11 ερωτήσεις στη Θέμιδα Μπαζάκα

Ερμηνεύετε τη Βάιολετ στην παράσταση «Αύγουστος», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, την εξοντωτική αυτή μητέρα μιας πραγματικά δυσλειτουργικής οικογένειας… «Πράγματι, εξοντωτική, ακόμη και για να την καταλάβεις. Το όνομά της θυμίζει βιολέτα και την ίδια στιγμή και βία, αν το σκεφτείτε –violence».

Τη συμπαθείτε; «Την αγαπώ. Είναι μια γυναίκα μεγαλωμένη σε εκείνες τις στείρες περιοχές της Οκλαχόμα, που είχε μια μάνα τρελή, η οποία άφηνε τους εραστές της να βιαιοπραγούν επάνω στο κορίτσι της. Ανήκει στα λεγόμενα «white trash» της Αμερικής, στους ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Εχει κάνει αγώνα να ξεφύγει, να φτιάξει την οικογένειά της. Οταν τη «συναντώ», πάσχει από καρκίνο, είναι εθισμένη στα παυσίπονα και προσπαθεί να ελέγξει τις ζωές όλων. Την ίδια στιγμή, διαθέτει βιτριολικό χιούμορ».

Σας ανάγκασε ο ρόλος της Βάιολετ να ξανασκεφθείτε τη δική σας εμπειρία ως μητέρας; «Βέβαια, όπως και ο ρόλος της Αμάντα στον «Γυάλινο κόσμο». Σκεφτόμουν: «Λες να έκανα και εγώ τέτοια πράγματα στο παιδί μου;»».

Εμπλέκεστε συναισθηματικά με τους ρόλους σας; «Δεν θα έπρεπε. Ομως το μυαλό φεύγει. Ακόμη και όταν παίζεις έναν δολοφόνο, μέσα από τα βιώματά σου τον αναζητείς, παρ’ όλο που δεν υπάρχουν αναφορές. Και εκεί καταλαβαίνεις πόσο εύκολα ο άνθρωπος μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά. Και αυτή η συνειδητοποίηση συναντά μια προσωπική μου αγωνία: πάντα φοβόμουν μη γλιστρήσω απέναντι».

Θα θέλατε να είχατε παίξει περισσότερη κωμωδία; «Ναι. Δεν εννοώ φαρσοκωμωδία, αλλά κείμενα με χιούμορ. Πάντως χιούμορ βάζω σε κάθε ερμηνεία μου. Δεν ξέρω βέβαια γιατί συνήθως δεν με φωνάζουν να κάνω τέτοια πράγματα».

Ειδήσεις παρακολουθείτε; «Δεν μπορώ την υπερβολή τους, μια υπερβολή που ξεκινά από το δελτίο καιρού και φτάνει μέχρι την πολιτική. Θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη μάνα μου να λέει: «Μη βγεις, παιδάκι μου. Ερχονται ακραία καιρικά φαινόμενα». «Πού;» της έλεγα. «Στο Παγκράτι;». Yστερα ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, όλο αυτό το βρισίδι στη Βουλή. Ενα σωρό πολιτικές εκπομπές και ποιο το νόημα; Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαστε ένα μάτσο χάλια και προσπαθώ να φτιάξω τη δική μου πραγματικότητα».

Ποια είναι αυτή; «Το θέατρο απορροφά σχεδόν όλη μου την ημέρα. Υστερα είμαι σπιτόγατος, διαβάζω, κάνω γυμναστική και είμαι φοβερή μαγείρισσα. Ονειρεύομαι επίσης. Κάτι άλλο που μου αρέσει είναι να παρακολουθώ αμερικανικές σειρές. Εχω μείνει άφωνη με το πόσο τολμηρά θέματα θίγουν, θέματα που εδώ, στην Ελλάδα, τα κρύβουμε κάτω από το χαλί».

Γιατί συμβαίνει αυτό; «Γιατί είμαστε συντηρητικοί. Τι τα θέλετε; Εδώ δεν επετεύχθη ούτε με αριστερή κυβέρνηση ο χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους. Υπάρχει ένα σχολείο απέναντι από το σπίτι μου. Κάθε ημέρα ακούς «Aγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός» και ύστερα αυτόν τον απαίσιο, διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού. Η κόρη μου ζει στο Βερολίνο. Εχει και αυτή απέναντί της ένα σχολείο. Εκεί το κουδούνι ηχεί διακριτικά, ανεπαίσθητα. Ο κόσμος, η Ευρώπη, ψάχνει έναν πιο τρυφερό τρόπο να βάλει τα παιδιά στο σχολείο. Διάβαζα ότι η Φινλανδία θα καταργήσει τα σχολικά μαθήματα. Με συγκινεί αυτό. Εδώ ψάχνουμε το αυτονόητο».

Αν θα μπορούσατε να ξαναζήσετε μία ημέρα από τη ζωή σας, ποια θα ήταν αυτή; «Γιατί μου δίνετε μόνο μία ημέρα; Θα ήθελα μια ολόκληρη εποχή: τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής της κόρης μου. Τη γέννησα και έπρεπε αμέσως να επιστρέψω στη δουλειά. Σαράντα ημερών την έπαιρνα στο γύρισμα. Εκανα τότε τις «Απουσίες» του Γιώργου Κατακουζηνού και είχα κάνει συμφωνία να σταματάμε κάθε τέσσερις ώρες για να τη θηλάζω. Γι’ αυτό ίσως οι άνθρωποι μεγαλώνοντας να θέλουν εγγόνια: γιατί δεν χάρηκαν τα παιδιά τους». l

«Αύγουστος»: Θέατρο «Δημήτρης Χορν» (Αμερικής 10, Κολωνάκι), από 4/10 (Τετάρτη έως Κυριακή).