«Τελικά, ήσουν πάρα πολύ καλός!» έλεγε ο μικρός Αλέξης στο προεκλογικό φιλμάκι των ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, όπου ο Π. Καμμένος τον μάθαινε πώς να οδηγεί το τρενάκι του ώστε αυτό να μην εκτροχιάζεται. Και ο σημερινός υπουργός Αμυνας απαντούσε: «Και αναγκαίος»… Δυόμισι χρόνια αργότερα, ψηφοφόροι, στελέχη και ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν περιέλθει στη δυσάρεστη θέση της απολύτου εξάρτησης από τον αναγκαίο κυβερνητικό τους εταίρο.
Σε μια περίοδο κατά την οποία ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να καλλιεργήσει μια εικόνα ρεαλιστή και πραγματιστή ηγέτη, διεκδικώντας την ίδια στιγμή για τον εαυτό του και κατ’ αποκλειστικότητα τα προνόμια της προοδευτικότητας και της αριστερής καθαρότητας, ο μοναδικός του σύνδεσμος με την εξουσία είναι ο Π. Καμμένος. Και όπως παρατηρούν παράγοντες της αντιπολίτευσης (και μερικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), «στην πραγματικότητα η ομάδα που κυβερνά σήμερα καθορίζεται από το τρίγωνο Τσίπρας – Καμμένος – Παπαγγελόπουλος».
Με τη βαρύτητα την οποία προσλαμβάνει πλέον ο ρόλος των ΑΝΕΛ και του επικεφαλής τους στην κυβέρνηση, ο σύνδεσμος της ηγετικής ομάδας και οι υπόγειες σχέσεις με το περιβάλλον του Κ. Καραμανλή εντάσσονται σε ένα νέο πλαίσιο. Και υπό αυτή την έννοια, εμφανίζεται αναβαθμισμένος και ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, άλλοτε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού.
Η νέα φάση της σχέσης του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο αναδεικνύεται πλέον καθημερινώς. Και από κάποιους κύκλους (κυρίως της ΝΔ) εκπορεύονται και πάλι σενάρια περί κοινής καθόδου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις επόμενες εκλογές. Αυτά προφανώς δεν επιβεβαιώνονται, όμως είναι ενδεικτικό ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα ακούν και τα απορρίπτουν με εμφανή ενόχληση.
Επεσαν οι δήθεν ιδεολογικοί μανδύες
Η πλέον πρόσφατη αφορμή για την αποκάλυψη του ισχυρού συνδέσμου Τσίπρα – Καμμένου δόθηκε στη συζήτηση της προηγούμενης εβδομάδας στη Βουλή, με θέμα τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τις συνομιλίες και επαφές του κ. Καμμένου με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη.
Εκεί έγινε και η τελευταία –ίσως και κρισιμότερη από όλες –πολιτική συναλλαγή μεταξύ των επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Ο κ. Τσίπρας παρείχε την αμέριστη προσωπική του στήριξη στον κ. Καμμένο και μία ημέρα αργότερα οι ΑΝΕΛ ανακοίνωσαν ότι θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τον προσδιορισμό ταυτότητας φύλου, κατά παρέκκλιση από κάθε ιδεολογική και πολιτική τους αρχή.
Η σχέση των δύο κυβερνητικών εταίρων ήταν ούτως ή άλλως γνωστή. Εξαρχής επικαλούνταν ιδεολογικές διαφορές όποτε οι ΑΝΕΛ καταψήφιζαν ένα «προοδευτικό» νομοσχέδιο. Στην πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων όμως τέτοια νομοθετήματα είχαν τη στήριξη της αντιπολίτευσης ή τουλάχιστον ενός επαρκούς τμήματός της.
Από τη στιγμή που η στήριξη αυτή αποσύρθηκε, οι δήθεν ιδεολογικές υπεκφυγές των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ ακυρώθηκαν. Για τους δύο κυβερνητικούς εταίρους δεν υπάρχει πλέον τίποτε άλλο, πέραν του αγώνα για κοινοβουλευτική επιβίωση και επιμήκυνση της θητείας τους. Η συμβίωση αυτή τείνει πλέον να γίνει βασανιστική. Και κυρίως για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικότερα δε για όσους δεν έχουν πρόσβαση και προνομιακή σχέση με την ηγετική ομάδα του κόμματος και της κυβέρνησης.
Οταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
Κάποιοι δε από αυτούς, οι οποίοι προς το παρόν παραμένουν σιωπηλοί στον δημόσιο χώρο, δεν κρύβουν την ενόχλησή τους σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις όταν καλούνται να σχολιάσουν απόπειρες καθαγιασμού του Π. Καμμένου από στελέχη, υπουργούς και πανεπιστημιακούς, οι οποίοι έπειτα από μια πορεία ετών στην Αριστερά εμφανίζονται σήμερα να δικαιολογούν τα πάντα και χωρίς ενδοιασμούς στον κυβερνητικό τους εταίρο.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα προσέφεραν την προηγούμενη εβδομάδα ο Στ. Κοντονής και ο Ν. Παρασκευόπουλος. Ο υπουργός Δικαιοσύνης είπε μεταξύ όλων των άλλων από το βήμα της Βουλής: «Ακόμη και παρατύπως να ενήργησε ο κ. Καμμένος, προκειμένου να ενθαρρύνει ακόμη και έναν ισοβίτη να μάθουμε την αλήθεια, δεν μπορείτε να το χαρακτηρίσετε αρνητικό, ήταν μια προτροπή για να σπάσει ένα κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών».
Προσέθεσε δε πως «ο υπερβολικός αντιπολιτευτικός ζήλος και οι εμμονές για τον κ. Καμμένο οδηγούν κόμματα να δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκουν πατήματα εκεί που επιχειρηματικά συμφέροντα αισθάνονται ότι βάλλονται».
Η ουσία των λεγομένων του υπουργού κατέρριψε κάθε μύθο περί ηθικού πλεονεκτήματος και επιβεβαίωσε την κυρίαρχη αντίληψη της συγκυβέρνησης των τελευταίων δυόμισι ετών: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και η παρέμβαση στην ίδια συζήτηση του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης, καθηγητή Ποινικού Δικαίου, Νίκου Παρασκευόπουλου, ο οποίος είπε: «Προκειμένου να εξαρθρωθεί μια συμμορία δικαιολογείται ακόμα και έγκλημα, πόσω μάλλον ένα τηλεφώνημα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
