Είθισται οι υπουργοί Οικονομικών να εξωραΐζουν τους ετήσιους προϋπολογισμούς που καταρτίζουν.
Παροιμιώδης είναι η φράση ενός απ’ αυτούς στα μέσα της δεκαετίας του 80: «Ο προϋπολογισμός που κρατάτε στα χέρια σας είναι χάδι στο λαό» είχε δηλώσει με στόμφο.
Ο προϋπολογισμός του 2018 μόνο με χάδι δεν μοιάζει, ούτε οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής επιχείρησαν να του δώσουν τέτοια χαρακτηριστικά.
Αντιθέτως όλοι γνωρίζουν ότι ο προϋπολογισμός του 2018 είναι ο τελευταίος του προγράμματος σταθεροποίησης και ως τέτοιος δεν μπορούσε παρά να ενσωματώνει όλες τις αυστηρές προγνώσεις του προγράμματος.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι δαπάνες του είναι ελεγχόμενες, οι περικοπές εμφανείς διά γυμνού οφθαλμού και οι φόροι, όλοι οι φόροι, παλαιοί και νέοι, στο ύψος τους.
Το στοίχημα της επόμενης χρονιάς, όπως και της φετινής, παραμένει η σταθεροποίηση και η σταθερότητα, χωρίς την εξασφάλιση της οποίας ουδείς μπορεί να προσβλέπει σε βιώσιμη ανάπτυξη, κανονική έξοδο στις αγορές και ελευθέρωση από τα μνημόνια και την βαριά επιτροπεία.
Κακά τα ψέματα, ο προϋπολογισμός του 2018 δεν εξωραΐζεται, ούτε μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες ελάφρυνσης των φόρων ή χαλάρωσης των δαπανών.
Παραμένει εκ των συνθηκών περιοριστικός, είναι ένας προϋπολογισμός λιτότητας, όπως οι συνθήκες της χώρας επιβάλλουν και το επιδιωκόμενο πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ δηλώνει.
Ουδείς ανέμενε τίποτε διαφορετικό, ούτε η εικόνα του αμβλύνεται με τη διανομή μερίσματος που μπορεί να φαντάζει σημαντικό, αλλά επί της ουσίας δεν είναι καθώς μετά βίας θα ξεπερνά το 0,5% του ΑΕΠ.
Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αναζητούμε τις αναδιανεμητικές του ιδιότητες, παρά μόνο να μας απασχολεί η ακρίβεια των προβλέψεών του.
Αυτό που θα κριθεί από την εκτέλεση του νέου προϋπολογισμού είναι η σταθερότητα των δημοσίων οικονομικών, που προσφέρει και το διαβατήριο εξόδου από την μακρόχρονη κρίση και την επανένταξη της χώρας στο διεθνές οικονομικό σύστημα.
Χωρίς αυτό οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πάνε χαμένες και το έθνος θα βυθιστεί και πάλι σε καθεστώς ευτελούς διεθνούς επαιτείας.
Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια οπισθοχώρησης. Η σταθερότητα είναι επιβεβλημένη και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων ο συγκεκριμένος στόχος.
Ο προϋπολογισμός του 2018 δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει τις προβλέψεις του. Αλλιώς μόνο η Ελλάδα θα χάσει, κανείς άλλος.
ΤΟ ΒΗΜΑ
