Υψηλές τάσεις

Ας μιλήσουμε με δεδομένα –διότι χωρίς δεδομένα το συγκεκριμένο ζήτημα που δημιουργεί «υψηλές τάσεις» στην κοινωνία το τελευταίο διάστημα μάλλον θα μένει μόνο ένα ζήτημα που… απλώς δημιουργεί υψηλές τάσεις, χωρίς να βρίσκονται λύσεις. Και εδώ δεν χρειάζονται ούτε τάσεις ούτε εντάσεις ούτε αιτιάσεις αλλά λύσεις προς όφελος της δημόσιας υγείας.

Δεδομένο 1ο: Στην Ευρώπη συνεχίζει να καταγράφεται επιδημία ιλαράς με περισσότερα από 14.000 κρούσματα κατά την περίοδο 2016-2017.

Δεδομένο 2ο: Τα κρούσματα ιλαράς στη χώρα μας είχαν ξεπεράσει τα 200 ως τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές.

Δεδομένο 3ο: Η ιλαρά απειλεί τους πάντες, μωρά αλλά και ενηλίκους. Εχουν ήδη υπάρξει κρούσματα που χρειάστηκε να νοσηλευθούν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) στη χώρα μας ενώ στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο έχουν πεθάνει από ιλαρά περισσότεροι από 35 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και παιδιά.

Δεδομένο 4ο: Οι υπεύθυνοι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) έχουν χαρακτηρίσει το γεγονός ότι εν έτει 2017 πεθαίνουν άνθρωποι από ιλαρά ως «απαράδεκτη τραγωδία». Συγκεκριμένα η ιλαρά είναι μια από τις κύριες αιτίες θανάτου στα μικρά παιδιά. Καταγράφονται περίπου 15 θάνατοι την ώρα παγκοσμίως από τη νόσο.

Δεδομένο 5ο: Για την ιλαρά υπάρχει εδώ και δεκαετίες εμβόλιο –το τριπλό εμβόλιο ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας (MMR).

Θα αναρωτηθείτε γιατί βιώνουμε μια κρίση δημόσιας υγείας όπως αποτυπώνεται στα δεδομένα 1 ως 4 αφού υπάρχει το δεδομένο νούμερο 5. Και εδώ έρχονται μετά τα δεδομένα τα ερωτήματα. Εκείνα που σύμφωνα με τους μεν (τους υπέρμαχους του εμβολιασμού για την ιλαρά και όχι μόνο) γεννιούνται από τη συμπεριφορά των δε(ν)… εμβολιάζω το παιδί μου. Αλλά και από τις απαντήσεις που δίνουν οι δε(ν) για να στηρίξουν το ΟΧΙ τους στους εμβολιασμούς.

Οι μεν λοιπόν ρωτούν για ποιον λόγο κάποιοι αρνούνται να κάνουν στο παιδί τους ένα ασφαλές εμβόλιο τη στιγμή που η ιλαρά είναι μια νόσος με συχνές και σοβαρές επιπλοκές (δύο στα 20 παιδιά μπορεί να εμφανίσουν πνευμονία, ένα στα 1.000 εγκεφαλίτιδα, η οποία μάλιστα είναι πιθανό να «χτυπήσει» ακόμη και 10 χρόνια μετά τη νόσηση ενώ καραδοκούν επίσης μεταξύ άλλων ωτίτιδες, προβλήματα στο γαστρεντερικό σύστημα, μόνιμη τύφλωση). Ερωτούν γιατί ο εμβολιασμός δεν έχει γίνει υποχρεωτικός για την εγγραφή του κάθε παιδιού στο σχολείο. Ερωτούν γιατί να τίθενται χωρίς λόγο σε κίνδυνο βρέφη που δεν είναι δυνατόν να εμβολιαστούν (απαγορεύεται πριν από τους 12 μήνες) επειδή κάποιοι θέλουν να έχουν τα δικά τους παιδιά ανεμβολίαστα.

Τι απαντούν οι δε(ν); Κατ’ αρχάς ότι το εμβόλιο δεν είναι ασφαλές αφού έχει συνδεθεί με αυτισμό (πρόκειται για μια υπόθεση του 1998, όταν ένας βρετανός γιατρός συνέδεσε το MMR με αυτισμό μέσω δημοσίευσής του στην ιατρική επιθεώρηση «The Lancet», ωστόσο αποδείχθηκε χρόνια αργότερα ότι επρόκειτο για επιστημονική απάτη· η μελέτη αποσύρθηκε και ο ίδιος έχασε την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματός του στη Βρετανία). Κατά δεύτερον ότι το εμβόλιο δεν χρειάζεται αφού κάποτε που δεν υπήρχε «μια χαρά ζούσαμε και κολλούσαμε ο ένας από τον άλλον ιλαρά και τίποτα δεν πάθαμε». Κατά τρίτον ότι όλα τα εμβόλια εξυπηρετούν άλλους σκοπούς (με το χρώμα του χρήματος) παρά εκείνον της προάσπισης της δημόσιας υγείας.

Τα μεν και δε(ν) επιχειρήματα δεν σταματούν. Επειδή όμως το κείμενο αυτό πρέπει να λάβει ένα τέλος, ας το κλείσουμε με ένα δεδομένο και με ένα ερώτημα. Το δεδομένο είναι ότι τα παιδιά μας και η υγεία τους δεν είναι καθόλου δεδομένα για να τα αφήνουμε στην τύχη. Οσο για το ερώτημα: αν κάποιος από τους δε(ν) έχει αύριο το παιδί του σε μια ΜΕΘ με επιπλοκές από ιλαρά και με κίνδυνο να πεθάνει και αν εξαιτίας του δικού του παιδιού (και της δικής του ενήλικης απόφασης) κινδυνεύει να πεθάνει ένα άλλο παιδί (που δεν μπορούσε να αποφασίσει καν για το μέλλον του), το ΔΕΝ του θα συνεχίσει να είναι τόσο δεδομένο;