Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος εάν αίφνης χτυπούσε την πόρτα του ένας άνθρωπος βασανισμένος από το μαρτύριο του να είναι φυλακισμένος σε ένα ξένο σώμα. Αν του εξομολογείτο, το αδιανόητο για την Εκκλησία, ότι ως τα μύχια της ψυχής του αισθάνεται γυναίκα, και ας ζει σε σώμα ανδρικό. Αν του εξέφραζε την παράκληση να συναινέσει –αν δεν μπορεί να ευλογήσει –στην απόφασή του να προβεί σε αλλαγή της ταυτότητας φύλου, τι θα του απαντούσε άραγε ο Μακαριότατος; Αυτό που απάντησε στους δημοσιογράφους όταν τον ρώτησαν για το νομοσχέδιο που ρυθμίζει τη διαδικασία αλλαγής φύλου με απλή δήλωση, ότι «αυτά είναι παιχνιδίσματα και εφευρήματα για να σκορπάμε τον χρόνο μας»; Θα έλεγε σε αυτόν τον τυραννισμένο χριστιανό ότι «η πατρίδα μας έχει παραδόσεις, έχει την οικογένεια…»;
‘Η θα του πρότεινε να νηστέψει και να προσευχηθεί μήπως και του περάσει; Εδώ που τα λέμε όμως, η Εκκλησία θα μπορούσε να επιτρέπει και να απαγορεύει ό,τι θέλει στους πιστούς που την ακολουθούν. Μπορεί να μην είναι σύγχρονη στάση, αλλά δεν μας πέφτει λόγος. Μπορεί να είναι αφάνταστα σκληρό, απάνθρωπο, να απαγορεύεις, στο όνομα του Θεού, σε ένα πλάσμα του που γεννήθηκε αλλιώς να βρει λύτρωση, αλλά εάν η πίστη του κατισχύει της ανάγκης για λίγα γραμμάρια χαράς και ελευθερίας, δεν μας αφορά.
Από πού και ως πού όμως η Εκκλησία έχει και τον παραμικρό λόγο στη διαμόρφωση ενός νομοσχεδίου που ρυθμίζει σχέσεις μιας συντεταγμένης ευρωπαϊκής χώρας με τους πολίτες της; Που αφορά, όπως λακωνικά το διατύπωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης, τις ζωές των ανθρώπων… Γιατί, μπορεί οι ιεράρχες να το αγνοούν, αλλά οι επιστήμονες το έχουν λύσει. Υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν αλλάξουν φύλο, είναι πιθανό να οδηγηθούν στην αυτοκτονία, τόσο αφόρητη είναι η ζωή τους. Μπορεί να μη χωρά σε σκοτεινά μυαλά, αλλά αυτή η κατάσταση είναι το ίδιο φυσική όσο οι άλλες. Μειοψηφική, αλλά απολύτως φυσική. Είναι διαφορετικά πλάσματα, αλλά είναι του ίδιου Θεού.
Με θλίψη διαβάζω τα αναλυτικά ρεπορτάζ για τις αναταράξεις που επιφέρει στο εσωτερικό των κομμάτων το νομοσχέδιο. Η Εκκλησία απειλεί, το Αγιον Ορος έκλεισε την πόρτα στον Πρωθυπουργό, στους ΑΝΕΛ σύρονται σπαρασσόμενοι, στη Νέα Δημοκρατία ψάχνουν να βρουν εύσχημο τρόπο διαφοροποίησης από την κυβέρνηση, τα χειροφιλήματα με τον κλήρο φέρνουν ψήφους νομίζουν. Η Κεντροαριστερά μάλλον διασώζεται, ίσως γιατί ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή. Κανείς όμως από την πολιτική ελίτ δεν έχει το θάρρος όχι να ψιθυρίσει ένα «ναι, ψηφίζω», αλλά να φωνάξει το γιατί, να επιχειρηματολογήσει με επάρκεια και θάρρος, να «αντιμιλήσει» στην Ιεραρχία, να διαλύσει τις παρανοήσεις. Να υπερασπιστεί επιτέλους τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας μας, η οποία, όπως επιτάσσει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, πρέπει να εξασφαλίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού σε όλους αδιακρίτως.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
