Και μετά θα έλθουν τα τέρατα…

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις υποθέσεις της χώρας, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε μεταίχμιο.

Με τις μακροχρόνιες θυσίες και τους απροσμέτρητους κόπους του λαού της τείνει να προσεγγίσει –δεν έχει ακόμη κατακτήσει –τη διεκδικούμενη από την εποχή της χρεοκοπίας σταθερότητα. Και μαζί προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης και βιώσιμης ανάπτυξης.

Ωστόσο, η απόσταση που τη χωρίζει από την πολυπόθητη σταθερότητα, παρότι μικρή, είναι απαιτητική, με ακάνθους και εμπόδια σπαρμένη. Αυτή τη στιγμή οι αντοχές της κοινωνίας έχουν εξαντληθεί και η πρόοδος είναι πολύ αργή, μην επιτρέποντας την καλλιέργεια προσδοκιών ικανών να πείσουν το κοινωνικό σώμα για εργώδη προσπάθεια και υπομονή.

Χωρίς αμφιβολία νέοι φόροι δεν μπορούν να επιβληθούν χωρίς μεγάλες και πολιτικά ασήκωτες αντιδράσεις. Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί, όπως μαρτυρεί η διαγεγνωσμένη και επισήμως από το υπουργείο Οικονομικών κόπωση των φορολογικών εσόδων.

Επιπλέον, οι ιδιωτικοποιήσεις, που θα μπορούσαν να προσφέρουν έσοδα και να δημιουργήσουν μονιμότερες εστίες ανάπτυξης, δεν προωθούνται με τη δέουσα ταχύτητα, όπως οι περιστάσεις επιβάλλουν. Αντιθέτως αντιμετωπίζουν κομματικά προσκόμματα και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις.

Οι τράπεζες επίσης, που θα μπορούσαν αν είχαν εξυγιανθεί να παίξουν ρόλο αναγεννητικό, είναι εγκλωβισμένες στα «κόκκινα» δάνεια, βασανίζονται από κεφαλαιακές και άλλες ανεπάρκειες και κατά τα φαινόμενα ως το προσεχές καλοκαίρι δεν θα είναι σε θέση να αιματοδοτήσουν με νέους χρηματοδοτικούς πόρους την ελληνική οικονομία.

Η κυβέρνηση επίσης, κατά κοινή ομολογία, δεν «τραβάει», δεν κινείται με τους ρυθμούς που οι συνθήκες απαιτούν. Ο Πρωθυπουργός μπορεί να κινείται δώθε-κείθε, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της κυβέρνησης δεν ακολουθεί, μένει αδρανές, δεν κινητοποιείται, εν τέλει δεν προσθέτει, παρά μόνο αφαιρεί και καθυστερεί.

Και ο θρυλούμενος ανασχηματισμός, παρότι απαραίτητος, καθυστερεί, δεν πρόκειται να επέλθει πριν από το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης.

Αλλά και η επερχόμενη –κατ’ ορισμένους επελαύνουσα –Νέα Δημοκρατία δεν «γράφει» μεγάλες νίκες, ικανές να καλλιεργήσουν τις απαιτούμενες προσδοκίες επανεκκίνησης της χώρας. Παλεύει ο αρχηγός της, αλλά τα στελέχη της –με εξαίρεση τον επιθετικό αντιπρόεδρο που μπορεί να «συγκλονίζει» το κομματικό ακροατήριο αλλά απωθεί όλους τους άλλους –σχεδόν απέχουν και σε κάθε περίπτωση δεν πείθουν, ούτε μπορούν να εγγυηθούν την πρόοδο.

Η Κεντροαριστερά επίσης εξαντλείται για την ώρα στις διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού και χάνει την ουσία, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει το μέγα γεγονός που πιθανώς θα της επέτρεπε να κάνει ένα ελπιδοφόρο άλμα επανεκκίνησης και επανάκαμψης.

Με άλλα λόγια, το μεταίχμιο είναι προφανές και το σταυροδρόμι καθοριστικό. Αλλά οι δυνάμεις ανεπαρκείς και ο χρόνος λίγος. Είναι η στιγμή που άπαντες οφείλουν να ξεπεράσουν εαυτούς.

Αν επιμείνουν όλοι στα ίδια, η χώρα δεν θα έχει καμία τύχη. Θα ξανακυλήσει στο σκοτάδια της ύφεσης και της απόλυτης παρακμής.

Και μετά θα έλθουν τα τέρατα. Ας μην αμφιβάλλει κανείς για όσα θα επακολουθήσουν.