Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας υπέπεσε σε σοβαρά λάθη υπερασπιζόμενος τον εαυτό του στο Κοινοβούλιο όσον αφορά το λεγόμενο και «Καζίνο Γκέιτ». Με χαρακτηριστική παλαιοκομματική άνεση, αναρωτήθηκε εάν απαγορεύεται να επισκέπτονται οι πολιτικοί τους ναούς του τζόγου, ενώ τόνισε με έμφαση και οργή ότι στο Λονδίνο δεν έπαιξε τα λεφτά του ελληνικού λαού. Διευκρίνισε επίσης ότι το πανάκριβο ξενοδοχείο στο οποίο διέμεινε το πλήρωσε με την πιστωτική του κάρτα, ενώ παραπονέθηκε ότι στοχοποιείται η οικογένειά του και παρακολουθείται η προσωπική του ζωή.
Κι όμως, ο Πάνος Καμμένος, εάν δεν δανείστηκε από τη σύζυγό του για να τζογάρει, με έναν τρόπο έπαιξε τα χρήματα των φορολογουμένων, αφού από εμάς μισθοδοτείται από τα 28 του χρόνια, οπότε και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής. Αστειεύομαι βεβαίως, καθώς νομίμως μισθοδοτείται και προφανώς ξοδεύει τον μισθό του όπως επιθυμεί. Ωστόσο υπάρχει ένα όριο στις επιθυμίες των πολιτικών, και δη των υπουργών, των οποίων η ιδιωτική ζωή σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο υφίσταται νομίμως δημόσιο έλεγχο.
Ποιος είπε στον κ. υπουργό ότι είναι αδιάφορο για τη χρεοκοπημένη πατρίδα του εάν ο συγκυβερνών αρχηγός περνάει χλιδάτες διακοπές στη βρετανική πρωτεύουσα; Ποιος λανθασμένα τον διαβεβαίωσε ότι δεν μας αφορά αν, Θεός φυλάξοι, ο υπουργός Αμυνας καταλαμβάνεται πότε πότε από την ψύχωση του «παίκτη», που μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο; Νομίζει αυτός ο παρασημοφορημένος από το Πατριαρχείο Τσεχίας με τον Μεγαλόσταυρο της Τιμής και από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με τον Ανώτερο Ταξιάρχη των Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου, ότι το χριστεπώνυμο πλήθος το οποίο διαρκώς ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί, αλλά και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, για χάρη του οποίου θα έριχνε και την κυβέρνηση, αδιαφορούν για το ολίσθημά του; Μήπως είναι πρότυπη συμπεριφορά ορθόδοξου, πατριώτη, υπουργού μιας ταλαίπωρης χώρας να γυρνοβολάει με την πρεσβευτική Τζάγκουαρ για να ψωνίσει Μπάρμπι και να ξεδίνει σε καζίνο;
Στα είκοσι τέσσερα χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας παίζει τον ρόλο του τιμητή, δεν του πέρασε από το μυαλό ότι μια συγγνώμη, ένα «άνθρωποι είμαστε», θα έδειχνε γενναιότητα και αξιοπρέπεια; Πώς καταδέχθηκε αυτό το κήρυγμα του δεν «τρέχει τίποτα», αυτή τη μάταιη επίθεση προς όλους; Δεν ξέρει ότι ο κόσμος πληροφορήθηκε μια ενοχλητική πτυχή της ζωής του κι αυτό δεν αλλάζει με ρητορείες;
Προφανώς και ένα τζογάρισμα του πληθωρικού εταίρου δεν θα μπορούσε να ταράξει τον συνεταιρισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν συνέβη με πολύ σοβαρότερα γεγονότα, καμιά φορά όμως περιστατικά σαν του Λονδίνου, και κυρίως η αντιαισθητική και αλαζονική υπεράσπισή τους, μπορεί να αποδειχθούν δολοφονικά για το κύρος και το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Οσο εν πάση περιπτώσει έχει περισωθεί από την περιπέτεια της εξουσίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
