Γιατί ο Ντράγκι στηρίζει τους γερμανούς συνδικαλιστές

Οι τραπεζίτες και εν γένει οι πιστωτές –του ΔΝΤ προεξάρχοντος –κατηγορούνται συχνά για τη λιτότητα που επιβάλλουν προκειμένου να δανείσουν χρήματα σε όσους καταφεύγουν σε αυτούς. Υπάρχει όμως ένας τραπεζίτης, και μάλιστα «κεντρικός», ο οποίος όχι μόνο δεν απαιτεί μειώσεις μισθών, όχι μόνο δεν ευνοεί τις ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας έναντι των συλλογικών, αλλά στέκεται αυτή τη δύσκολη για το συνδικαλιστικό κίνημα εποχή αρωγός των συνδικάτων που διεκδικούν μισθολογικές αυξήσεις. Είναι ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος θεωρεί ότι οι αυξήσεις μισθών θα διώξουν, επιτέλους, από την ευρωπαϊκή οικονομία το φάντασμα του αποπληθωρισμού και θα τονώσουν την ανάπτυξη!

«Δεν είναι πολύς καιρός που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) θα είχε μείνει εμβρόντητος μπροστά στην απαίτηση του IG Metall για ετήσιες αυξήσεις της τάξεως του 6% για τους εργαζομένους στη βαριά βιομηχανία της Γερμανίας, καθώς το αιτούμενο ποσοστό είναι τριπλάσιο από το ανώτατο ανεκτό όριο που έχει βάλει η ίδια η ΕΚΤ για τον πληθωρισμό στην ευρωζώνη» έγραφε την περασμένη Παρασκευή η Κλερ Τζόουνς στους «Financial Times».

Τώρα ο πρόεδρος της Ευρωτράπεζας εύχεται στο μεγαλύτερο και ισχυρότερο γερμανικό συνδικάτο να τα καταφέρει και να πετύχει τις επιδιώξεις του! «Διότι είναι οι διεθνείς συγκυρίες που συγκρατούν τις τιμές, ένας συνδυασμός διεθνών πιέσεων που ξεκινούν από την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της στον ανταγωνισμό και φθάνουν μέχρι την υψηλή τεχνολογία, την επέκταση της ρομποτικής και το φθηνό πετρέλαιο» εξηγεί η ανταποκρίτρια της βρετανικής οικονομικής εφημερίδας στη Φρανκφούρτη, οικονομική και τραπεζική πρωτεύουσα της ηπειρωτικής Ευρώπης όπου εδρεύει, ως γνωστόν, η ΕΚΤ.

Η Γερμανία, βέβαια, διαθέτει πέρα από τη μεγαλύτερη και την υγιέστερη οικονομία της ευρωζώνης και ο Μάριο Ντράγκι και το επιτελείο του σε αυτήν ποντάρουν τις ελπίδες τους για να ενισχυθεί ο πληθωρισμός στη ζώνη των «19» σε πιο «φυσιολογικά και συνηθισμένα» επίπεδα, ώστε να αποκατασταθεί η υγεία στο σύνολο των οικονομιών των χωρών που μοιράζονται το κοινό νόμισμα.

«Οι μισθοί είναι ο κινητήριος μοχλός του πληθωρισμού» σημειώνει ο ιταλός κεντρικός τραπεζίτης. Και προσθέτει ότι ο δομικός ή διαρθρωτικός πληθωρισμός, ο πληθωριστικός δείκτης, δηλαδή, τη διαμόρφωση του οποίου δεν επηρεάζουν οι διακυμάνσεις των τιμών του πετρελαίου και των τροφίμων, παραμένει στην ευρωζώνη πολύ χαμηλά. Αν ο δομικός πληθωρισμός έπαιρνε την ανιούσα, ο Ντράγκι και το επιτελείο του θα αισθάνονταν περισσότερο ασφαλείς για να προχωρήσουν, σε λίγες εβδομάδες, στην άρση των έκτακτων μέτρων ενίσχυσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, της περιβόητης ποσοτικής χαλάρωσης δηλαδή (επί το λαϊκότερον QE).

«Αν οι συνδικαλιστές του IG Metall πετύχουν συμφωνία για ετήσιες αυξήσεις μισθών 3% ή 4%, το νέο θα είναι πολύ καλό για την ΕΚΤ. Ασφαλώς θα είναι δύσκολο να κερδίσουν το 6% που ζητούν. Αλλά το θετικό θα είναι να πετύχουν ένα ποσοστό υψηλότερο από τον τρέχοντα πληθωρισμό που ήταν 1,5% τον Αύγουστο σε ετήσια βάση. Πολλοί εργάτες της IG Metall είναι ανταγωνιστικοί σε αγορές εργασίας όπου η ζήτηση ξεπερνά την προσφορά. Η ανεργία στη Γερμανία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα μετά την ενοποίηση της χώρας. Και ο ίδιος ο Ντράγκι τόνισε μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο ότι στην παρούσα συγκυρία μια αύξηση των μισθών είναι περισσότερο συμβατή με τον τρέχοντα οικονομικό κύκλο από όσο ήταν στο παρελθόν» δήλωσε στους «FT» ο Φρεντερίκ Ντικροζέ, οικονομολόγος της Pictet Wealth Management.

Η ανάκαμψη της οικονομίας της ευρωζώνης έχει δημιουργήσει περισσότερες από 6 εκατ. νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή. Αλλά παρά την κάθετη πτώση της ανεργίας και τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού που παρατηρούνται σε ισχυρότερες οικονομίες, όπως είναι η γερμανική, οι μισθοί δεν έχουν ανακάμψει. «Η ΕΚΤ θεωρεί ότι το πρόβλημα οφείλεται εν μέρει στο ότι αύξηση της απασχόλησης περιλαμβάνει τη δημιουργία πολλών εποχικών θέσεων εργασίας με χαμηλή εξειδίκευση, που δεν δίνουν στους εργαζομένους τη δυνατότητα να διεκδικήσουν μισθολογικές αυξήσεις» γράφει χαρακτηριστικά η Κλερ Τζόουνς.

Στο δημοσίευμα της έγκυρης οικονομικής εφημερίδας υπογραμμίζεται, πάντως, ότι δεν πρέπει να εκληφθεί ότι η ΕΚΤ και ο Ντράγκι ενθαρρύνουν τις μισθολογικές αυξήσεις συλλήβδην σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η ΕΚΤ στηρίζει τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις που δρομολογεί ο νέος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μεταρρυθμίσεις που «πιθανόν να οδηγήσουν και σε συγκράτηση των μισθών, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα», όπως με πολύ… γαλλικό τακτ σημειώνεται. Από τις μεταρρυθμίσεις αυτές αναφέρεται ως παράδειγμα η ενθάρρυνση των επιχειρησιακών συμβάσεων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε τον Σεπτέμβριο η Eurostat, η αύξηση του εργατικού κόστους (μισθολογικό και μη) ήταν 1,8% το δωδεκάμηνο που έληξε τον περασμένο Ιούνιο. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό που καταγράφεται την τελευταία τριετία. Αν οι εκτιμήσεις αυτές δεν αναθεωρηθούν, τον Δεκέμβριο η ΕΚΤ πιθανόν να αναθεωρήσει επί το αισιοδοξότερον (για τους εργαζομένους) τις προβλέψεις της για τις μισθολογικές αυξήσεις, για πρώτη φορά εφέτος. Η ManpowerGroup εξάλλου, η οποία καταγράφει τις τάσεις στις αγορές εργασίας, στην τελευταία τριμηνιαία έκθεσή της προέβλεψε ανάκαμψη του δείκτη επιχειρηματικής εμπιστοσύνης και στις πιο «αδύναμες», όπως τις χαρακτηρίζουν οι «FT», αγορές εργασίας της ευρωζώνης, όπως είναι η ελληνική και η ιταλική.