άλμπουμ, όπως και ο Ταοφίκ, ο κιθαρίστας μου, και ο Σιρίλ, που παίζει πιάνο. Ο Ντέιβιντ σού μεταδίδει μια πολύ έντονη ενέργεια. Δεν είναι καθόλου μελαγχολικός. Μετά πήγα εγώ στο Λος Αντζελες, όπου ο Ντέιβιντ έπαιξε τα έγχορδα, τα πνευστά και το πιάνο. Εκείνος έφερε τους καταπληκτικούς του μουσικούς κι εγώ τη φωνή μου. Περάσαμε υπέροχα επιλέγοντας τα τραγούδια, κι έτσι κάναμε το άλμπουμ μέσα σε μόλις 20 ημέρες, σε δύο χώρες».

Ποιο τραγούδι σάς άρεσε περισσότερο τότε και ποιο σήμερα, που το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει; «Ερωτεύτηκα κατευθείαν το «Μιss Υou». Και τώρα που το τραγουδάω πολύ συχνά το νιώθω όλο και πιο «δικό μου». Είναι δύσκολο να πεις ποιο απ’ όλα προτιμάς. Είναι όπως και τα παιδιά. Μπορεί να έχεις αδυναμίες, αλλά πώς να τα ξεχωρίσεις;».

Από το «Little French Songs» στο «French Touch»… Πολύ «French» δεν είναι τα άλμπουμ σας; «Ναι, έχω αρκετό πατριωτισμό μέσα μου. Πατριωτισμό για την Ιταλία, πατριωτισμό και για τη Γαλλία. Ξέρετε, παλαιότερα δεν αισθανόμουν και τόσο πατριωτισμό για τη Γαλλία. Αυτό ήρθε μετά τον γάμο μου. Μέσα στον γάμο μου, με τον σύζυγό μου, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανακάλυψα ότι μπορεί κάποιος να αφουγκράζεται τις ανησυχίες μιας ευρύτερης ομάδας ανθρώπων και να μην επικεντρώνεται μονάχα στον περίγυρό του. Και εμένα αυτή ήταν η τάση μου, ο μικρόκοσμος… Πατριωτισμός θα πει να σκέφτεσαι τη χώρα σου, τον πολιτισμό σου. Είναι η σύνδεση που νιώθεις με τον τόπο σου, με τις ρίζες σου. Αυτό εγώ δεν το είχα και τόσο. Και επειδή προσαρμόζομαι εύκολα, φαντάζομαι πως αν έμενα στην Ελλάδα και εκεί πατριώτισσα θα με βρίσκατε!».

Και η σκηνή; «Αυτήν όσο πολύ τη λατρεύω άλλο τόσο τη φοβάμαι. Παλαιότερα μου έπαιρνε 3-4 τραγούδια μέχρι να μου φύγει το άγχος. Τώρα, με το πρώτο κιόλας τραγούδι, πάει, πέρασε. Η σκηνή δεν είναι παίξε-γέλασε, είναι πολύ έντονη εμπειρία, σχεδόν τραυματική. Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν όπως και πριν από τη γέννα: δεν έχεις άλλη επιλογή, πρέπει να κολυμπήσεις. Και, άντε, την πρώτη φορά κάνεις μεταβολή και εξαφανίζεσαι. Μετά; Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αντί για εσένα. Γι’ αυτό το παρομοιάζω με τη γέννα. Είναι πολύ πρωτόγονο ως συναίσθημα. Μου αρέσει».

Μήπως φοβάστε το γήρας; «Το να μεγαλώσεις δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το να ωριμάσεις, μπορείς. Βέβαια, η ωριμότητα έρχεται ούτως ή άλλως: με τον θάνατο των ανθρώπων γύρω σου, με τις απώλειες γενικώς. Τα προβλήματα φέρνουν ωριμότητα. Τη στιγμή όμως που παίζω τη μουσική μου αποσυνδέομαι από την ωριμότητα. Οποιος μπαίνει στο στούντιό μου νομίζει πως είμαι ακόμη έφηβη. Εχω φωτογραφίες και σημειωματάκια παντού».

Η φωνή σας; Ωριμάζει κι αυτή; «Ναι. Από την άλλη, δουλεύω τη φωνή μου 2 με 3 φορές την εβδομάδα, επί 20 χρόνια. Η φωνή είναι τεχνική. Οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να τραγουδάει, αρκεί να δουλεύει τη φωνή του μία ώρα την ημέρα».

Εσείς αυτό κάνατε; Γιατί περάσατε από το μόντελινγκ στο τραγούδι και η μεταμόρφωση είναι θεαματική… «Ναι, ακριβώς αυτό έκανα. Ξέρετε, η διαδικασία τού να βελτιώνεις συνεχώς την ποιότητα αυτών που γράφεις είναι δύσκολη. Εγώ και ως μοντέλο έγραφα. Πάντοτε έγραφα. Μοντέλο έγινα επειδή ήθελα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη. Να μην έχω ανάγκη ούτε τους γονείς μου ούτε έναν σύζυγο. Αρνιόμουν να παντρευτώ για να εξαρτώμαι από έναν άνδρα. Ηθελα να ζήσω, να ταξιδέψω, να βγάζω μόνη μου τα χρήματά μου, χωρίς να χρειάζεται αναγκαστικά να πάω στο Πανεπιστήμιο. Και ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό. Οταν ήμουν στο σχολείο ήμουν πάντα η πιο ψηλή, και ξαφνικά ως μοντέλο ήμουν μέτρια. Βέβαια, ακόμη και στον κόσμο του μόντελινγκ, δεν είναι η ομορφιά που θα σε πάει μπροστά αλλά οι αντιστάσεις σου. Και η θέλησή σου. Θυμάμαι ότι έρχονταν στα πρακτορεία κοπέλες που η ομορφιά τους σε ζάλιζε. Αλλά δεν τα κατάφερναν! Είτε ήταν υπερβολικά ευάλωτες είτε επιπόλαιες. Εγώ προέβαλλα αντιστάσεις γιατί είχα μεγάλες φιλοδοξίες. Και πάντοτε ήλπιζα ότι κάποια ημέρα θα γράφω τραγούδια και θα τραγουδάω».

Ο σύζυγός σας έχει ελληνικές ρίζες… «Ναι, και του φαίνεται. Εχει πολύ πυκνά φρύδια και φαίνεται στο πρόσωπό του ότι είναι από άλλον τόπο, όπως λέει και ένα τραγούδι του Ζορζ Μουστακί με τίτλο «Le Métèque». Μάλιστα, έχω γράψει κι ένα τραγούδι για κείνον, το «Mon Raymond», που λέει: «Ο άνδρας μου είναι από αλλού, κανείς δεν έχει τους τρόπους του… Είναι Ούγγρος, Εβραίος από τη Θεσσαλονίκη». Είναι άνθρωπος ενός άλλου τόπου. Εχει αίμα ελληνικό και του αρέσει πολύ. Του αρέσει γενικά ο Νότος. Δεν αντέχει τις χώρες τού Βορρά. Του αρέσουν οι ελιές, η Μεσόγειος. Μάλιστα, δεν κάνει ποτέ μπάνιο στον Ατλαντικό. Μιλάει συχνά για τον παππού του, τον Μπενεντίκτ Μαλάχ από τη Θεσσαλονίκη. Αισθάνεται εντελώς Γάλλος, αλλά ακόμη πιο βαθιά αισθάνεται Ελληνας. Είμαι πολύ χαρούμενη που έρχομαι στην Ελλάδα! Λατρεύω επίσης το ελληνικό φαγητό. Είναι όπως και το ιταλικό: ελαιόλαδο, ψάρι, λαχανικά… Είναι φαγητό που σε γιατρεύει. Ξέρω και να σας πω «ευχαριστώ πολύ» (σ.σ.: το λέει στα ελληνικά)».

Το μόντελινγκ το σταματήσατε, το σώμα σας όμως παραμένει εξαιρετικό. «Σε έξι μήνες γίνομαι 50. Δεν ξέρετε τι τραβάω για να το διατηρώ… Παλιά έπινα, κάπνιζα, κοιμόμουν πολλές ώρες. Δεν έκανα τίποτε. Μετά τα παιδιά, όμως, ξεκίνησα τη γυμναστική. Δεν μπορείς αλλιώς. Η ηλικία, βλέπετε… Κάθε ημέρα σηκώνομαι χαράματα και κάνω 2 ώρες γυμναστική. Το σιχαίνομαι. Εμένα τα χόμπι μου ήταν η μπίρα, το ούζο και τα κρασιά του Μπορντό. Τώρα, τέρμα όλα αυτά. Πλέον, καπνίζω μόνο ένα τσιγάρο την ημέρα, για να μην καταλήξω να αρρωστήσω από αυτό. Εκανα την κόρη μου στα 44, οπότε πρέπει να προσέχω. Πέραν αυτού, κάνω περιποίηση δέρματος, όπως, για παράδειγμα, laser. Είναι επένδυση, μη νομίζετε, και είναι καλύτερο από το χειρουργείο. Βιταμίνες, κρέμες, τέτοια. Επίσης, σπάνια θα πεινάσω πολύ, επειδή τρώω πολύ συχνά. Επτά φορές την ημέρα».

Ο γιος σας είναι ιδιοφυΐα; «Εχουμε βίντεό του τωρινά και βίντεο από τρία χρόνια πίσω. Αν τα δείτε, θα καταλάβετε. Είναι ένα παιδί με το μυαλό του μονίμως προσηλωμένο σε επιστημονικά θέματα. Τώρα πια διανύει την εφηβεία και έχει πει πως θέλει να γίνει παλαιοντολόγος. Μάλιστα, ελπίζει να μην του «περάσει»! Γιατί, ξέρετε, τα μικρά παιδιά μαγεύονται από τους δεινοσαύρους. Εκείνος όμως έχει εντρυφήσει πολύ περισσότερο, έχει κάνει μάλιστα πρακτική εξάσκηση στο Μουσείο Παλαιοντολογίας στο οποίο έχει εκφράσει την επιθυμία να εργαστεί αργότερα. Εχει συσσωρεύσει μεγάλη γνώση στον τομέα αυτόν».

Το εφετινό καλοκαίρι δημοσιεύσατε βίντεο με την κόρη σας στον χορό. Πιστεύετε όχι έχει πάρει το δικό σας ταλέντο; «Αυτό δεν το ξέρω, πάντως της αρέσει πολύ ο χορός. Νομίζω ότι έχει περισσότερο ταλέντο από εμένα. Τα παιδιά γίνονται καλύτερα από εμάς…».

Ετοιμάζεστε να επισκεφθείτε την Ελλάδα για να δώσετε δύο συναυλίες. Μια Ελλάδα που διανύει τον όγδοο χρόνο κρίσης. Εχετε άποψη επί του θέματος; «Οι Ελληνες τα έχουν ζήσει όλα. Υπήρξαν το λίκνο του πολιτισμού, για να ζήσουν μετά μια απότομη πτώση. Οταν βλέπεις μια τέτοια χώρα δεν μπορεί να μην σκεφτείς πόση δύναμη έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Πόση αντοχή… Ευτυχώς έχετε τον ήλιο. Και αυτό βοηθάει πολύ. Είμαι πραγματικά ευτυχής που ξεκινάω την παγκόσμια περιοδεία μου από την Αθήνα!». l