Ιωάννα Καπουρελάκου: Από ένα λάθος στην… κορυφή

Μπορεί ένα λάθος να σε οδηγήσει σε κάτι σωστό, και μάλιστα σε ένα βραβείο; Από ό,τι φαίνεται στην περίπτωση της τζαζ πιανίστριας – συνθέτριας Ιωάννας Καπουρελάκου, μπορεί. «Πληκτρολογώντας ένα λάθος γράμμα, βρέθηκα στη σωστή «σελίδα»: «First International Competition for Jazz Musicians». Διάρκεια μουσικής, αυστηρά 7 λεπτά. Μόνο μια δική μου σύνθεση ανταποκρινόταν στην προϋπόθεση. Με αριθμό 1701 στην κατηγορία solo piano και όλα τα «αγωνίσματα» σε έναν «στίβο», υπέθεσα τις συμμετοχές και αυτομάτως το ξέχασα. Τρεις μήνες αργότερα, το «Snapshots of my Soul» κατάφερε να ισοψηφεί δίπλα σε υπέροχες μουσικές με την τέταρτη καλύτερη βαθμολογία. Το άρωμα Ελλάδας είχε γίνει παγκόσμια αποδεκτό».

Η Ιωάννα Καπουρελάκου εξερευνά τα όρια της τζαζ και των μπλουζ ακολουθώντας έναν δρόμο ενίοτε μοναχικό αλλά τουλάχιστον τον έχει χαράξει εκείνη. «Αν παραλληλίσουμε την τζαζ με τον λόγο, έχουμε τον αυθορμητισμό του αυτοσχεδιαστικού προφορικού ή τον σχεδιασμό και την ευθύνη του γραπτού. Διάλεξα το δεύτερο, γιατί λειτουργούσε σαν μια γέφυρα με την κλασική μου παιδεία».

Η μουσικός εύχεται να αποτελεί ένα «γρανάζι στη μηχανή που λέγεται πολιτισμός». Κινητήριος δύναμη; Η αναζήτηση του μεγαλείου των στιγμών, σε κάθε έκφανση της ζωής. «Η Ελλάδα με διττό τρόπο έγινε «διάσημη». Τη βλέπω σαν μια ορχήστρα που τη στήριξαν, τίμησαν και χειροκρότησαν 28 εκατομμύρια επισκέπτες. Εχουμε μεγάλο κοινό. Είμαι ένας από αυτούς που εργάζονται αισιόδοξα για το μέλλον μας». Για την Καπουρελάκου «συνθέτω μουσική σημαίνει παίρνω την ευθύνη των πράξεών μου, πονάω για το γίγνεσθαι, συγκλονίζομαι από την αδικία, συμπονώ κάθε πλάσμα, υποστηρίζω καθετί που αξίζει, σέβομαι τη διαφορετικότητα…».

Στη διαδρομή της η Καπουρελάκου κρατά τις ιερές στιγμές που της αφιέρωσαν οι μέντορές της. «Αναγκαστικά αφήνω τις μικρότητες, τον ανταγωνισμό, τα μίση και τα πάθη, γιατί δεν έχω ταλέντο στη διαχείρισή τους. Εδιωξα τα τελώνια που έτρεφαν τον φόβο και κράτησα για φυλαχτό το δέος που μου προκαλούν η μουσική και οι άγιοί της». Ωριμότητα, αν και τίποτε δεν είναι στη ζωή χωρίς αντάλλαγμα: «Στον δρόμο προς την ωρίμαση καταλαβαίνεις πως μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός μπορεί να σε πληγώσει. Θεωρώ πως υπάρχει ασπίδα. Είναι οι αξίες που θα διαλέξεις από τις τέχνες, τις επιστήμες ή τις θρησκείες για να θωρακίσεις την ψυχή σου».