Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Αλέκα, Μάρω, Φωτεινή, Ηλέκτρα: τέσσερις γυναίκες που μιλάνε διαρκώς, για άντρες και για έρωτες, οι δικές μας γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, είναι οι ηρωίδες του έργου των Κεχαΐδη – Χαβιαρά «Με δύναμη από την Κηφισιά». Μια ιδιαίτερη κωμωδία που πρωτοανέβηκε τη σεζόν 1994-1995 από τον Λευτέρη Βογιατζή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και άφησε εποχή. Tώρα επιστρέφει με τη ματιά του τριαντάρη σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά με τις Λυδία Φωτοπούλου, Εμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη και Ευδοξία Ανδρουλιδάκη. Η Εμιλυ Κολιανδρή ανέλαβε τον ρόλο της Φωτεινής, της γυναίκας που πιστεύει ότι το ταξίδι στην Ταϊλάνδη είναι η λύση για όλα. Λέει σχετικά: «Για το έργο είχα μνήμες από τη σχολή αλλά μέχρι να το ξαναδιαβάσω είχα την αίσθηση ότι ήταν παλιομοδίτικο. Το φοβόμουν λίγο, αναρωτιόμουν τι νόημα έχει ακόμα κι όταν το ξαναδιάβασα. Αλλά έκανα λάθος. Πάνω στη δουλειά άλλαξα γνώμη. Ο Δημήτρης Καραντζάς το ψάχνει σε βάθος, όπως ψάχνουμε και τις αιτίες που οδηγούν αυτές τις γυναίκες σε νευρική κρίση, σε αφόρητη κατάθλιψη, ώστε τελικά να μην μπορούν να αντέξουν ούτε τον εαυτό τους. Ενώ το έργο έχει έναν φρενήρη ρυθμό».

Μέσα από αυτόν τον «γοητευτικό και δύσκολο τρόπο δουλειάς» η Εμιλυ Κολιανδρή βρήκε τις ισορροπίες της. «Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην ελαφράδα, στη βουτιά στο βάθος αλλά και στο να μπορείς να γλιστράς και από τα έγκατα της γης να βγαίνεις στον αφρό. Και ομολογώ» προσθέτει «ότι όταν μιλάμε με τη Γαλήνη και τη Λυδία, συνειδητοποιούμε πως αυτά τα θέματα μας κυνηγάνε κι εμάς. Εξαντλούνται σε μια τιποτολογία, που όμως κρύβει μεγάλα τσουνάμια».

Η δική της ηρωίδα, η Φωτεινή, ασχολείται διαρκώς με έναν Αντώνη, δεν καταλαβαίνει πού κρύβεται η δυστυχία και σχεδιάζει το ταξίδι στην Ταϊλάνδη ως λύση για όλα τους τα προβλήματα, ενώ «έχει αναγάγει σε κάτι ύψιστο το ανούσιο της ζωής. Και οι τέσσερις τύποι των γυναικών, γραμμένοι με μαεστρία και συνέπεια, είναι εξαιρετικοί. Κρύβει μια πίκρα όλο αυτό, μια προσμονή, σαν τους «Βαρβάρους»».

Στον μέχρι τώρα απολογισμό της η Εμιλυ Κολιανδρή δεν ξέρει αν ένα έργο ή μια παράσταση στάθηκε σταθμός για την πορεία της. Για ένα πράγμα όμως είναι σίγουρη: «Από την εποχή που έγινα μητέρα απέκτησα μεγαλύτερη συγκρότηση, δύναμη, αυτοπεποίθηση και στη δουλειά. Ισως γιατί λόγω πίεσης έπρεπε να είμαι πιο πειθαρχημένη. Από τότε με θυμάμαι πιο καθαρά, πριν ήμουν λίγο πιο αχνή». Γι’ αυτό και συνεχίζει μια πορεία «χωρίς εκπτώσεις»: «Θέλω να διαλέγω και να με διαλέγουν άνθρωποι που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Οχι για να μη δυσκολεύομαι, αλλά λόγω της κοινής οπτικής και αισθητικής που μοιραζόμαστε. Ετσι νιώθω πιο «εγώ». Είναι θέμα εμπιστοσύνης. Πρέπει να υπάρχει λόγος για να συνεργαστείς με κάποιον». Και καταλήγει: «Εχω μεγάλη αγωνία για την πρεμιέρα. Ο Λευτέρης είχε πει ότι ύστερα από αυτό το έργο ήταν έτοιμος να κάνει Σαίξπηρ. Τι να πω εγώ; Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Ολα σε μια κόψη, σε μια ισορροπία δράματος και κωμωδίας. Γιατί πραγματικά αυτές οι γυναίκες πρέπει να πάσχουν για να βγει η ουσία».