ΤΩΡΑ που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από την ακατάσχετη δημοσιότητα σχετικά με τον βίο και την πολιτεία της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης, ίσως πρέπει να ειπωθούν κάποια απλά πράγματα, μάλλον χρήσιμα για το μέλλον. (Είναι, άλλωστε, σοφή η παρότρυνση «τη ζωή τη βιώνουμε κοιτάζοντας προς τα εμπρός αλλά την κατανοούμε στρεφόμενοι και προς τα πίσω.) Εχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσο πολλά όσον αφορά την τεχνικοαγωνιστική πλευρά της εθνικής αυτής υπόθεσης ώστε παρέλκει και άλλη προσθήκη. Κάθε νίκη και ήττα, επιτυχία και αποτυχία, πρέπει όμως να μετριέται ουσιαστικά και μέσα σε ποιες ακριβώς συνθήκες συνέβη.
ΟΛΗ αυτή η εικόνα είναι παράδειγμα υπερβολής προς αποφυγήν… (όχι, βέβαια, σπάνιο φαινόμενο στον τόπο μας). Ετσι, προτού προχωρήσει η αγωνιστική διαδικασία στήθηκαν αγχόνες! Οι αθλητές αμφισβητήθηκαν, ο δε προπονητής έγινε «σάκος του μποξ» από ειδικούς και μη. Ωστόσο κάποια φειδώ κριτικής για έναν επιστήμονα της Φυσικής Αγωγής μάλλον δεν θα έβλαπτε όταν μάλιστα συνυπάρχει και σημαντικό μπασκετικό μητρώο. Αλλη αυτοφυής ροπή στους Ελληνες προς «το ψέγειν αντί του επαινείν» (κατά τον Δημήτριο Βικέλα).
ΜΕΤΑ το βαθύ σεισμικό ρήγμα στην όλη λειτουργικότητα και προοπτική της εθνικής ομάδας που προκλήθηκε από την περιπετειώδη αποχώρηση του «Γιάννη μας» ακολούθησαν ισχυροί μετασεισμοί αναπροσαρμογής του εδάφους, από διάφορες αιτίες. Αλλά όλα αυτά τα «ψεκτά» παραμερίστηκαν και ξεχάστηκαν μετά την επιβλητική –και ελπιδοφόρα –νίκη επί της Λιθουανίας. Στη συνέχεια, μετά την ήττα από τη Ρωσία (που θα μπορούσε βέβαια να αποφευχθεί) τα βιολιά ξανάρχισαν.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ομάδα τοποθετείται εξ αντικειμένου σε καλύτερο ποιοτικό επίπεδο από εκείνο της Γαλλίας, της Λιθουανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας. Ασφαλώς και εκεί ασκήθηκε αυστηρή κριτική αλλά δεν κρέμασαν οι Γάλλοι μαύρες πλερέζες στον Πύργο του Αϊφελ, ούτε οι Γερμανοί στην Πύλη του Βρανδεμβούργου (για τη Λιθουανία δεν έχουμε πληροφόρηση). Είναι γεγονός ότι οι αθλητές της Εθνικής έδωσαν έναν κρίσιμο γενναίο αγώνα, με πάθος, αξιοσύνη, ψυχική ανάταση. Μια σπουδαία επίδοση που σκάλωσε κάπου. Συμβαίνουν αυτά στα γήπεδα (όπως και στις καλύτερες –αθλητικές –οικογένειες).
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένα άλλο γεγονός χρονικά ταυτόσημο με την αγωνία του μπάσκετ. Εκείνες τις ημέρες –ιδιαίτερα του διαδικτυακού παροξυσμού και της τηλεοπτικής απεραντολογίας –η νέα γενιά της ελληνικής υδατοσφαίρισης έριχνε στο καναβάτσο (σχήμα λόγου) ομάδες του διεθνούς βεληνεκούς, όπως οι ΗΠΑ και η Ολλανδία, αφήνοντας πίσω Ισπανία, Ουγγαρία, Ιταλία και όχι μόνο. Εχασε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας από ένα πέναλτι ενώ η «άγνωστη ηρωίδα» Ι. Σταματοπούλου απέκρουσε τρία… Να μην ξεχασθεί και ένα μεγάλο λάθος της διαιτησίας πριν από τη λήξη του αγώνα. Παρηγοριά η μαγνητοσκοπημένη αυτή επιτυχία στα τηλεοπτικά μεσάνυχτα. Κάτι ήταν κι αυτό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
