Ο Παναθηναϊκός μεταξύ ζωής και κώματος

Στην κοινωνία των τυχερών παιγνίων υπάρχει μια φράση που περιγράφει το μεγαλύτερο σφάλμα εκείνων που ποντάρουν στην τύχη. «Η μάνα του τζογαδόρου δεν τον μάλωσε ποτέ όταν έπαιξε, τον μάλωσε όταν πήγε να ρεφάρει…» και καταδεικνύει πως υπό την πίεση της… χασούρας, την πίεση των αρνητικών αποτελεσμάτων, τα ρίσκα είναι επικίνδυνο, σχεδόν βέβαιο, να σε ρίξουν πιο βαθιά στη δίνη της οικονομικής αποτυχίας.

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Παναθηναϊκός, που μοιάζει να σκοινοβατεί μεταξύ ζωής και κώματος, προκαλεί πλέον την πεποίθηση ότι κατ’ αντιστοιχία είναι προϊόν μιας ανάλογα εσφαλμένης διαχείρισης, που κυριάρχησε το συναίσθημα και η παρόρμηση. Διότι το «σήμα κινδύνου» που πλέον εκπέμπει η ιστορική ομάδα, αν ανατρέξει κανείς στα προηγούμενα χρόνια θα διαπιστώσει πως ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι θα ηχούσε πέριξ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και του προπονητικού κέντρου στο Κορωπί.

Το 2012, μετά το ναυάγιο της πολυμετοχικότητας την οποία καταριούνται και της καταλογίζουν όλα τα δεινά που περνά τώρα η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ακόμη και εκείνοι που την εμπνεύστηκαν ή την υποκίνησαν ή συμμετείχαν σε αυτήν, ο Γιάννης Αλαφούζος (που τώρα χρεώνεται τον ρόλο του μοιραίου) βγήκε μπροστά με σκοπό –να θυμίσουμε –να διασώσει τον ΠΑΟ από αυτό που τώρα βιώνει. Οικονομικό μαρασμό σε σημείο οικονομικού πνιγμού!

Πολλά μπορεί να του προσάψει ο καθένας, αλλά είναι βέβαιο και πρέπει να του αναγνωριστεί ότι ξόδεψε χρήματα και χρόνο για να βγάλει τον Παναθηναϊκό από το αδιέξοδο και να τον οδηγήσει σε επιτυχίες. Δεν τα κατάφερε και πλέον οι Πράσινοι έχουν στις πλάτες τους ακόμη πιο μεγάλα βάρη, που καθιστούν απαγορευτική την ανάληψή τους από τον οιονδήποτε οικονομικό παράγοντα του τόπου. Ακόμη και τους ισχυρότερους και τους πιο φανατικούς με το «Τριφύλλι».

Γυρίζοντας μόλις 22 μήνες πίσω, όχι πέντε χρόνια όταν το project της πολυμετοχικότητας διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, εντοπίζεται το πρώτο ηχηρό καμπανάκι που κτύπησε ο ίδιος ο Γιάννης Αλαφούζος. Σε γενική συνέλευση της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, την οποία εμπνεύστηκε και ηγείτο, στις 13.12.2015 σε στιγμή συναισθηματικής φόρτισης από τις επικρίσεις είχε απαντήσει: «Υποχρεώθηκα να κάνω κάτι που μου ήταν πολύ δυσάρεστο, να πω πόσα χρήματα έβαλα. Εχω βάλει 23 εκατ. ευρώ και πρέπει να βάλω δυστυχώς κι άλλα, τα οποία δεν τα έχω. Και να σας πω κάτι; Ας έρθει και κάποιος άλλος να βάλει πλάτη τέλος πάντων». Τότε δεν δόθηκε η ανάλογη σημασία στα λεγόμενά του.

Στο διάστημα που μεσολάβησε ο Γιάννης Αλαφούζος, υπό αυτές τις συνθήκες, έκανε εκείνο που, όπως αναφέραμε στον πρόλογο, θεωρείται μέγα σφάλμα στην κοινωνία των τζογαδόρων. Υστερα από τρία χρόνια (2012-15) στο τιμόνι της ΠΑΕ, όπως το 2015, έτσι και το καλοκαίρι του 2016 αλλά ακόμη και πριν από 1,5 μήνα έκανε μεγάλα οικονομικά ανοίγματα ποντάροντας είτε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος που θα πρόσφερε την ελπίδα συμμετοχής στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League, είτε (εφέτος) στους ομίλους του Europa League. Αντ’ αυτών ο ΠΑΟ όχι μόνο δεν πέτυχε τους στόχους, αλλά έχασε έσοδα από τιμωρίες (κεκλεισμένων των θυρών) και πρόστιμα, ενώ εκποίησε «περιουσιακά στοιχεία» του όπως ο Μάρκους Μπεργκ.

Ενδεχομένως η ποιότητα, η επαγγελματικότητα και η προσωπικότητα του Μάρκους Μπεργκ να έκαναν τον Γιάννη Αλαφούζο να εκμυστηρευτεί ή να προϊδεάσει τον σουηδό άσο για τα όσα ήταν πιθανόν να επακολουθήσουν και έτσι ο κορυφαίος παίκτης των τελευταίων χρόνων στον ΠΑΟ να έφυγε σχεδόν τρέχοντας για άλλες πολιτείες, κάνοντας σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ακόμη και προσφυγή (21/6) ώστε να πιέσει για τη μεταγραφή που ολοκληρώθηκε (27/6). Τα όσα είχε πει για το μέλλον στον Παναθηναϊκό τρεις εβδομάδες νωρίτερα (5/6) προμήνυαν τελικά τις εξελίξεις για τα χειρότερα. Κανείς δεν θα το πίστευε. Μάλλον ούτε ο Γιάννης Αλαφούζος, μολονότι γνώριζε ότι τα χρέη από 28 εκατ. είχαν πλέον σχεδόν διπλασιαστεί και τα χρήματα που είχε βγάλει από την τσέπη του είχαν από 23 εκατ. φθάσει στα 42 εκατ., δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να το πιστέψει.

Τον Δεκαπενταύγουστο προχώρησε στη δαπανηρή –για τα δεδομένα –μεταγραφή του Τσάβες, που κόστισε 1,3 εκατ. για το 50% των δικαιωμάτων του και 650.000 ετήσιες αποδοχές, στις 9/7 είχε αποκτηθεί έναντι άλλου 1 εκατ. ευρώ ο Λουτσιάνο, ενώ μετά την εσπευσμένη πώληση του Ζέκα (έναντι 2,6 εκατ.) στις 28/8, προχωρεί (30/8) στις μεταγραφές των Σιλά, Μουνιέ, Χίλιεμαρκ και Αυλωνίτη (μόλις 11/9).

Κι όμως! Οκτώ μέρες μετά την τελευταία προσθήκη και 19 μετά τις τελευταίες μεταγραφές και αφού το σχέδιο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για σωτηρία της ΠΑΕ που ονομαζόταν «PAO Foundation» δεν ευοδώθηκε, ο Γιάννης Αλαφούζος έδωσε εντολή για νέες περικοπές στους υπαλλήλους και στην ομάδα, ενώ δύο μέρες αργότερα (21/9) σόκαρε τους πάντες ανακοινώνοντας την οριστική και αμετάκλητη απόφασή του να αποχωρήσει από την ΠΑΕ! Εκτοτε έγινε γνωστό πως δεν υπάρχουν χρήματα για τις τρέχουσες ανάγκες της ομάδας, ούτε για τις δόσεις των διακανονισμένων ποσών που έχουν επιδικαστεί σε πρώην παίκτες. Το SOS που εκπέμπει πλέον ο Παναθηναϊκός είναι εκκωφαντικό. Το ακούει κάποιος που μπορεί να σώσει την κατάσταση ή θα γίνουμε μάρτυρες ενός πράσινου Τιτανικού;